Αφιέρωμα στο συγγραφικό έργο της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

κ. Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

Την εξαίρετη Δήμητρα Παπαναστασοπούλου είχα τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω από κοντά πριν από λίγα χρόνια, στην παρουσίαση του τρίτου κατά σειρά έκδοσης βιβλίου της με τίτλο «Από Ξύλο Και Ασήμι». Το μυθιστόρημα αυτό παρουσίαζε για μένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς καταπιανόταν με την κατάληψη της γενέτειράς μου Ρόδου από τους Οθωμανούς το 1522. Γνωρίζοντας, όμως, από κοντά τη συγγραφέα και μαθαίνοντας περισσότερα για εκείνη και το αξιόλογο έργο της, συνειδητοποίησα πως πρόκειται για μία χαρισματική και ταλαντούχα εκπρόσωπο της σύγχρονης, ποιοτικής, ελληνικής λογοτεχνίας. Έχοντας πλέον διαβάσει το μεγαλύτερο μέρος των μυθιστορημάτων της και έχοντας ήδη «συζητήσει» μαζί της μέσα από δύο συνεντεύξεις που είχε την καλοσύνη να παραχωρήσει στους «Φίλους της Λογοτεχνίας», συνειδητοποίησα πως κάθε ένα πόνημά της κρύβει, πέρα από την εκάστοτε μοναδική, ευφάνταστη και καθηλωτική μυθοπλασία του, μια πλούσια και σε βάθος έρευνα όλων των ιστορικών γεγονότων στα οποία αναφέρεται, καθώς και του συνόλου των πολιτικών, οικονομικών, τεχνολογικών και πολιτιστικών συνθηκών της κάθε εποχής στην οποία διαδραματίζεται η πλοκή του. Η ανάρτηση, λοιπόν, ενός αφιερώματος στο συνολικό έργο της αγαπητής συγγραφέως –κι ενώ βρίσκεται υπό έκδοση το νέο πολυαναμενόμενο ιστορικό της μυθιστόρημα– ήταν φυσικό και αναμενόμενο επακόλουθο για μένα και η κριτική προσέγγιση της γραφής της από τον φιλόλογο και ποιητή κ. Κωνσταντίνο Μεϊντάνη, είναι ο ιδανικός τρόπος πλαισίωσής του. Τον ευχαριστώ θερμά για την ευγενική παραχώρηση του κειμένου του, εύχομαι ολόψυχα στην εξαίρετη συγγραφέα καλή επιτυχία σε όλα τα έργα της και σας προσκαλώ να διαβάσετε το ακόλουθο αφιέρωμα, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς την κ. Παπαναστασοπούλου και τα αριστουργηματικά βιβλία της!

Αναγιγνώσκοντας τη διαμόρφωση ενός νέου Λογοτεχνικού Τρόπου – Γράφει ο Κωνσταντίνος Μεϊντάνης:

Για τη Μυθιστορηματική γραφή και την αφηγηματική Τέχνη της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου.

                          Μια δοκιμή προσωπικής προσέγγισης

Όταν (κάποιες φορές) Σωπαίνει το Φως (αφήνοντάς μας πλησίστιους) Στη Σκιά των Αιώνων, Από (πολύτιμο καμωμένο) Ξύλο και Ασήμι, (ένα) Ανεξέλεγκτο Πάθος (δημιουργίας μεστώνει και καρπίζει Τεχνήματα Λόγου) Σαν Στάχυα στο Χρόνο.

Έτσι, με τους τίτλους των έργων της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου, θα αποτολμούσα να διατυπώσω την αναγνωστική μου Εμπειρία, και πορεία, στις σελίδες των βιβλίων που μας έχει χαρίσει η φαντασία της, η σκέψη και η πένα της μέχρι τώρα. Δεν πρόκειται απλώς για μελετημένης, άρτιας δομής και αφηγηματικής υφής «μυθιστορήματα» με τη συνήθη έννοια του όρου – ή του λογοτεχνικού είδους. Η μέθοδος που ακολουθεί και η γραφή της, ως αποκρυστάλλωση αυτής της μεθόδου, είναι σαν ένα ιδιότυπο καλειδοσκοπικό παλίμψηστο, με διαστρωματώσεις τέχνης και τεχνικής σε μια δυσεπίτευκτη και, φαινομενικά, διαρκώς διακυβευόμενη, ισορροπία που αναζητά τη ματιά, την προσήλωση του βλέμματος του αναγνώστη, αλλά, το κυριότερο, την ελκύει με έναν διακριτικά καταλυτικό τρόπο, μέσω της τέρψης που εκλύει, σελίδα τη σελίδα, η ανάγνωση.

