«ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ», της Τζίνας Ψάρρη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ», της Τζίνας Ψάρρη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Άνεμος

Σελίδες: 344

Τιμή με έκπτωση: 13,80€

          «Οι Κόρες Της Ανάγκης» της εξαίρετης Τζίνας Ψάρρη, που κυκλοφορούν από τις αγαπημένες εκδόσεις Άνεμος, είναι το πρώτο δικό της μυθιστόρημα που διαβάζω, οπωσδήποτε όμως δε θα είναι το τελευταίο. Μερικές φορές, παρά το γεγονός ότι μπορεί σε ένα βιβλίο να τραβήξει την προσοχή σου το εντυπωσιακό, υποβλητικό εξώφυλλο και ο πρωτότυπος, ασυνήθιστος τίτλος, αυτό που πραγματικά σε εντυπωσιάζει και σε κερδίζει είναι η ίδια η γραφή του συγγραφέα, ακόμα περισσότερο και από την υπόθεση. Μην κατανοήσετε λανθασμένα πως κάτι από τα παραπάνω υστερούσε των υπολοίπων, διότι σε αυτό το συγκλονιστικό "μυθιστόρημα-σπαραγμό ψυχής" υπάρχουν όλα σε εξαιρετική ισορροπία, όμως αυτό που πραγματικά εντυπωσιάζει και καθηλώνει είναι ο μοναδικός τρόπος γραφής της συγγραφέως. Η κ. Ψάρρη έχει μια γραφή ποιητική, λυρική, συμπυκνωμένη και παραστατική, πράγμα που της δίνει τη δυνατότητα σε μία και μόνο πρότασή της να έχει συμπεριλάβει αμέτρητες ιδέες, νοήματα και συναισθήματα. Αν προσθέσουμε σε αυτό την εξαιρετική, συγκινητική και καθηλωτική πλοκή, τότε έχουμε ένα πραγματικά σπουδαίο λογοτεχνικό έργο, από αυτά που ο αναγνώστης θυμάται για πολύ καιρό μετά αφότου γυρίσει και την τελευταία σελίδα. 

          Η Αγνή και η Ιφιγένεια, ή πιο χαδιάρικα Φένια, είναι δύο αδελφές από τις πιο αγαπημένες, δυο μισά κομμάτια ενός ολόκληρου που περικλείει μέσα του τις βαθιές, δυνατές "ρίζες" μιας αληθινής αδελφικής αγάπης, που ξεκινάει από τις πρώτες στιγμές της κοινής τους ζωής και ισχυροποιείται μέσα από μια οικογένεια ισορροπημένη και στοργική. Η κάθε μία ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος, με τον συχνά εκ διαμέτρου αντίθετο χαρακτήρα τους, τα όνειρα και τις προσδοκίες τους να αλληλοσυμπληρώνονται μέσα από τη διαφορετικότητά τους. Η Αγνή είναι ρεαλίστρια, ανεξάρτητη, δυνατή και αυτάρκης, ακόμα και αν δεν έχει έναν άντρα δίπλα της. Επικεντρώνεται στη δουλειά της, στις φιλίες και την οικογένειά της και προτιμά να περνά μεγάλα διαστήματα μόνη της από το να συμβιβαστεί με έναν σύντροφο που δεν της ικανοποιεί τις σημαντικότερες ίσως ανάγκες: αυτές του μυαλού και της ψυχής της. Η Φένια από την άλλη είναι ένας χαρακτήρας ευαίσθητος, ονειροπόλος, με ιδανικά που συναγωνίζονται τα πιο εξιδανικευμένα παραμύθια και μια έμφυτη καλοσύνη που πάντα την ωθεί να βλέπει πρώτιστα το καλό στον άλλον. Όταν θα συναντήσει το εξιδανικευμένο άλλο της μισό, θα πιστέψει πως βρήκε την απόλυτη ευτυχία και την πραγματική αγάπη στο πρόσωπο του Στάθη. Ο γάμος τους είναι το φυσικό επακόλουθο και η Αγνή, αν και διατηρεί πάντα τις αναμενόμενες αμφιβολίες της, θα σταθεί στο πλάι της αδερφής της με όλες της τις δυνάμεις. Άλλωστε και ο πραγματικός, σαρωτικός έρωτας, όπως η ίδια τον έχει ονειρευτεί, δε θα αργήσει να της φανερωθεί. Όμως, όπως οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε, η ζωή του ανθρώπου σπάνια είναι γεμάτη μόνο από ευτυχισμένες στιγμές. Οι περισσότερες είναι γεμάτες πόνο, απογοήτευση, αγωνία και απώλεια και μόνο αυτές οι ελάχιστες αναλαμπές ευτυχίας είναι εκείνες που την κάνουν να αξίζει και να είναι πολυτιμότερη από οτιδήποτε άλλο.

