Συνέντευξη με τον ΚΩΣΤΑ ΣΙΜΕΝΟ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

          Ο χαρισματικός και πολυτάλαντος ηθοποιός, συγγραφέας και σεναριογράφος Κώστας Σιμενός, είχε την προθυμία να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων Της Λογοτεχνίας» για τη συγγραφή, τη Λογοτεχνία και πολλά ακόμη, με αφορμή το νέο μυθιστόρημά του που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική με τίτλο «Καταφύγιο Στη Βροχή». Τον ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που μου διέθεσε καθώς και τις εκτενείς και μεστές απαντήσεις του, του εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο του βιβλίο, αλλά και σε κάθε έργο του, και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις του, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα τον εξαίρετο Κώστα Σιμενό!

1) Αγαπητέ κ. Σιμενέ, τις θερμές μας ευχές για το νέο μυθιστόρημά σας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος, με τίτλο «Καταφύγιο Στη Βροχή». Ποιό ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Δεν ξέρω να σας πω. Δεν υπάρχει ένα γεγονός σαν ορόσημο. Ίσως  πρέπει να ανατρέξω πολύ πίσω στην πρώτη εφηβική ηλικία όταν έφτιαχνα και κατέγραφα εικόνες από σύντομες ιστορίες που είχαν τη μορφή μικρών διηγημάτων, αλλά δεν τις  ολοκλήρωνα ποτέ, γιατί με παρέσυρε η παρέα. Να σας πω ότι στην αυλή του γονικού μου σπιτιού  είχα κατασκευάσει ένα χωριό με τσιμεντένιους δρόμους και γέφυρες, σα να ’ταν ο δικός μου κόσμος. Μάλλον, συνέβαλε η έλλειψη επικοινωνίας και η αμφισβήτηση όσων άκουγα και ήθελαν να μου επιβάλουν.

Το πρώτο μου, πάντως, μυθιστόρημα με τίτλο «Ένας χειμώνας τριών ετών» το έγραψα στο Παρίσι, και είχε αντικείμενο τις ανθρώπινες σχέσεις και τον κόσμο, μέσα από  τη περιπλάνηση ενός νέου. Ήθελα, παράλληλα, να πω ότι μεγαλώνοντας η αναζήτηση της υπαρξιακής μας αλήθειας έπρεπε να βρει ένα τρόπο έκφρασης, και το γράψιμο ήταν ο ιδανικότερος τρόπος.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να σταχυολογήσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Η τάση να  εξωτερικεύσω τη σκέψη μου, συνειδητοποίησα κάποια στιγμή ότι ήταν και μια μορφή διαμαρτυρίας, που γέννησε τη ανάγκη να φτιάξω ιστορίες που θα έχουν να πουν  δικά μου  πράγματα. Δεν ξέρω πώς ακριβώς, ξέρω ότι αφήνω το μυαλό μου να περιπλανιέται στον κόσμο που θέλω να δημιουργήσω. Οι χαρακτήρες αναδύονται μέσα από την ίδια την ιστορία και κουβαλάνε τις θέσεις και τις αντιθέσεις  του εαυτού τους και της κοινωνίας.

Στη συνέχεια, προσπαθώ να ανακαλύψω μέσα τους την αιτία, και να ερμηνεύσω το αιτιατό των πράξεών τους. Είναι χαρακτήρες  με τους όποιους ζούμε και συχνά προσπερνάμε αδιάφορα ή άλλοτε καταδικάζουμε, κι άλλοτε δικαιολογούμε,  ανάλογα με το τι μας βολεύει. 

Σε ό,τι αφορά την αναζήτηση  των  πληροφοριών, ειδικά για ιστορικά γεγονότα, είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, που σε βγάζει λίγο από τη ροή της σκέψης σου. Δεν είναι όμως πάντα απαραίτητα τα πραγματικά γεγονότα και οι λεπτομέρειες. Αν πρόκειται για μυθιστόρημα, ο μύθος μπορεί να παράγει ή να διαμορφώσει δικά του γεγονότα που τον εξυπηρετούν, πατώντας πάντα στα δεδομένα εκείνης της ιστορικής εποχής. Αυτή η αυθαιρεσία αποτελεί και μέρος της δημιουργίας. Το ίντερνετ διευκολύνει αφάνταστα, διότι είναι ένα αστείρευτο  εργαλείο πληροφόρησης.

3) Στο νέο βιβλίο σας πραγματεύεστε τις ανθρώπινες σχέσεις, τα πάθη και την αγάπη μέσα σε μία έντονα υποβλητική νουάρ ατμόσφαιρα. Ποιά θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου και τη σχέση του με τους άλλους, που συνδέονται αναπόσπαστα με τον έρωτα και το φόβο. Κάτω από αυτά υπάρχει η διαχρονική πάλη για την ελευθερία και την ευτυχία, όσο και η σύγκρουση της αλήθειας  με το «μελετημένο» ψέμα και την υποκρισία. Πιστεύω ότι μέσα σε αυτό το σκοτεινό τούνελ γεννιούνται οι περισσότερες φωτεινές ιδέες, που έχουν και γενικότερο κοινωνικό  χαρακτήρα.

4) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο, είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από την συγγραφική τους ιδιότητα. Θα θέλατε να μας μιλήσετε σχετικά με αυτό και να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Πράγματι, σε πολλούς υπάρχει μια αναντιστοιχία ανάμεσα στο επάγγελμά τους και στη συγγραφική τους ενασχόληση που εκφράζει τις πνευματικές τους αγωνίες. Αυτό φανερώνει και τον συμβιβασμό με τον ψυχρό ρεαλισμό του «πρέπει», έναντι της ψυχικής τους επιθυμίας, κάτι που δεν τους κάνει και ιδιαίτερα ευτυχισμένους. Οι συνέπειες, όμως, του συμβιβασμού μπορεί να γίνουν ένα πολύ χρήσιμο εμπειρικό υλικό στη συγγραφή. Εξαρτάται όμως και από το είδος του επαγγέλματος και των σπουδών. Οι κοινωνικές επιστήμες, η φιλολογία  κι η ψυχολογία είναι πιο κοντά στο υλικό του συγγραφέα και υπάρχει μια αλληλοεπίδραση. Άλλες φορές, τα κοινωνικά και «ηθικά» πλαίσια αποτελούν τροχοπέδη στην ελευθερία με την οποία πρέπει να σκέφτεται και να δρα ένας συγγραφέας. Σε ό,τι με αφορά, υπάρχει άμεση αλληλοεπίδραση  μεταξύ  ηθοποιού και συγγραφέα. Και οι δυο ιδιότητες ασχολούνται με ανθρώπινους χαρακτήρες, και με κοινούς κώδικες εσωτερικής εμβάθυνσης.  

5) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Το επιστημονικό υπόβαθρο δεν είναι πάντα απαραίτητο,  αλλά κανείς δε μπορεί να αρνηθεί την επιστημονική γνώση ως σημαντικό στοιχείο. Θεωρώ, όμως, τον συνδυασμό των εμπειριών με τη φαντασία και το ταλέντο πιο απαραίτητα για να υπερβείς την παράθεση μιας σπουδαγμένης, άρα έτοιμης, γνώσης με αναλογίες συνταγής. Αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς,  αν κάνει κοινωνική συζήτηση με κάποιον που έχει πολλά πτυχία αλλά ελάχιστες εμπειρίες, σε σχέση  με εκείνον που έκανε τις  εμπειρίες του γνώση, και ανακάλυψε μόνος του αυτά που έχουν καταγράψει οι ειδικοί. Σκεφτείτε ότι ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε εγκαταλείψει τις σπουδές του όταν έγραψε τα μεγάλα έργα του και οραματίστηκε την ενωμένη Ευρώπη. Είναι ένας έμφυτος μηχανισμός σκέψης. Το ιδανικό βέβαια θα ήταν να υπάρχουν και τα δύο.

6) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας  έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση, ή τόπος ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε, ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια; 

Όχι, δεν υπάρχει συγκεκριμένη ώρα. Όταν μου έρχεται μια ιδέα και αρχίζει να παίρνει  τη μορφή μιας ιστορίας, αυτή  η ιστορία εισβάλλει στο μυαλό μου  και να αρχίζει να το παιδεύει και να το προκαλεί. Αυτό  παίρνει  πιο εντατική μορφή  τις  ώρες που κάθομαι μπροστά στο κομπιούτερ, αλλά δε σημαίνει πως πάντα είναι και η πιο παραγωγική στιγμή. Πολύ συχνά, οπουδήποτε βρίσκομαι, μέρα ή νύχτα, μπορεί να μου έρθουν ιδέες  και συνήθως τις σημειώνω πρόχειρα να μην τις ξεχάσω. Το μισό μυθιστόρημα στο Παρίσι το έγραψα  στο μετρό και στα καφέ.

7) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο βιβλίο σας αρκείστε μόνο στη δική σας γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Μπορεί να το κάνω για κάποιο πρόσωπο με το οποίο επικοινωνούμε πνευματικά. Όχι, απαραίτητα να ταιριάζουμε, αλλά να επικοινωνούμε. Μόνο τότε. Κάποτε, ο Ρένος Αποστολίδης μου είπε ότι «κανείς δε μπορεί να κρίνει το έργο σου»,  κι αφού μου είπε ότι πολλοί σπουδαίοι συγγραφείς κάνουν «κοιλιές»  στην αφήγησή τους,  μου ανέφερε ένα δικό του περιστατικό από την ανάγνωση αποσπασμάτων κάποιου καινούργιου βιβλίου του σε φίλους. Ενώ περιέγραφε το ερωτικό συναίσθημα ενός παιδιού που το κρατούσε από το χέρι η όμορφη θεία του, οι περισσότεροι είχαν βαρεθεί και μισόκλειναν τα μάτια. Ήταν μια προσωπική του ανάμνηση, μου είπε, που περιέγραφε στο βιβλίο με πάθος, αλλά κανείς δε μπορούσε  να συναισθανθεί εκείνη τη στιγμή, όπως την αισθάνθηκε εκείνος, άρα ήταν αδύνατο και να τον κρίνει σωστά.   

Εν μέρει, συμφωνώ, αν αυτό δεν είναι μια εγωιστική εμμονή, κι αν η εμπειρία  κι η γνώση  σου  επιτρέπουν να κρίνεις  αυστηρά τον εαυτό σου.

Υπάρχει και το άλλο. Λίγα χρόνια πριν στο Παρίσι, όταν ολοκλήρωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα, απευθύνθηκα σε κάποιον αξιοσέβαστο, και λόγω ηλικίας, Έλληνα λογοτέχνη, (έτσι περιέγραφε τον εαυτό του) και φίλο πολλών άλλων γνωστών Ελλήνων, τον οποίο έτυχε να γνωρίσω σε μια παρέα και κάναμε λογοτεχνικές συζητήσεις. Έκανε το δάσκαλο σε όλους μας. Λίγες μέρες μετά, του ζήτησα να μου πει τη γνώμη του  για το μυθιστόρημα που είχα τελειώσει και αφού, με τα πολλά δέχτηκε να τον συναντήσω στη βιβλιοθήκη και είδε το ντοσιέ με το χειρόγραφο, ξίνισε τα μούτρα του, και έδειξε τέτοια απροθυμία που με σόκαρε. Το βρήκε μεγάλο, κι αναρωτήθηκε φωναχτά πως ήξερα να γράφω χωρίς πείρα ζωής, ενώ ο ίδιος δυσκολευόταν να γράψει, για να καταλήξει ότι δεν είχε χρόνο να το διαβάσει. Σχεδόν το άρπαξα από τα χέρια του, και του είπα, «αν είχες διάθεση, θα σου αρκούσαν τρεις σελίδες από την αρχή, τη μέση και το τέλος, για να σχηματίσεις  μια άποψη, και επί τόπου». Έφυγα χωρίς άλλη κουβέντα.

8) Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" κάποιων από αυτά;

Στο «Ένας χειμώνας τριών ετών» όπως είπα ήδη, ήταν η περιπλάνηση ενός νέου που ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο. Να δει πέρα από τον ορίζοντα  του μικρόκοσμου που τον περιστοίχιζε. Μια σειρά γεγονότων, που εξελίχθηκαν εν αγνοία του, τον έστειλαν για τρία χρονιά στη φυλακή, ώσπου, θα ανακαλύψει με έκπληξη, ότι το πρόσωπο που  τον «καταδίκασε» ήταν αυτό που τον αγάπησε περισσότερο.

Το θεατρικό μου «Ένα δωμάτιο ευκαιρίας», που βραβεύτηκε, είχε ως ήρωα τον ενοικιαστή ενός ανεξάρτητου δωματίου σε κάποιο διαμέρισμα, όπου έμεναν τρία συγγενή και τραγικά πρόσωπα. Η παρουσία του ξένου, λειτουργεί σαν καταλύτης, κι ο καθένας απογυμνώνεται και αποκαλύπτει την κρυφή πλευρά του εαυτού του, στην προσπάθεια να κάνει τον ξένο σύμμαχο στις επιδιώξεις του. 

Για το «Καταφύγιο στη βροχή» δε θα πω τίποτα περισσότερο, πέραν του ότι πρόκειται για ένα ψυχολογικό ερωτικό θρίλερ, με την ξαφνική  συνύπαρξη δύο αντίθετων κόσμων. Θα αφήσω τους αναγνώστες να το ανακαλύψουν, πέρα από τη σύντομη περίληψη  του οπισθόφυλλου.

Από κει και πέρα, η συγγραφική μου δουλειά, εστιάστηκε κυρίως στη γραφή σεναρίων, λόγω και της ιδιότητάς  μου ως ηθοποιός. Και μιλάμε για πολλή  δουλειά, χωρίς να συμπεριλάβω και τα  βιβλία που έγραψα με διασκευές  για παιδιά από την Ελληνική μυθολογία.

9) Ο συγγραφέας Κώστας Σιμενός βρίσκει το χρόνο να διαβάζει για δική του ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο του; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιό είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστης και γιατί;

Όχι όσο θα ήθελα, αλλά κλέβω χρόνο για να διαβάσω από παντού. Γεμίζω χρονικά  κενά διαδρομών και αναμονών διαβάζοντας. Κάποιες φορές διαβάζω και περπατώντας. Τις πολλές ώρες τις διαθέτω στο γράψιμο. 

Από τα είδη της λογοτεχνίας, προτιμώ το κοινωνικό και το αστυνομικό είδος, που δεν περιγράφει απλώς, αλλά αναλύει και ψυχογραφεί. Είναι τα είδη που ασχολούνται περισσότερο με τις ανθρώπινες σχέσεις σε κάθε γωνιά του κόσμου. Όμως με ενδιαφέρουν και άλλου τύπου βιβλία, όπως ιστορικά και φιλοσοφικά. Κι επειδή ελάχιστα ονόματα συγκρατώ και ημερομηνίες, επικεντρώνομαι στα γεγονότα και τις αιτίες  επηρέασαν ή επηρεάζουν την εξέλιξη και τον κόσμο. Γενικά, μου αρέσει η σφαιρική πληροφόρηση ουσίας.

10) Θυμάστε το πρώτο ανάγνωσμα που σας "παρέσυρε" στον κόσμο της λογοτεχνίας; Ποιά είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Υπάρχει κάποιο απόφθεγμα από βιβλίο το οποίο να καθόρισε την μετέπειτα ζωή σας; Έχετε δεχθεί επιρροές από ομότεχνούς σας, έλληνες, ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στο δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Το πρώτο ανάγνωσμα ήταν «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ» του Τζόναθαν Σουίφτ. Με εντυπωσίασε  και επηρέασε  την ήδη οξυμένη  φαντασία μου. Μαζί του ταξίδεψα  κι εγώ. Από την άλλη, δε θυμάμαι κάποιο απόφθεγμα που να καθόρισε  τη ζωή μου. Αντίθετα, υπήρξαν πολλά, ως αφορμή μελέτης.  Περισσότερο με καθόρισαν λέξεις και οι έννοιες που κουβαλούσαν, όπως ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα κ.λ.π.  Διαμόρφωσα μέσα από αυτές, την ατομική και κοινωνική μου οπτική,  όσο και ηθική για τα πράγματα, μέχρι να την ανακαλύψω και στην Επικούρεια φιλοσοφία. 

Συγγραφείς υπήρξαν πολλοί που θαύμασα για τη σκέψη και τη γραφή τους. Θα αναφέρω τον Ντοστογιέφσκι και τον Καμύ, από κείνους που προσέγγισα περισσότερο, ενώ θα σταθώ και στην παράξενη γραφή του Μάλκολμ Λόουρυ στο «Κάτω από το ηφαίστειο». Για άλλους λόγους, κυρίως αφηγηματικούς, μου άρεσαν ο Τζον λε Καρέ και ο δικός μας Καραγάτσης, αλλά δεν είχα άμεση επιρροή από κανέναν. Υποσυνείδητα, πάντα κάτι κατακάθεται μέσα σου από αυτούς που ξεχωρίζεις. Μου έχει κάνει, επίσης, εντύπωση και ο Χρόνης Μίσσιος για την απλή και  φιλοσοφημένη προσέγγιση που κάνει για τη  ζωή.

11) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη, ιδιαίτερα στις μέρες μας, κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για την "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Τι θα μπορούσε να περιγράψει ένας συγγραφέας  για τον υπόλοιπο κόσμο αν δεν είχε  μια ζωντανή εικόνα του; Τι θα ήξερε να γράψει για τους ανθρώπους  αν δε βίωνε ο ίδιος καταστάσεις, αν δεν ερωτευόταν, αν δεν πονούσε; Πώς θα έκρινε τους συνανθρώπους του και τους ήρωές  του, αν  δε συμμετείχε  στο πρόβλημά τους;  Όλα τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας αναφέρονται σε προβληματικούς ανθρώπους και δράματα, κι όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς έχουν πολυτάραχη ζωή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. 

Κανένα ενδιαφέρον δεν θα είχε ένας  «τακτοποιημένος», σχεδόν προγραμματισμένος  ήρωας ενός βιβλίου, εκτός αν αυτό γινόταν η αφορμή ενός δράματος.  Όπως, για παράδειγμα, ο Έντουαρντ Άλμπι μετατρέπει σε φονιά τον μεσοαστό Πίτερ στο «Ζωολογικό κήπο».  Με αυτή την έννοια, ένας συγγραφέας έχει ανάγκη να ζήσει πολλές καταστάσεις, πέρα από το κοινωνικό του περιβάλλον και τη χώρα του. Κι όσο περισσότερο ταξιδεύει και ζει έντονα, τόσο περισσότερο υλικό συγκεντρώνει. Βέβαια, οι καιροί είναι δύσκολοι για ταξίδια και, ευτυχώς, που ένα μέρος της  πληροφόρησης  μπορεί σήμερα να καλυφθεί κι από το ίντερνετ.  Είναι μια σημαντική βοήθεια, αλλά δε σε μαθαίνει να βλέπεις τα πράγματα από όλες τις γωνίες τους. Μόνο οι εμπειρίες στο μαθαίνουν.

12) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Όλα εξαρτώνται από την ικανότητά του. Αν νομίζει ότι έχει το υλικό στο μυαλό του  και τη δυνατότητα να το επεξεργαστεί για να συγγράψει και άλλα πράγματα, γιατί όχι.  Δε θα είναι καλό, όμως, να το κάνει μόνο και μόνο για να εμπλουτίσει τη λίστα του. Πολλοί συγγραφείς έμειναν στο πάνθεον με ένα ή  δύο έργα. Δεν είναι στο μεγάλο ρεπερτόριο η αξία…

13) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "αφυπνίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι απλά και μόνο ψυχαγωγικός, χωρίς να προβληματίζει; Εσείς, ποιά μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Πίστευα και πιστεύω πως ένα έργο τέχνης, όπως και ένα λογοτεχνικό έργο, μπορεί  να αφυπνίσει και να ψυχαγωγήσει ταυτόχρονα. Όταν το έργο, σου προκαλεί σκέψεις και συγκίνηση, νιώθεις μέσα σου μια ευχαρίστηση, μια λύτρωση, όπως σχεδόν κι όταν σε κάνει να γελάς. Άρα, η ψυχαγωγία δεν είναι συνάρτηση του ελαφρού και του φθηνού αναγνώσματος, αλλά συνάρτηση της ποιότητας των συναισθημάτων που σου προκαλεί. Από την άλλη, δεν ταυτίζομαι με ό,τι προσπαθεί να είναι δυσνόητο για να εντυπωσιάσει.

Σε ό,τι με αφορά δεν πιστεύω ότι κατέχω την απόλυτη αλήθεια, απλώς λέω τα πράγματα με τον τρόπο που βλέπω εγώ τον κόσμο, όπως σχεδόν και όλοι οι συγγραφείς. Θέλω να ερεθίσω τη σκέψη του αναγνώστη και να του πω ότι ο φόβος δε θα τον κάνει ποτέ ευτυχισμένο και, κάποτε, πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με αυτόν, αντί να τον αποδέχεται. Κι επίσης να του πω ότι στο μυαλό του υπάρχει ένας χώρος ελευθερίας που δεν άλωσε ποτέ κανείς, αλλά ο ίδιος τον κρατάει κλειστό, ενώ  εκεί μπορεί να καταφύγει. Δεν κάνω διάκριση  σε αυτούς που απευθύνομαι. Προτιμώ να είναι οι αναγνώστες εκείνοι που θα επιλέξουν τι θέλουν διαβάσουν. Εγώ απευθύνομαι σε όλους και θα τους πω ότι η ψυχαγωγία  μπορεί άνετα να συνδυαστεί  και με τη σκέψη και τότε είναι πολύ πιο πλήρης.  

14) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα;

Πάντα  οι δυσκολίες και η καταπίεση  έδιναν  υλικό στους συγγραφείς. Σκεφτείτε ότι πολύ κατάδικοι, έγιναν συγγραφείς στη φυλακή.

Το βιβλίο δεν είναι μόνο φυγή, αλλά και ψυχική θεραπεία. Σήμερα, ακόμη περισσότερο, που τα υπαρξιακά αδιέξοδα πληθαίνουν. Κι όσο κι αν κάποιος αναγνώστης αγοράσει ένα βιβλίο  βλέποντας το σαν «φυγή» από τα προβλήματα του, υποσυνείδητα αποκτά και μια γνώση που μπορεί να γίνει ασπίδα του όταν τη χρειαστεί ή και σε καθημερινή βάση. Αρκεί να ψάχνει, να κάνει σωστές επιλογές κι όχι να διαβάζει ότι του  «σερβίρεται».