Είναι μια μορφή –πρόσκληση και πρόκληση– ανάγνωσης με σημασία διττή. Ως ανα-Γνώριση της σκοποθεσίας, του περιεχομένου που χαρακτηρίζουν την αφήγηση, τα πρόσωπα, τις καταστάσεις, τις περιγραφές με τη, σοφά σταθμισμένη κάθε φορά, ενάργειά τους και την συνακόλουθη συναισθηματική επενέργειά τους στην αντίληψη και το συναίσθημα. Και, συνάμα, ως (ανα)Γνώση που κατακτάται σταδιακά, καθώς η λογοτεχνική γραφή εκτυλίσσεται με τον ρυθμό και την πλαστουργική της δύναμη, τις αυξομειώσεις της έντασης και των εστιάσεών της, την πολυεπίπεδη διάρθρωσή της. Και συγχρόνως, με μιαν υφέρπουσα συναισθηματική γεωμετρικότητα, που ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται φτάνοντας στην απόληξη της ιστορίας που η Δ. Παπαναστασοπούλου αφηγείται κάθε φορά.

Δεν πρόκειται για μια συνήθη λογοτεχνική ή μυθιστορηματική αφήγηση. Η συγγραφέας, πριν αρχίσει την αναμέτρησή της με τη βάσανο των λέξεων, των εκφράσεων, του πρωτογενούς υλικού που συγκροτεί τη λογοτεχνική γραφή της, αφοσιώνεται σε μιαν ενδελεχή, προσεκτική, και βαθειά έρευνα του θέματός της, αναζητά την αλήθεια της εκάστοτε ιστορίας πριν την ενδύσει με το πέπλο του μύθου. Ακολουθεί μια μέθοδο συλλογής, εκτίμησης, και ταξινόμησης του υλικού της, η οποία θα μπορούσε ως διαδικασία να ενοφθαλμίζει και την πιο απαιτητική ίσως στην υλοποίησή της, ερευνητικά έμπεδη, μελέτη. Εδώ όμως, το πρώτιστο κριτήριο, και παράλληλα μέτρο αξιολόγησης και επιλογής, δεν είναι η, στεγανής ακρίβειας, επιστημονικότητα, αλλά η, πολυειδούς διαύγειας, λογοτεχνικότητα. Αυτή η ερευνητική προεργασία γίνεται ένα από τα εδραία επίβαθρα του κάθε μυθιστορήματος της Δ. Παπαναστασοπούλου. Εκείνο που νοηματοδοτεί, που «πλαταίνει και πλουταίνει» κάθε φορά, σε κάθε βιβλίο τη γραφή της, είναι η ειλικρινής, δίχως συμβιβασμούς, στοχαστικά καλλιεργούμενη και, συνάμα, αυθόρμητα οικεία Τέχνη του Λόγου. Μια τέχνη που η συγγραφέας δείχνει να κατέχει τόσο με τον νου όσο και με την καρδιά, τόσο με το ειδικό βάρος της κάθε Λέξης, όσο και με την ανταύγεια, την απόχρωση, τη φωτοσκίαση της κάθε Έκφρασης.

Είναι μια αναμέτρηση, ριζικά βιωμένη κάθε φορά από τη δημιουργό, και βιούμενη από τον αναγνώστη. Ιστορία και Μύθος συνυφαίνονται. Άρρητη εσωτερικότητα και έκτυπη εξωστρέφεια συνυπάρχουν. Οι μορφές, τα πρόσωπα, προσλαμβάνουν μια ιδιαίτερη υπόσταση, όπως οι εικόνες, οι στιγμές έχουν τους δικούς τους όρους και τα δικά τους όρια. Είναι αυτό το λογοτεχνικό «παλίμψηστο» που μοιάζει να τανύζει τα πλαίσια του μυθιστορηματικού είδους προς νέα σημεία αφηγηματικής και συναισθηματικής εκφραστικής. Γι’ αυτό, άλλωστε, και η συγγραφέας, σε βιβλία της όπως «Στη Σκιά των Αιώνων» (αυτό το, κατά κάποιον τρόπο, Χρονικό της Ελληνικότητας όπως ενσαρκώνεται στο πρόσωπο και τη ζωή του κεντρικού ήρωα), «Όταν σωπαίνει το Φως», δεν επιλέγει την εύκολη, εύπεπτη μέθοδο αναδιήγησης, δαψιλεύοντας ευφραντικές ψευδαισθήσεις που θωπεύουν ή γητεύουν τη ρηχή ηδυπάθεια μιας επιδερμικής αναγνωστικής εμπειρίας. Ακόμα και «όταν σωπαίνει το φως», το αφηγηματικό διακύβευμα μένει συνειδητά σαφές, αμφίδρομο, και κάποτε νοηματικά και δραματικά, «αμφίστομο» –μια αναμέτρηση του φωτός με τη σκιά, του εξαϋλωμένου με το γήινο, του νικητή με τον ηττημένο. Και με τον αναγνώστη ως δέκτη, αλλά και ως συμμετέχοντα.

Αποτολμώ έναν επίφοβο συλλογισμό στο σημείο αυτό, φέρνοντας στο νου μου την περίπτωση του Αλεξανδρινού. Στην Ποίηση του Καβάφη, κυρίως στα λεγόμενα και θεωρούμενα ως «ιστορικά», κατά το θεματικό τους έναυσμα, ποιήματά του, δίνεται με έναν τρόπο ανυπότακτης αρτιότητας η αρχετυπική αυτή σχέση. Ο καίρια σταθμισμένος συσχετισμός του ιστορικού γεγονότος, ως αφορμής, για τη δημιουργία του ποιητικού τεχνήματος που το περικλείει και τελικά το υποτάσσει, αναιρώντας ή συναιρώντας τις χρονικές του διαστάσεις κατά τη βούληση του Ποιητή. Και η μορφή, όπως και η γλώσσα του στίχου, συγκροτούν την τελείωση του ποιητικού κάθε φορά Οράματος. Η αφανής, κι ωστόσο αναμφίρηστη ως αναγνωστικό βίωμα, ισορροπία στην τέχνη, και στην τέχνη του λόγου ειδικότερα, είναι η μία, ίσως η πιο δυσπρόσιτη Στιγμή. Στιγμή που καταργεί το στίγμα και τους περι-ορισμούς του Χρόνου, τόσο στην αντικειμενική, όσο και στη μεταφορική του σημασία και λειτουργία.

Στα Μυθιστορήματά της, η Δ. Παπαναστασοπούλου επιλέγει να κινηθεί επέκεινα της γραμμικής εκδίπλωσης του χρόνου ως ροής. Υφαίνει την αφηγηματική μορφή σε αλλεπάλληλες διαβαθμίσεις χρονικές, ακόμα και σαν σε μια διελκυστίνδα, προκρίνοντας παράλληλες και χρονικά αντίρροπες πραγματώσεις. Σε μια ισορροπία όμως, που κάθε φορά συνέχει τα αντίθετα και ενέχει τη δύναμη να προβάλλει την πολυδιαστατικότητα του λογοτεχνικού της τρόπου, όπως αυτός μορφώνεται ως Κείμενο.

Είναι ένας βαθιά προσωπικός τρόπος γραφής που στοιχειοθετεί έναν νέο λογοτεχνικό Τρόπο, αφενός προσέγγισης του θέματος για τη συγγραφέα, αφετέρου της πρόσληψης του λογοτεχνήματος για τον αναγνώστη. Μια Συν-οδοιπορία των δύο, μια ίσως δημιουργική «συναυτουργία», όσον αφορά την τέχνη της γραφής και την τέχνη της ανάγνωσης. Τα Μυθιστορήματά της είναι μια κλήση στη δυνατότητα –και τη δυναμικότητα– της μετοχής ως επικοινωνίας, ως κοινωνούμενης Εμπειρίας.

Ως ένας από τους πολλούς αναγνώστες της συλλογίζομαι τώρα, μέσα στη νυχτερινή μοναξιά τούτης της δεκεμβριάτικης νύχτας, καθώς σιμώνουμε στην κόψη αλλαγής ενός ακόμα χρόνου, πως κάποια φορά, καθώς ήμουν σκυμμένος στις σελίδες του τελευταίου βιβλίου της, διακόπτοντας την ανάγνωση έφερα ενστικτωδώς στο νου μου τον στίχο από την «Έρημη Χώρα» του T.S.Eliot: “You! Hypocrite lecteur! –mon semblable, -mon frère!” Ήταν και τότε, μια σιγηλή ώρα της νύχτας, που θα μπορούσε να έχει μες στη σιωπή της πολλή Ερημία. Είχε όμως εύλαλη την αναγνωστική μου γνωριμία με μία ακόμα λογοτεχνική της δημιουργία. Γιατί έχουν το δικό τους Νόημα και η σιωπή και οι λέξεις που ακούγονται μέσα σ’ αυτήν…

                                                                      23 Δεκεμβρίου 2018

                                                                      ΚωνσταντίνοςΜεϊντάνης

Βιογραφία Δήμητρας Παπαναστασοπούλου:

Η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα. Σπούδασε ξενοδοχειακά στη Ρόδο (ΑΣΤΕΡ) και οικονομικά στη Θεσσαλονίκη (Ανωτάτη Βιομηχανική), όπου έμεινε και εργάστηκε για είκοσι χρόνια. Είναι παντρεμένη και ζει στην Αθήνα.

Αρθρογραφεί σταθερά στα διαδικτυακά περιοδικά The Mythologists, iporta.gr, στα Βιβλιοσημεία και στο koukidaki.blogspot.gr. Πολλά από τα άρθρα της μπορείτε να τα βρείτε και στο προσωπικό της μπλoγκ: myownnovelsworld.blogspot.com.

Εργογραφία Συγγραφέως:

«Σαν στάχυα στο χρόνο», Διόπτρα, 2012

«Στη σκιά των αιώνων», Διόπτρα, 2013

«Από ξύλο και ασήμι», Διόπτρα, 2015

«Ανεξέλεγκτο πάθος», Εμπειρία Εκδοτική, 2017

«Όταν σωπαίνει το φως», Άνεμος Εκδοτική, 2018

Διαβάστε τις συνεντεύξεις της συγγραφέως στους «Φίλους Της Λογοτεχνίας» στους ακόλουθους συνδέσμους:

Συνέντευξη 2015: http://filoithslogotexnias.blogspot.com/2015/08/blog-post.html

Συνέντευξη 2018: https://filoithslogotexnias.blogspot.com/2018/04/blog-post_13.html

Παρουσίαση Βιβλίων Δήμητρας Παπαναστασοπούλου:

«ΟΤΑΝ ΣΩΠΑΙΝΕΙ ΤΟ ΦΩΣ» (2018)

Εκδόσεις: Άνεμος

Σελίδες: 288

Τιμή με έκπτωση: 12,87€

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Στη βενετοκρατούμενη Κρήτη του 16ου αιώνα μια σειρά φόνων συνταράσσει την περιοχή του Αμαρίου, ενώ οι Τούρκοι πυρπολούν το γειτονικό Ρέθυμνο.

Ο σκληρός τοπικός άρχοντας του Αμαρίου δολοφονείται. Ο δυνατός έρωτας και ο γάμος του νέου Βενετού διοικητή του Ρεθύμνου με τη χήρα αρχόντισσα γίνεται αφορμή ενός μεγάλου ταξιδιού στην ονειρική κοσμοκρατόρισσα Βενετία της εποχής. O πλούτος και η δύναμη της ανώτατης τάξης της Γαληνοτάτης ξετυλίγονται, παρασύρουν τον αναγνώστη, τον παίρνουν μαζί τους στις διασκεδάσεις, στις υπαίθριες γιορτές, στο καρναβάλι, τον ξεναγούν στο παλάτσο του δόγη.