          Ο ερχομός του παιδιού της Φένιας και του Στάθη φέρνει ανάμικτα συναισθήματα στους ήρωές μας, καθώς η αρτιμέλειά του φαντάζει σαν ένα άπιαστο όνειρο, ενώ η μερική αναπηρία του είναι η σκληρή πραγματικότητα που καλούνται όλοι να αντιμετωπίσουν. Η μικρή Αγγελίνα τους μπορεί να υστερεί σε κάποια πράγματα αλλά υπερτερεί σε πολλά άλλα και έτσι οι τρεις γυναίκες της συγκινητικής αυτής ιστορίας σαν μία γροθιά στέκονται απέναντι σε όλες τις αναρίθμητες δυσκολίες της καθημερινής τους μάχης για επιβίωση. Ο ήδη ισχυρός δεσμός ανάμεσα στις δύο αδελφές ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο, ενώ τα αναρίθμητα προβλήματα που προκύπτουν συνεχώς αναγκάζουν τις κίβδηλες και εφήμερες "μάσκες" των ανθρώπων που τις περιβάλλουν να πέσουν και να αποκαλύψουν την πραγματική τους ταυτότητα. Κι ενώ ο καθημερινός και δύσκολος αγώνας τους συνεχίζεται αδιάλειπτα, η Μοίρα έρχεται για να τους καταφέρει ένα ακόμα χτύπημα, το ισχυρότερο όλων και γι’ αυτό δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί. Οι ηρωίδες μας θα αναγκαστούν να δώσουν μία ακόμα μάχη, τη σημαντικότερη ίσως της ζωής τους, με αμφίβολο αποτέλεσμα.

          Προσωπικά θεωρώ πως «Οι Κόρες Της Ανάγκης» είναι ένα από εκείνα τα ελάχιστα μυθιστορήματα που μπόρεσαν να με κάνουν να δακρύσω και να νιώσω συγκλονισμένη. Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που, αν και μας μιλούν για μία ιστορία αληθινή και τόσο συνηθισμένη όσο και "η οικογένεια της διπλανής πόρτας", έχουν τη δύναμη να μας "αποδομήσουν" σε χίλια κομμάτια, να μας αναγκάσουν να βιώσουμε ξανά τις δικές μας απώλειες, αναγνωρίζοντας τα δικά μας συναισθήματα σε όσα βιώνουν οι ήρωές του και να μας "επαναδομήσουν", κάνοντάς μας πιο δυνατούς με την απόλυτη συνειδητοποίηση του εύθραυστου και εφήμερου της ζωής μας. Μιας ζωής που ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει και γι’ αυτό πρέπει, όσο έχουμε το προνόμιο και τη δυνατότητα να την απολαμβάνουμε, να προσπαθούμε να τη γευτούμε και να την αξιοποιήσουμε στον υπέρτατο βαθμό. Τα ειλικρινή και θερμά μου συγχαρητήρια στην κ. Ψάρρη για το συγκλονιστικό της μυθιστόρημα, το οποίο και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Κλωθώ είναι η Κόρη της Ανάγκης, κατά τον Πλάτωνα. Η Μοίρα που υφαίνει το νήμα της ζωής των ανθρώπων. Κι ύστερα, δίκαια εκείνοι αναρωτιούνται: τα χαρίσματά μας τα επιλέγουμε ή μήπως είναι με κάποιον τρόπο προαποφασισμένα; Ποιες αναμνήσεις χάνονται και ποιες διατηρούνται;

Τρεις εντελώς διαφορετικές γυναίκες. Οι απρόσμενες ανατροπές, η υπεροψία τής αρτιμελούς αυτάρκειας, η τρυφερή ευφυΐα της αναπηρίας, το αναπόφευκτο και ο έρωτας. Όλα χάνονται στην ανυπαρξία κι όλα πλάθονται από την αρχή. Κι αν το κλειδί της ευτυχίας τους το έψαχναν σε λάθος τσέπη; Κι αν η εμπιστοσύνη σαν ένα χαρτί αποδειχθεί, που έτσι και τσαλακωθεί μετά δεν ξαναϊσιώνει;

Ευκαιρίες που θ’ αρπάξουν κι άλλες που θα χάσουν. Τραύματα από μάχες που θα δώσουν, ουλές απ’ όσες σκόπιμα θ’ αποφύγουν. Ένας δρόμος είναι η ιστορία τους, που άλλοτε τον περπατούν με ικανοποίηση κι άλλοτε με θλίψη.

Τα όνειρά τους, όμως, πάντα μυρίζουν καλοδεχούμενη καλοκαιρινή βροχή. Γιατί η αγάπη μια λέξη ακίνδυνη είναι κι οφείλουν να νιώσουν το άγγιγμά της χωρίς φόβο.

Ακόμα και τότε που ο ενήλικος κόσμος τής απώλειας μοιάζει απάνθρωπος.»