«Ο ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑΝΟΥ ΤΑΦΟΥ», της Καταρίνα Μασέττι – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«Ο ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑΝΟΥ ΤΑΦΟΥ», της Καταρίνα Μασέττι – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Πατάκη

Σελίδες: 288

Τιμή με έκπτωση: 5€

          Ποιες οι πιθανότητες, αλήθεια, να συναντήσει κάποιος την «αγάπη της ζωής του» πηγαίνοντας για την καθιερωμένη επίσκεψη στον τάφο του αγαπημένου του αποθανόντος; Πόσο πιθανό είναι ένας τύπος που επισκέπτεται τον διπλανό κακόγουστο και παραφορτωμένο τάφο να είναι αυτός που θα «σβήσει» όλους τους προηγούμενους και θα οριοθετήσει εκ νέου τον έρωτα και τον πόθο, όπως κανείς δε θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί; Και, τέλος, πώς είναι δυνατόν ένας ακαλλιέργητος αγρότης να ερωτευτεί μια άχρωμη και απεριποίητη βιβλιοθηκάριο που λατρεύει τα βιβλία, όταν ο ίδιος δεν πιστεύει πως υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν «με τη θέλησή τους»; Κι όμως, η ταλαντούχα Καταρίνα Μασέττι, κατορθώνει να μας πείσει πως όλα είναι πιθανά σ’ αυτή τη ζωή και πως, ακόμα και μέσα σ’ ένα περιβάλλον που «βροντοφωνάζει» τη ματαιότητα και το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι δυνατό να βρεθεί ένα τόσο δα πρόσφορο κομματάκι «εδάφους» ώστε να φυτρώσει και να φουντώσει μια αγάπη μοναδική. Το εξαιρετικά πρωτότυπο μυθιστόρημα «Ο Τύπος Του Διπλανού Τάφου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη –και, ίσως, το συναντήσετε και σε άλλες εκδόσεις του με τους τίτλους «Η Κυρία Και Ο Αγρότης» ή «Σαν Το Σκύλο Με Τη Γάτα», άγνωστο και ακατανόητο το γιατί–, είναι ένα βιβλίο που θα σας παρασύρει στο ιδιαίτερα και παράταιρα, σε σχέση με τον τίτλο του, χαρούμενο και αισιόδοξο κλίμα του. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που μας αποδεικνύει πως, ακόμα και στο πιο καταθλιπτικό και βλοσυρό περιβάλλον –όπου κείτονται βυθισμένοι στον αιώνιο ύπνο τους οι αγαπημένοι μας νεκροί, θυμίζοντάς μας πως από αυτή τη ζωή είμαστε όλοι περαστικοί–, είναι δυνατό να ανακαλύψουμε το άλλο μας μισό ακόμα και αν μοιάζει τόσο ασύμβατο με μας όσο ο ήλιος με τη σελήνη.

          Η Ντεζιρέ είναι μια τριαντάρα συν, βιβλιοθηκάριος στο επάγγελμα, ξανθιά, κοκκαλιάρα και άχρωμη, που ακόμα και τα ρούχα της προβάλουν την τάση της να περνάει απαρατήρητη. Είναι μια γυναίκα «μπεζ», που επισκέπτεται τον τάφο τού άντρα της συχνά τις καθημερινές στο διάλειμμά της, προσπαθώντας να καταλάβει πως είναι δυνατόν ένας νέος άντρας σαν τον σύζυγό της τον Όριαν, να πεθάνει έτσι πρόωρα και ανόητα, βγαίνοντας για ποδηλασία. Προσπαθεί, επίσης να καταλάβει εάν η έλλειψη και η λύπη που αισθάνεται από τον χαμό του, οφείλονται στα γνήσια αισθήματα αγάπης προς εκείνον ή απλά στη διατάραξη της ήρεμης καθημερινότητας στη συμβίωσή τους. Από την άλλη, ο Μπένι ο οποίος επισκέπτεται τον ακριβώς διπλανό τάφο, όπου είναι θαμμένοι οι γονείς του με πιο πρόσφατη «ένοικο» την εκλιπούσα λόγω καρκίνου μητέρα του, πηγαίνει όσο συχνότερα μπορεί στο νεκροταφείο για να βρει λίγες στιγμές χαλάρωσης από τις κοπιαστικές υποχρεώσεις του στο οικογενειακό τους αγρόκτημα. Ως μοναχοπαίδι και εργένης, ο τριαντάρης συν Μπένι έχει επωμιστεί όλα τα σκληρά αγροτικά καθήκοντα και προσπαθεί να φέρει σε λογαριασμό την οικογενειακή επιχείρηση, η οποία σαφώς και έχει «δει» καλύτερες μέρες. Όμως, ούτε καν στο νεκροταφείο δεν μπορεί να χαλαρώσει και να αδειάσει το μυαλό του, μετά από την περιποίηση και το ξεχορτάριασμα του τάφου των δικών του, αφού πάντοτε βρίσκει στο παγκάκι μπροστά στον τάφο μία τύπισσα άχαρη και άχρωμη, σνομπ και αγέλαστη, μια γυναίκα «μπεζ» που το μόνο χαρωπό στοιχείο πάνω της είναι το σκουφάκι με τα μανιτάρια που φοράει τις πιο κρύες μέρες.

          Η Μοίρα, ο Θεός ή ο Διάβολος τα φέρνουν έτσι ώστε οι δύο αυτοί εντελώς αταίριαστοι άνθρωποι να ερωτευτούν κεραυνοβόλα και αμετάκλητα. Αρκεί ένα αμυδρό χαμόγελο του ενός που προκαλεί ένα πηγαίο, γεμάτο αθωότητα και σαγήνη χαμόγελο του άλλου, ώστε να γαντζωθεί η σκέψη του ενός πάνω στην ύπαρξη του άλλου και η ζωή τους να ανατραπεί οριστικά. Ο έρωτας ανάμεσά τους είναι σαν μια έκρηξη που παρασύρει μακριά όλες τις ολοφάνερες διαφορές τους, κάνοντάς τους να ξεχάσουν προσωρινά ποιοι είναι, από πού προέρχονται, ποια είναι τα γούστα τους και οι καταβολές τους και ποιοι οι στόχοι τους. Το μόνο που μετράει πλέον για την Ντεζιρέ και τον Μπένι είναι οι κοινές τους στιγμές, η αγκαλιά του ενός που είναι πάντα ανοιχτή για τον άλλο και το ασίγαστο πάθος τους. Η ερωτική τους σχέση είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, όμως είναι αρκετή ώστε να εξαλείψει όλα αυτά που τους χωρίζουν και που είναι σημαντικά και αμέτρητα; Ποιος από τους δύο θα κάνει τις περισσότερες υποχωρήσεις και ποιος θα επιλέξει να ξεχάσει τα γούστα και τις συνήθειές του ώστε να ανέβει ή να κατέβει στο επίπεδο του συντρόφου του; Θα μπορέσει να αντέξει η σχέση τους όταν το πάθος και ο έρωτας θα έχουν καταλαγιάσει;

          Το μυθιστόρημα «Ο Τύπος Του Διπλανού Τάφου» είναι πραγματικά μία αποκάλυψη, όχι τόσο για το ίδιο το θέμα του που γυρίζει γύρω από το κλασσικό «τα ετερώνυμα έλκονται», αλλά για τον τρόπο με τον οποίο η συγγραφέας καταπιάνεται με τις πανανθρώπινες και πάντα επίκαιρες αλήθειες με τις οποίες είναι άρρηκτα δεμένη η ανθρώπινη ύπαρξη. Μας θέτει ερωτήματα σχετικά με τη ζωή και τον θάνατο, τον έρωτα, την έλξη, τη φιλία, την αγάπη, τις δεύτερες ευκαιρίες και, τελικά, την ικανότητα που έχει ο άνθρωπος να αλλάζει αντιλήψεις και πεποιθήσεις χρόνων όταν ανακαλύψει έναν ακατέργαστο «θησαυρό», ο οποίος πολύ συχνά μοιάζει επιφανειακά να είναι «άνθρακας». Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Η Ντεζιρέ επισκέπτεται συχνά τον τάφο του άντρα της, που είχε το "θράσος" να πεθάνει πολύ νέος. Βιβλιοθηκάριος και παιδί της πόλης, ζει σ’ ένα κάτασπρο μίνιμαλ διαμέρισμα γεμάτο βιβλία.

Στο νεκροταφείο, διασταυρώνεται συχνά με τον τύπο του διπλανού τάφου, η εμφάνιση του οποίου την εκνευρίζει όσο και η φανταχτερή επιτύμβια στήλη που επιμένει να ανθοστολίζει.

Μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο Μπένι μένει μόνος στο οικογενειακό κτήμα με τις είκοσι τέσσερις γαλακτοφόρες αγελάδες του. Τα φέρνει βόλτα όπως όπως, με τη χωριάτικη κοινή λογική του και μια γερή δόση αυτοσαρκασμού. Κάθε φορά που τη συναντάει, τον πιάνει απελπισία με τη γειτόνισσά του στο νεκροταφείο, τον τσόχινο σκούφο και το μικρό σημειωματάριό της με τα ποιήματα. Μια μέρα, ωστόσο, ένα χαμόγελο ανθίζει ταυτόχρονα στα χείλη τους, αφήνοντας και τους δύο σαστισμένους... Είναι η αρχή ενός ακόρεστου πάθους. Με εξαιρετικό ρομαντισμό και καυστικό χιούμορ, αυτό το τρυφερό και αχαλίνωτο ερωτικό μυθιστόρημα θέτει το πολύ σοβαρό ερώτημα του πολιτισμικού σοκ και κατακτά το ευρωπαϊκό κοινό.»

"Βάλτε δίπλα δίπλα στο παγκάκι ενός νεκροταφείου ένα γοητευτικό γεροντοπαλίκαρο και μια άχρωμη νεαρή χήρα. Εκείνη είναι βιβλιοθηκάριος και δε σκέφτεται παρά την κουλτούρα, εκείνος είναι αγρότης και δε φαντάζεται πώς μπορεί κανείς να διαβάζει «με τη θέλησή του». Μ’ αυτά τα υλικά, η Καταρίνα Μασέττι κατέκτησε τους Σουηδούς αναγνώστες, που έκαναν ανάρπαστο τον "Τύπο του διπλανού τάφου". Όμως αυτό το μυθιστόρημα που μιλάει για έναν ασυνήθιστο έρωτα αποδεικνύει επίσης πως η χειραφέτηση από την κοινωνική μας τάξη δεν είναι ανώδυνη: όταν πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στην όπερα και στο άρμεγμα των αγελάδων, το πάθος αποτελεί

προαπαιτούμενο. Και είναι το λιγότερο που μας χρειάζεται".

("Epok", το εβδομαδιαίο περιοδικό της "Fnac")

"Τα ετερώνυμα έλκονται. Ναι, είναι παλιό το θέμα, αλλά, όπως αποδεικνύει περίτρανα ο "Τύπος του διπλανού τάφου", εξακολουθεί να είναι από τα καλύτερα..."

("Daily Mail")

"Μεγάλο μπεστ σέλερ από τη Σουηδία, αυτή η ασυνήθιστη και τόσο αληθινή ερωτική ιστορία είναι απίστευτα διασκεδαστική και εθιστική ταυτόχρονα..."

("The Observer")