Ταξίδια Μέσα Από Τη Λογοτεχνία!

Η Λογοτεχνία είναι για μένα ένα «παράθυρο» σ' έναν μαγικό κόσμο. Κάθε βιβλίο μάς ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, τωρινούς, μελλοντικούς ή παρελθοντικούς. Ένα είναι το μόνο σίγουρο, κάθε βιβλίο που μας ενθουσιάζει, μας εντυπωσιάζει ή μας μαγεύει θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους φίλους-αναγνώστες. Έτσι κι εγώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα βιβλία με ενθουσίασαν και με «γέμισαν» με πρωτόγνωρες ιδέες, εικόνες και συναισθήματα. Σαφώς και η άποψη του κάθε αναγνώστη είναι μοναδική και ένα βιβλίο που εμείς λατρέψαμε μπορεί κάποιος άλλος να το αντιπάθησε ή ακόμα και να το μίσησε... Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ φρόνιμο να μη σχολιάζω όσα βιβλία δεν με εντυπωσίασαν ή με άφησαν αδιάφορη, διότι η άποψή μου είναι απολύτως υποκειμενική. Δεν θα ήθελα να προκαταλάβω αρνητικά κανέναν αναγνώστη, αποτρέποντάς τον από το να διαβάσει ένα βιβλίο το οποίο, ενδεχομένως, να τον ενθουσιάσει. Κάθε βιβλίο απαιτεί το κατάλληλο περιβάλλον, το υπόβαθρο και την ανάλογη διάθεση για να εκτιμηθεί, οπότε καλό θα είναι να μην απορρίπτουμε ποτέ τίποτα. Η έκφραση και αποτύπωση της δικής μου γνώμης για κάθε βιβλίο -αλλά και των απόψεων και σχολιασμών άλλων φίλων-συγγραφέων-αναγνωστών, που αναγράφονται στη σχετική κατηγορία-, έχουν ως μοναδικό σκοπό να εκφράσουν τον θαυμασμό μας για ορισμένα βιβλία που θεωρούμε άξια λόγου και θέλουμε να γίνουν ευρέως γνωστά, βοηθώντας έτσι τους αναγνώστες στην επιλογή του επόμενου βιβλίου που θα διαβάσουν. Πάντοτε με το μεγαλύτερο σεβασμό και θαυμασμό για όλους τους συγγραφείς, που μέσα από τις σελίδες των βιβλίων τους μας «ταξιδεύουν» μακριά από την εκάστοτε πραγματικότητα ή μας βοηθούν να την κατανοήσουμε καλύτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση στολίζουν την ψυχή μας, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Κλειώ Ισιδ. Τσαλαπάτη

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

«Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ», της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου – Γράφει η συγγραφέας Δήμητρα Τράκα

«Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ», της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου – Γράφει η συγγραφέας Δήμητρα Τράκα
Εκδόσεις: Κέδρος