Η επιστροφή στην Κρήτη φέρνει κι άλλη, αμέτρητη ευτυχία, αλλά δεν κρατάει πολύ· σκευωρίες, τρομακτικά μυστικά, επανεμφάνιση παλιών βεντετών και νέα φονικά δημιουργούν ένα αβάσταχτο, ανατριχιαστικό τοπίο.

Ο διοικητής, ένας νέος που έχει γεράσει ξαφνικά, θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τους χειρότερους εφιάλτες και θα κληθεί να συνεχίσει τη ζωή του συντριμμένος, έχοντας ζήσει σε ελάχιστο χρόνο όσα ένας άτυχος άνθρωπος σε μια ολόκληρη ζωή.

Ένα μυθιστόρημα δυνατό, βίαιο, σκληρό και τρυφερό· μια γραφή συναρπαστική και καθηλωτική· μια ιστορία χωρίς κάθαρση που συγκλονίζει μέχρι την τελευταία λέξη.»

Διαβάστε την κριτική για το βιβλίο στους «ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ» εδώ:

https://filoithslogotexnias.blogspot.gr/2018/03/blog-post_27.html

«ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ ΠΑΘΟΣ» (2016)

Εκδόσεις: Εμπειρία Εκδοτική

Σελίδες: 320

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Κοκκινιά και Καστέλα. Φτώχια και πλούτος. Δύο πρόσωπα του Πειραιά, με ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσά τους. Ο έρωτας και το πάθος μπορούν, άραγε, να εκμηδενίσουν τα εμπόδια και τις διαφορές;

Η Φρίντα, μεγαλωμένη μέσα σε υλικές και συναισθηματικές στερήσεις, αρπάζει το χέρι μιας απρόσμενης τύχης και βλέπει τη ζωή της να αλλάζει μαγικά. Μία αλλαγή εντυπωσιακή, που ορκίζεται να τη διατηρήσει πάση θυσία.

Ψάχνοντας να βρει το μυστικό που κρύβει η πεθερά της, ανακαλύπτει, ως θεατής, το πάθος που κυβερνά την ισπανική ψυχή, μέσα από τις ταυρομαχίες, τον χορό και το τραγούδι. Ένα πάθος που τη συνταράζει όταν φτάνει στην καρδιά της Ανδαλουσίας, στη Γρανάδα.

Ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα της γίνεται η αφορμή ώστε να αποκαλυφθεί το παρελθόν της οικογένειάς της και να ανατραπεί η μέχρι τότε ζωή της. Ένα ανεξέλεγκτο πάθος κυριεύει τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού της. Θα καταφέρει να το διαχειριστεί;

Ένα συναρπαστικό ταξίδι στον μεταπολεμικό Πειραιά, στο συναρπαστικό Λονδίνο, στην παραμυθένια Ισπανία και στην πλανεύτρα Θεσσαλονίκη. Στους τόπους όπου έζησαν, αγωνίστηκαν, αγάπησαν και μίσησαν, πρόδωσαν και προδόθηκαν οι ήρωες. Ήρωες άλλοτε δυνατοί και άλλοτε αδύναμοι, που αναζητούν την ευτυχία με πάθος, αφήνοντάς το να τους παρασύρει, να τους καταπιεί. Να τους καρφώσει την καρδιά... με ένα κοφτερό μαυριτανικό μαχαίρι...»

Διαβάστε την κριτική για το βιβλίο στους «ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ» εδώ:

http://filoithslogotexnias.blogspot.gr/2017/03/blog-post_19.html

«ΑΠΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΑΣΗΜΙ» (2015)

Εκδόσεις: Διόπτρα

Σελίδες: 496

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«1522. Μέσα στο απόρθητο κάστρο της Ρόδου, κάτω από την απειλή των πολυάριθμων Τούρκων, η ζωή δεν κοστίζει τίποτα. Ο κόσμος, ιππότες και απλοί πολίτες, ξεκινούν τη μέρα τους χωρίς να ξέρουν αν θα τους βρει η νύχτα, συνεχίζουν όμως να ζουν και να ερωτεύονται, παρά την αγριότητα που ξεχύνεται καταπάνω τους σαν καταιγίδα. Ενώ η πείνα, η προδοσία και ο θάνατος κυριαρχούν, φέρνοντας την ήττα των χριστιανών, ένας καλόγερος προσπαθεί να διαφυλάξει μια πολύτιμη εικόνα της Παναγίας, αγνοώντας τον κίνδυνο που τον περικυκλώνει.

