«ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ» του Γιάννη Καλπούζου – Γράφει η Λία Μίλτου

«ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ» του Γιάννη Καλπούζου – Γράφει η Λία Μίλτου

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελίδες: 216

Τιμή: 9,99 €

Ο ιστορικός συγγραφέας έχει μαγέψει με την πένα του χιλιάδες αναγνώστες που τον διάβασαν, απόλαυσαν το ταλέντο του και τον λάτρεψαν! Έχει εκείνη τη στόφα του συγγραφέα που παθιάζεται μ’ αυτό που γράφει, το χαίρεται πρώτα ο ίδιος μέσα από πολύχρονες έρευνες και άπειρα ξενύχτια και στο τέλος το χαρίζει απλόχερα σε ένα αναγνωστικό κοινό που διψά για καλή λογοτεχνία! Και όταν ο ποιητής Καλπούζος, παντρεύει τη λογοτεχνία με την ποίηση, τότε αυτή η σύζευξη είναι ασύγκριτα σαγηνευτική!

Με το «Κάποιοι Δεν Ξεχνούν Ποτέ», αυτή τη συλλογή διηγημάτων, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, επιστρατεύει όλο τον ποιητικό του οίστρο και επελαύνει στον συναισθηματικό μας κόσμο αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια στον ψυχισμό μας. Τελικά διαπιστώνουμε ότι μόνο η ποίηση μπορεί να φτάσει στις βαθιές αλήθειες της ψυχής!

Θαύμασα σε πολλά αποσπάσματα από τις αφηγήσεις του, το πόσο ρεαλιστικά και με δραματικό χιούμορ απεικονίζει τη μοναξιά και την αποξένωση των ανθρώπων μέσα στο χάος της πολύβουης πόλης. «Η μοναξιά μας ήταν ταυτόσημη, όπως δυο κεφάλια στην ίδια θηλιά...» «Ο ύπνος να μην με παίρνει και να τουφεκίζω το ταβάνι μέχρι το πρωί, να με συναντάει η μοναξιά ολούθε...» Και σε άλλη αποστροφή «δεν χόρταινα να θωρώ τα όνειρά μου και άλλος κανείς να μην τα έβλεπε...» Τί να αρθρώσει κανείς όταν πρόκειται για έναν Γιάννη Καλπούζο!

Δεν θα αναλύσω ένα–ένα τα διηγήματά του. Θα ήταν αυταρέσκεια να μονοπωλήσω τη δική μου γνώμη, επιδιώκοντας να την επιβάλω ποντάροντας στο συναίσθημα. Τα συναισθήματα ούτε εντολές παίρνουν ούτε χρειάζεται να μπουν από πουθενά. Μέσα μας είναι και απλά περιμένουν να λάβουν το ερέθισμα για να ενεργοποιηθούν. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο λογοτέχνης-ποιητής πετυχαίνει τους στόχους του και αυτοί οι στόχοι είναι ένα μεγάλο εγκώμιο στην ίδια τη λογοτεχνία!

Η προσλαμβάνουσα του αναγνώστη θα κρίνει αυτά που θέλει να του πει και ειδικά αυτά που υπονοεί, θα τα αξιολογήσει και θα τοποθετήσει το έργο του εκεί που πραγματικά αξίζει!

Ένας μεγάλος ποιητής μας, έλεγε: «Η ποίηση πάντοτε είναι μια, όπως ένας είναι και ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό!...»

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Xαρά και θλίψη, φωτιά και νερό, μάχονταν στην ψυχή της. Απαλύνονταν οι ενοχές και οι φόβοι της με τον κατακερματισμό της αμαρτίας, αλλά ταυτόχρονα πονούσε καθώς διαπίστωνε ότι με τον χρόνο εξαφανίζονταν τα λατρεμένα πρόσωπα. Δεν ήθελε να της συμβεί το ίδιο. Να πιστέψει ότι κάποτε θα πάψει να λατρεύει το πρόσωπο εκείνου. Όχι, ούτε να το διανοηθεί.

Της ερχόταν να ουρλιάξει. Να βγάλει φωνή, όση όλες μαζί οι φωνές των ανθρώπων. Να κομματιαστεί, θαρρείς και τον έχανε μόλις τώρα. Να της τον έπαιρναν όπως το μωρό απ’ το βυζί για να το σφάξουν.

Γιατί αβγατίζει ο πόνος όταν είσαι πονεμένος και σου λένε πως θα ξεχάσεις. Γιατί τότε δε θέλεις να ξεχάσεις. Γιατί πονάς και νιώθεις πως θα πονάς για πάντα. Γιατί αν δε νιώθεις ότι θα πονάς για πάντα, τότε δεν είναι αληθινός ο πόνος. Κι αφού ο πόνος και η αγάπη πάνε αντάμα, αν δε νιώθεις ότι θ’ αγαπάς για πάντα, τότε δεν αγαπάς αληθινά. Αλλά κι αν σβήσει στο μέλλον η αγάπη σου, δε θέλεις να το ξέρεις από πριν. Αγάπη με ημερομηνία λήξης δεν υπάρχει, τουλάχιστον από τα πριν γραμμένη. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει καν η αρχή. […]

19 διηγήματα και μια παραλογή, με καλπάζουσα και φουρτουνιασμένη γλώσσα, για τον έρωτα, τον γενέθλιο τόπο ως παντοτινή πατρίδα, τις αποχρώσεις των ονείρων, την εξουσία της φήμης, την τραγικότητα της μοναξιάς, την κοινωνική μειονεξία, τους «επικίνδυνους» ποιητές, το βάπτισμα στο αίμα της τέχνης, τα θηρία που μας τρώνε ψυχή, νου και κορμί, τη θεία φύση και τη γυναίκα-ζωή.

Αναθεωρημένη επανέκδοση της συλλογής διηγημάτων «Μόνο να τους άγγιζα» (Κέδρος, 2002), εμπλουτισμένη με νέο υλικό.»