Ξεκίνησα να το διαβάζω και πίστεψα προς στιγμήν πως χάθηκα στον χρόνο. Ένα χέρι με πήρε και με οδήγησε από το παρόν στο παρελθόν και, ξανά πάλι, πίσω στο παρόν. 
Περπάτησα σε μέρη γνώριμα και σε άλλα, που μου έγιναν κάποτε γνωστά, μέσα από σελίδες που αναφέρονται στην ελληνική λαϊκή παράδοση, καθώς επίσης και από τα δημοτικά τραγούδια που ακούστηκαν από τα χείλη των γιαγιάδων μας.
Μια σύγχρονη πραγματικότητα πλεγμένη αριστοτεχνικά από την πένα της κυρίας Λαμπαδαρίδου, με τον μύθο. Η αναζήτηση της αληθινής αγάπης και το πέρασμα στον Κάτω κόσμο, ώσπου να έρθει η λύτρωση.
Μια ιστορία πλούσια σε συναισθήματα, εικόνες, ήχους, ευωδιές, αναμνήσεις και όλα τούτα με περιγραφές ζωντανές, σαν να μην διαβάζεις, αλλά να είσαι εκεί. Παρών, σε όσα διαδραματίζονται. Ακούς καθαρά τις οπλές του αλόγου, τον ήχο της βροχής. Γεύεσαι το νερό της λησμονιάς. Χαϊδεύεις τους ασφοδέλους. Δακρύζεις με ένα κελάηδισμα. Κι εσύ, μαζί με εκείνους, αποζητάς επιτέλους τη λύτρωση... Ο μουσικός Φοίβος, ο καβαλάρης Κωνσταντής, ο Άγγελος της Στάχτης...
Αυτός ο Άγγελος, δικαιωματικά κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και γι' αυτό, ευχαριστώ θερμά την κυρία Λαμπαδαρίδου. Εύχομαι ολόψυχα κάθε της δημιούργημα να στέφεται πάντα από επιτυχία!!!
 Δήμητρα Τράκα, συγγραφέας.
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Ο Άγγελος της Στάχτης συνεχίζει το τραγούδι του νεκρού αδερφού, δημιουργώντας έναν καινούριο μύθο, που ανιχνεύει το Άδυτο της ψυχής στο μακρύ ταξίδι της στον Άδη. Το κεντρικό πρόσωπο είναι ένας νέος άνδρας χιλίων χρόνων, ένας σύγχρονος Ορφέας, που θα επιχειρήσει μια νέα Κάθοδο στον Άδη να βρει την αγαπημένη του. Το μυθιστόρημα κινείται σε δυο άξονες, Από τη μια, ο τόπος των ψυχών, η αόρατη πολιτεία με τα μονοπάτια της καταχνιάς. Από την άλλη, πρόσωπα παρόντα, καθημερινά, ανυποψίαστα. Κι ανάμεσα στους δυο κόσμους, Εκείνος. Αθώος και μυημένος θα βιώσει ξανά τη μοναξιά, την ύβρη, την απόρριψη, αλλά και την περιπέτεια της ευφυΐας του που θα τον οδηγήσει σε μια αρχετυπική αυτογνωσία. Περιπλανιέται ανάμεσα στο χρόνο και στην αιωνιότητα, ώσπου να γίνει άγγελος, Ο Λυπημένος Άγγελος της Στάχτης.»

Απόσπασμα από το βιβλίο:

«ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ.
Εκείνο θα σε βρει.
Πάντα φοβόμουν τα άδεια μονοπάτια. Με τη μοναξιά να τα κυνηγά σαν κινούμενη άμμος.
Ένας χρόνος χωρίς εσένα. Σήμερα, τελευταία μέρα, σε περιμένω. Τι θα μπορούσε να συμβεί άραγε;
Θα ’ρθεις ξανά, Κωνσταντίνε, θα ’ρθεις, μόνο που δεν ξέρω από ποιους δρόμους αυτή τη φορά… δεν ξέρω τι θα φοράς, πώς θα είναι τα μάτια σου.
Όνειρο ή παραίσθηση.
Ο Κωνσταντίνος έρχεται από το ίδιο μονοπάτι, κι είναι ψηλός, πιο ψηλός κι από τα βουνά που άκουσαν το τραγούδι του. Πιο ψηλός κι από τον ίσκιο του Άδη. Και φεγγοβολά.
Φορά το ίδιο άσπιλο λινό, τα ίδια χρυσά στο κεφάλι, τα ίδια πέδιλα. Κι έχει την ίδια ακαταμάχητη γοητεία.
Απλώνει το χέρι να τον αγγίξει.
Ήρθες, θέλει να του πει, ήρθες ξανά, μα δεν βρίσκει τις λέξεις.
Τόσο πολύ την ονειρεύτηκε τούτη τη στιγμή, που η πραγματικότητα δεν τη χωράει.
Τα μάτια του λάμπουν και σκοτεινιάζουν μαζί γεννημένα από το μυστήριο, ήρθες…
«Και θα μείνεις… τώρα θα μείνεις…»
Ένας αντίλαλος γυρίζει πίσω την υγρή σιωπή, φθόγγοι ακατάληπτοι της ερημιάς, μίλησέ μου…
Ο αντίλαλος μόνο. Τι είπε;
Ένας άνεμος που σηκώθηκε ξαφνικά πήρε τη φωνή.
Το μονοπάτι άδειο πάλι.
Η μοναξιά το τύλιξε από παντού, η κινούμενη άμμος.»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου