«ΑΛΓΕΙΝΟΝ ΥΔΩΡ», της Λαμπρίνας Μαραγκού – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΛΓΕΙΝΟΝ ΥΔΩΡ», της Λαμπρίνας Μαραγκού – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Άνεμος

Σελίδες: 250

Τιμή: 14,30€

          Το να σε εντυπωσιάζει τόσο ένας τίτλος βιβλίου και να παραμένει καρφωμένος στο μυαλό σου "τριβελίζοντάς το" μέχρι να καταφέρεις να το διαβάσεις, ώστε να διαπιστώσεις ο ίδιος την ακριβή σημασία του, δεν είναι είναι κάτι που συμβαίνει συχνά, τουλάχιστον όχι σε μένα, που μπορώ να πω με κάθε ειλικρίνεια πως διαβάζω πολύ και συνεχώς. Κι όμως, το νέο μυθιστόρημα της Λαμπρίνας Μαραγκού με τον εντυπωσιακό τίτλο «Αλγεινόν Ύδωρ», που κυκλοφορεί από την αγαπημένη Άνεμος Εκδοτική "ενδεδυμένο" ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό μέσα στην απλότητα και την καλαισθησία του εξώφυλλο, μου προκάλεσε αυτά ακριβώς τα συναισθήματα, παρά το γεγονός ότι δεν πρόκειται για το πρώτο έργο της εξαίρετης συγγραφέως που διαβάζω. Εξίσου είχα εντυπωσιαστεί από το προηγούμενο βιβλίο της με τίτλο «Ποτέ Δεν Φτάνει Το Αρκετό» από τις ίδιες εκδόσεις, το οποίο διάβασα πέρυσι. Όμως, το «Αλγεινόν Ύδωρ», που κατά λέξη σημαίνει "το νερό που πονά", είναι ένα από εκείνα τα μεγαλειώδη και πυκνογραμμένα μυθιστορήματα που μέσα σε λίγες σελίδες, τουλάχιστον για τα δικά μου "άπληστα" βιβλιοφαγικά δεδομένα, κατορθώνουν να περικλείσουν όλη την ανθρώπινη φύση σε κάθε της έκφανση, τα ασίγαστα και ανομολόγητα πάθη, τον ρομαντισμό και τους σαρωτικούς, κεραυνοβόλους έρωτες, την τρυφερότητα και την οικογενειακή θαλπωρή, αλλά κυρίως τους ψυχικούς πόνους και τους πιο τρομερούς ενδόμυχους φόβους μας.

          Η ιστορία του ήρωά μας, του γιατρού Χριστόφορου Οικονόμου, ξεκινά από την τέταρτη δεκαετία της σχετικά αδιάφορης έως τότε ζωής του, όταν αυτός βρίσκεται στο αγροτικό ιατρείο ενός μικρού νησιού, όχι πολύ μακριά από την Αθήνα, ένα νησί από τα πλέον αγαπημένα μου, το οποίο δεν θα σας αποκαλύψω αλλά, όσοι είχατε την τύχη να το επισκεφτείτε από κοντά, θα το αναγνωρίσετε μέσα από τα σποραδικά στοιχεία για αυτό που μας αποκαλύπτει έντεχνα και μεθοδευμένα η συγγραφέας. Ένα νησί που βρίσκεται τόσο μακριά από τη υπόλοιπη ηπειρωτική χώρα ώστε να αποκόβεται παντελώς με τις μεγάλες κακοκαιρίες, αλλά και τόσο κοντά ώστε να αρκεί μια μικρή βάρκα για να μεταφέρει ταχύτατα κάποιον στην απέναντι στεριά. Ο ήρωάς μας, λοιπόν, αποφάσισε να αποτραβηχτεί από την ανούσια ζωή του στην Αθήνα και όλες τις προοπτικές που θα μπορούσαν να ανοιχτούν για δικά του επαγγελματικά εφόδια και προτίμησε να "αυτοεξοριστεί" στο μικρό ιατρείο του νησιού, κουράροντας κυρίως ηλικιωμένους και συνταγογραφώντας ατελείωτα φάρμακα για "γεροντικές" κατά κύριο λόγο ασθένειες, μένοντας στο πατρικό σπίτι του κοντά στη θάλασσα. Έχοντας αφήσει πίσω του μία σχέση επιφανειακή και ατελέσφορη με την Άννα, η οποία δεν του άφησε ουσιαστικές και νοσταλγικές αναμνήσεις αληθινής επικοινωνίας, προτίμησε να περιοριστεί στην εργένικη, μονόχνωτη ζωή, μιλώντας κυρίως με τον εαυτό του, τους ασθενείς του και τους καλοπροαίρετους νησιώτες, ζώντας σε μία εκούσια απομόνωση. Ένας φάκελος κι ένα γράμμα απευθυνόμενο σε αυτόν από άγνωστο αρχικά αποστολέα, που θα ανακαλύψει ξαφνικά ένα βράδυ στο ιατρείο του, θα γίνει η αφορμή για να βγει από το προστατευτικό κουκούλι του και να αντιμετωπίσει την ίδια τη ζωή και τους πιο μύχιους φόβους του κατάματα. Η ζωή του δεν θα αργήσει να αλλάξει και να αναστατωθεί, ενώ η συναισθηματική του ενηλικίωση θα τον βρει απροετοίμαστο, αφήνοντάς τον ακάλυπτο στα "βέλη" του πραγματικού έρωτα, αλώνοντάς τον μέχρι και το τελευταίο του κύτταρο. Ο ήρωάς μας θα ανακαλύψει πως όταν τα συναισθήματα είναι αληθινά και αμοιβαία, τότε αξίζει να παραδοθεί κάποιος σε αυτά αμαχητί, όποιο κι αν είναι το κόστος.

          Ο Χριστόφορος, και μαζί του κι εμείς οι αναγνώστες, αρχίζει να ανακαλύπτει μέσα από την περίεργη αυτή αλληλογραφία μυστικά για το παρελθόν της οικογένειάς του, γεγονότα ξεχασμένα στη λήθη του χρόνου, αναμνήσεις καταπιεσμένες και μυστικά ανομολόγητα, πάθη και λάθη των περασμένων γενεών που διαμόρφωσαν την πορεία της ζωής τους ηθελημένα ή αθέλητα, αλλά και κρυφά, παράδοξα χαρίσματα που δεν ομολογούνται εύκολα. Η συγγραφέας μάς συμπαρασύρει μέσα από την αριστοτεχνικά δομημένη πλοκή του εξαιρετικού αυτού λογοτεχνήματός της, σε μια "καταβύθιση" στα ενδότερα του ανθρώπινου ψυχισμού, στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του προσωπικού μας "λαβυρίνθου" όπου κρύβονται οι πιο ανομολόγητοι φόβοι μας, σαν σκοτεινό, θολό νερό που μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας "καταπιεί". Είναι, όμως αυτό το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί, ή τελικά η ψυχή μας είναι μια μορφή ενέργειας ατέρμονη και αδιάκοπη που απλά αλλάζει μορφές στο πέρασμα του χρόνου, ενσωματώνοντας μέσα της παλιές και καινούριες μνήμες και εμπειρίες  ταξιδεύοντας μέσα στην απόλυτη γαλήνη; Μήπως θα έπρεπε να αφηνόμαστε περισσότερο στην αγάπη και την ευτυχία και να αντιμετωπίζουμε κατά μέτωπο τους φόβους μας, ώστε να τους εκμηδενίσουμε; Μήπως η ζωή, η απώλεια και ο θάνατος είναι τόσο απόλυτα φυσιολογικά όσο η συνεχής εναλλαγή του αεικίνητου νερού;  

          Το «Αλγεινόν Ύδωρ» είναι ένα μυθιστόρημα από εκείνα που κρύβουν πολλά και σημαντικά μέσα στις σελίδες τους, που δύσκολα θα ξεχάσετε. Είναι ένα βιβλίο που θα σας κρατήσει καθηλωμένους μέσα στην καταιγιστική πλοκή του με ήρωες ολοζώντανους και την ενδιαφέρουσα ιστορία του, παρασύροντάς σας σε πολλούς στοχασμούς και προβληματισμούς, αλλά και φιλοσοφικές αναζητήσεις. Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα αγγίξει ανεξίτηλα την ψυχή σας με τις αναρίθμητες αλήθειες που θα βρείτε στις σελίδες του και για το οποίο αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στην αγαπητή συγγραφέα του. Διαβάστε το, Φίλοι μου! 

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Το νερό πονά. Η ροή του συντονίζεται με την κοσμική ψυχή. Αγκαλιάζει ή διώχνει το σώμα που βυθίζεται μέσα του. Το νερό νιώθει, αισθάνεται. Κλαίει και γελάει, οργίζεται ή χαίρεται, αγκαλιάζει ή πνίγει.

Ο Χριστόφορος Οικονόμου το ξέρει αυτό καλά, από γεννησιμιού του. Γι’ αυτό και τον φοβίζει. Τον τρομοκρατεί ο ήχος του, η δύναμή του. Είναι η αναμέτρηση των δύο, που θα σηματοδοτήσει την πτώση του ενός και τη νίκη του άλλου.

Αυτό νομίζει ο ήρωας. Θα περάσει πολλά για να καταλάβει πως το νερό δεν τον πονά, αλλά τον μαθαίνει. Μέσα από κείνο καταλαβαίνει τον έρωτα, τη μοναξιά, την απώλεια, τη θλίψη. Κυλάει μέσα του όπως η λέμφος, αναπόφευκτα.

Ο μεγάλος κύκλος που κρύβει μέσα του τη Λευκοθέα, τη Μεγάλη Θεά, τη Μάνα, τη Μαριγώ, την Αθηνά, την Άννα, είναι υδάτινος, ρευστός και ανεξέλεγκτος. Σαν τη ζωή και σαν τον θάνατο.

Γράμματα, σκέψεις, οράματα, λέξεις, αισθήματα, όλα αυτά κυλούν μέσα στο νερό, άλλοτε ήρεμα και άλλοτε ταραγμένα.

Είναι η ιστορία του Χριστόφορου Οικονόμου, είναι η ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά στην αγωνία του θανάτου και της απώλειας του έρωτα.»