Τέσσερις αιώνες αργότερα. Τώρα, οι κάτοικοι του όμορφου νησιού ανεβαίνουν έναν διαφορετικό Γολγοθά - αυτόν του φασισμού. Η ανηφόρα είναι δύσκολη, αλλά αντέχουν, αν και ζουν σε μια ζοφερή αβεβαιότητα. Ο κλοιός όλο και σφίγγει, σαν ένα μουσικό ρόντο, που ενώ είναι το ίδιο, η έντασή του αυξάνει μέχρι να φτάσει στην κορύφωση.

Ένα μυθιστόρημα γεμάτο συγκινήσεις, ανατροπές και αλήθειες. Η καθημερινότητα ανακατεύεται με την αντίσταση και την κατασκοπεία και γίνεται αβάσταχτη, αποπνικτική, με την προδοσία να κυριαρχεί τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο μέρος, με το θάνατο να καραδοκεί, με την ελπίδα για ζωή να ξεθωριάζει, αλλά να μη χάνεται, μέχρι που το τέλος έρχεται αδυσώπητο αλλά λυτρωτικό.»

«ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ» (2013)

Εκδόσεις: Διόπτρα

Σελίδες: 560

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Ηλίας Αλεξόπουλος τελειώνει την Ιατρική Σχολή Αθηνών και κάνει μεγάλα όνειρα για το μέλλον. Όμως ένας απαγορευμένος έρωτας και ένα κοινωνικό σκάνδαλο τον αναγκάζουν να αναζητήσει καταφύγιο στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη, μια πόλη εξωτική και παράξενη, μια πολύχρωμη τοιχογραφία εθνών και πολιτισμών. Ο Ηλίας Αλεξόπουλος μεγαλουργεί στη νέα του πόλη, γίνεται ισχυρός παράγοντας, αφιερώνει τη ζωή του σε φιλανθρωπίες και δημιουργεί οικογένεια.

Καθώς τα χρόνια κυλούν και τα σύνορα αλλάζουν, η ιστορία της Θεσσαλονίκης αφήνει σημάδια στα άψυχα κτήρια και σε όσους τη λογίζουν για πατρίδα τους. Στα βαριά μυστικά του Ηλία, έρχονται να προστεθούν αυτά του αινιγματικού φίλου του, Πιερ Μαλέρμπ.

Η μοίρα δεν ξεχνά τα κρίματα του παρελθόντος, στήνει εμπόδια και παγίδες, και φέρνει τελικά τον Ηλία αντιμέτωπο με όσα προσπαθούσε μάταια να αποφύγει. Μετά από δεκαετίες πόνων και παθών, ένας ακόμα κατακτητής κάνει δικιά του τη Θεσσαλονίκη και οι ήρωες πρέπει να βρουν κουράγιο να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τη ζοφερή πραγματικότητα, αλλά και τις πληγές της καρδιάς τους.»

«ΣΑΝ ΣΤΑΧΥΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ» (2012)

Εκδόσεις: Διόπτρα

Σελίδες: 536

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Δυο νεαρά αδέλφια κάτω από δραματικές συνθήκες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους. Τα βήματά τους βαριά μα και αποφασιστικά. Τώρα πια μόνη τους περιουσία δύο φυλαχτά να μαρτυρούν την κοινή μέχρι πρότινος ζωή τους. Χωριστοί και άγνωστοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά τους. Χαμένες πατρίδες, νέοι προορισμοί... Και ένα ημερολόγιο να καταγράφει τα χρόνια που κυλούν... Πόλεις που μεταμορφώνονται... Ανατροπές, φόνοι, αιμομιξίες, αδικίες πορεύονται παράλληλα με τον έρωτα, την αγάπη, την ελπίδα. Ζωές που εναλλάσσονται, πρωταγωνιστές του χθες που δίνουν τη θέση τους στους ήρωες του σήμερα. Στάχυα του χάνονται στο χρόνο... Και η ζωή, ένα ατελείωτο μωσαϊκό, αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη της καθώς η ιστορία εξελίσσεται και διαγράφει τους δικούς της κύκλους.»