15) Στις μέρες μας και στην εποχή της άκρατης τεχνολογίας ποιά θεωρείτε πως είναι η θέση του λογοτεχνικού βιβλίου; Περνάει τελικά το βιβλίο κρίση στη χώρα μας ή διεθνώς και τί θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να γίνει πιο προσιτό στο αναγνωστικό κοινό και ιδιαίτερα στους νέους;

Ας σκεφτούμε το εξής: Ότι κανείς φυσικός επιστήμονας δεν κατάφερε να αποδείξει με αδιάψευστα στοιχεία τον τρόπο προέλευσης του σύμπαντος, κι ούτε αυτό προβλέπεται να γίνει, διότι κανείς δε ξέρει, ούτε θα μάθει  την αρχή. Ο μόνος τρόπος προσέγγισης είναι ο διανοητικός και φιλοσοφικός. Αντίστοιχα, στη ζωή, όση τεχνολογία κι αν ανακαλυφθεί και εφαρμοστεί, ποτέ  δεν θα υποκαταστήσει τις ανάγκες της ψυχής του ανθρώπου. Μόνο η πνευματική τροφή μπορεί να το κάνει. Και το βιβλίο είναι μέρος αυτής. Το πώς θα γίνει προσιτό στο πλατύ κοινό και στους νέους, ειδικά, είναι πολιτική του κράτους και μέρος της παιδείας που ευαγγελίζεται για την κοινωνία. Υπάρχουν πολλοί τρόποι, κι αντί να περικόπτονται οι παροχές για τη διάδοση των βιβλίων, θα έπρεπε να ενισχύονται, στη βάση κάποιων κριτηρίων, ώστε να μην  το εκμεταλλεύονται οι τυχάρπαστοι…

16) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε αυτό από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Οι μόνοι ενδοιασμοί ήταν αν θα πλασαριζόταν σαν ένα πνευματικό έργο ή σαν κάποιο κοινό εμπόρευμα. Οι ενδοιασμοί έσβησαν όταν συνεργάστηκα με την «Άνεμος Εκδοτική» και μίλησα  με τον Γιάννη Φιλιππίδη και τον Νικόλα Τελλίδη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Γιάννης, εκτός από υπεύθυνος εκδόσεων, είναι και συγγραφέας πολλών στοχαστικών και ευαίσθητων κοινωνικά μυθιστορημάτων, κι ο Νικόλας είχε δουλέψει και πριν στις εκδόσεις, όπως κι ο Γιάννης επίσης. Κι οι δυο δίνουν αγώνα  «επιβίωσης» αλλά και αγώνα ποιότητας.

Δεν είχα, όμως, καμία αγωνία για την αποδοχή, διότι έχω καταλάβει στην καλλιτεχνική μου πορεία ότι ο κόσμος εκτιμάει ό,τι τον αγγίζει και δεν τον σνομπάρει. Όταν του λες, κι εγώ είμαι ένας από σας και με απασχολούν τα ίδια προβλήματα, αλλά η ματιά μου ίσως είναι διαφορετική  και ίσως σας ενδιαφέρει.

17) Εσείς, με  την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τί θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Να μην γράφουν με σκοπιμότητα, αλλά να εκφράζουν την αλήθεια τους, με απόλυτη ελευθερία. Και να ξέρουν ότι, όπως μια φωτογραφία μπορεί να διαφέρει από την πραγματικότητα αν είναι τραβηγμένη μόνο από μια γωνία, κι η αλήθεια κρύβεται στις πολλαπλές αναγνώσεις κι όχι στην πρώτη εντύπωση ή σε αυτή που πλασάρεται από τους επιτήδειους. Καμιά φορά υπάρχει στο προφανές, μπροστά μας, που μας παρουσιάζουν ως παραπλανητικό. Η λογική και η πείρα είναι τα μόνα εργαλεία ελέγχου της ασυγκράτητης συνωμοσιολογίας και προπαγάνδας, που έρχεται απ’ όλες τις μεριές…

18) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης  αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο μυθιστόρημά σας «Καταφύγιο Στη Βροχή», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τί να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Θέλω κι εγώ να σας ευχαριστήσω πολύ, τόσο για τις ευχές σας όσο και για τη συνέντευξη. Για το μέλλον, επεξεργάζομαι ήδη στο μυαλό μου το επόμενο μυθιστόρημα, αλλά επειδή δεν είμαι της ποσότητας δε θα βιαστώ. Θέλω να κατασταλάξει μέσα μου πριν αρχίσω  να γράφω, διότι με παιδεύουν δυο-τρία θέματα. Στη παρούσα φάση, γράφω το σενάριο για το «Καταφύγιο στη βροχή» και ίσως το δούμε κάποια στιγμή και ταινία, αν υπάρξουν οι προϋποθέσεις. Και πάλι σας ευχαριστώ θερμά!

 

Βιογραφία Κώστα Σιμενού:

Ο Κώστας Σιμενός είναι ηθοποιός, συγγραφέας και σεναριογράφος. Σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου. Παρακολούθησε, επίσης, μαθήματα δραματικής τέχνης στο Παρίσι, όπου παρέμεινε τέσσερα χρόνια.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, πρωταγωνίστησε στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο σε πολλά αξιόλογα έργα και σειρές, Ελλήνων και ξένων συγγραφέων (Έλλιοτ, Ίψεν, Ο Νηλ, Καραγάτση, Βενέζη κ.ά.).

Το 1984 κέρδισε κρατικό βραβείο για το θεατρικό έργο του «Ένα δωμάτιο ευκαιρίας», που παίχθηκε στο θέατρο και στο κρατικό ραδιόφωνο. Έκτοτε, μέχρι σήμερα, έγραψε πολλά σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Δύο απ’ αυτά, η «Χειμερινή έξοδος» και «Οι επαγγελματίες» έγιναν τηλεοπτικές σειρές και παίχθηκαν στην ΕΡΤ και το MEGA αντίστοιχα, ενώ «Το τελευταίο 24ωρο» έγινε ταινία.

Διασκεύασε, για την Fm Records, την «Οδύσσεια» για παιδιά σε έξι τόμους καθώς και άλλους δέκα τόμους με ιστορίες ηρώων της ελληνικής μυθολογίας. Έχει αρθρογραφήσει σε εφημερίδες και blogs με θέματα κοινωνικού και πολιτιστικού περιεχομένου.

Aπό την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορεί το βιβλίο του: «Καταφύγιο στη βροχή» (μυθιστόρημα, 2017)

Πρόσφατη Εργογραφία Κώστα Σιμενού:

«ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ» (2017)

Εκδόσεις: Άνεμος

Σελίδες: 388

Τιμή: 15,44€

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Δυο διαφορετικοί άνθρωποι, δυο διαφορετικοί κόσμοι συναντιούνται κάτω από ειδικές και παράξενες συνθήκες.

Εκείνος, συγγραφέας, μοναχικός, κλεισμένος στα βιβλία του και στον περιπετειώδη κόσμο του. Εκείνη, προϊόν της νυχτερινής ζωής, προσφερόταν σε όποιον της εξασφάλιζε άνεση και χρήμα. Το τίμημα βαρύ... Η ψυχική κούραση, ο φόβος κι η ανασφάλεια έχουν γίνει εφιάλτες κι έχουν αφήσει τα σημάδια τους, ενώ μια διπλή απειλή χτυπάει άμεσα την πόρτα της.

Μέσα στο θολό τοπίο της άγριας νύχτας, ο ένας παραβιάζει την πόρτα του άλλου και ανακαλύπτει μια καινούργια, αθέατη πλευρά του εαυτού του.

Η αντίθεση των δύο αυτών κόσμων γίνεται απρόσμενα έλξη. Μόνο που οι συνθήκες είναι δύσκολες κι επικίνδυνες. Κανείς δε γνωρίζει το μέλλον και, κυρίως, το παρελθόν του άλλου. Η επιρροή των αντιθέσεών τους είναι αμοιβαία και καθοριστική, αλλά για πόσο καιρό;

Η κατάσταση υπονομεύεται από το χθες και τίποτα δεν είναι όπως δείχνει. Η έντονη σχέση τους, χωρίς αύριο, γίνεται σιγά-σιγά μοιραία, σχεδόν μεταφυσική. Το φινάλε τους περιμένει δραματικό. Θα αντέξουν;

Εν τέλει, ποια είναι η πραγματικότητα που μας καθορίζει;»