«ΕΙΧΕ ΛΙΑΚΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ», του Γιάννη Φιλιππίδη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΕΙΧΕ ΛΙΑΚΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ», του Γιάννη Φιλιππίδη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Άνεμος

Σελίδες: 338

Τιμή: 13,80€

          Τον εξαίρετο Γιάννη Φιλιππίδη τον πρωτογνώρισα συγγραφικά μέσα από ένα βιβλίο του το οποίο δεν θα πάψω να προτείνω σε όλους τους φίλους αναγνώστες ως ένα από τα πιο πρωτότυπα και ενδιαφέροντα αναγνώσματα που έχω έως τώρα διαβάσει: τη συλλογή διηγημάτων του με τον τίτλο «Μα, Το Ψάρι Είναι Φρούτο», που κυκλοφορεί από την αγαπημένη Άνεμος Εκδοτική. Κάθε μία από τις οκτώ αλησμόνητες ιστορίες που περιλαμβάνονται σε αυτό μίλησε απευθείας στην καρδιά μου και με έπεισε διά παντός πως αξίζει να ακολουθώ το έργο του συγκεκριμένου συγγραφέα. Οι αναγνώσεις των υπόλοιπων βιβλίων του Γιάννη Φιλιππίδη επαλήθευσαν αυτήν την πρώτη μου εντύπωση και πλέον, οριστικά και αμετάκλητα, ανήκω στις πιο πιστές αναγνώστριές του. Το νέο του μυθιστόρημα το οποίο κυκλοφόρησε μέσα στον Μάρτη που μας πέρασε, πάντοτε από την Άνεμος Εκδοτική, με τον αλληγορικό τίτλο «Είχε Λιακάδα Σήμερα», θα έχει για πάντα μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά και στη βιβλιοθήκη μου, καθώς είχα την τιμή και τη χαρά να συμμετέχω στη διαδικασία της έκδοσής του ευθύς εξαρχής, αναλαμβάνοντας τη διόρθωσή του. Μικρή φυσικά η συμβολή μου σε ένα έργο που έχει από μόνο του τα φόντα για να διαγράψει μια μακρά και επιτυχημένη πορεία, καθώς καταπιάνεται με σημαντικότατα ζητήματα όπως η αγάπη, η ευτυχία, η αλήθεια της ζωής και η διαχείριση αυτής μέχρι το αναπόφευκτο τέλος της.

          Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν η χώρα μας έχει βυθιστεί στο τέλμα και την τρομοκρατία της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Η ελληνική κοινωνία ακόμα δεν έχει καλά καλά αποτινάξει από πάνω της τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα του οπισθοδρομικού παρελθόντος της και έχει ήδη νιώσει καλά στο πετσί της τις τακτικές της χούντας, όπως είναι η παρακολούθηση των τηλεφωνικών συνομιλιών, η ανελευθερία του Τύπου, της μουσικής και των τεχνών, τα συχνά άνευ λόγου πήγαινε-έλα στα παντοδύναμα αστυνομικά τμήματα, η αυστηρά καθοδηγούμενη εκπαίδευση και οι πολυάριθμες εξορίες των αντιφρονούντων στα νησιά της άγονης γραμμής. Δύο νέες γυναίκες προσπαθούν να βρουν την πραγματική τους ταυτότητα και την πολυπόθητη ευτυχία, πολεμώντας για την ανεξαρτησία τους με το στενόμυαλο, επαρχιώτικο περιβάλλον της οικογένειάς τους. Η μία, η Ισμήνη, βρίσκεται ακόμα στην πρώτη της νεότητα, όταν όλα μοιάζουν δυνατά και καινούργια και όταν ο έρωτας είναι σφοδρός, μοναδικός και αξεπέραστος. Η άλλη, η Πέρσα, βρίσκεται στη δεύτερη νεότητά της, όταν πια οι εμπειρίες έχουν αφήσει τα ανεξίτηλα σημάδια τους πάνω στην ψυχή της, αλλά κι όταν υφίσταται ακόμα η όρεξη για ζωή και για πάλη ώστε να πραγματοποιήσει ο άνθρωπος όλα όσα ονειρεύεται. Δύο γυναίκες τις οποίες, αν και δε γνωρίζονται ακόμη, η μοίρα και τα γεγονότα θα τις φέρουν κοντά, θα τις συνδέσουν με άρρηκτους δεσμούς και θα ενώσουν τα πεπρωμένα τους με τρόπο οριστικό και αδιαπραγμάτευτο.

          Η Ισμήνη το σκάει από μια καταπιεστική οικογένεια, με έναν πατέρα δυνάστη και στενόμυαλο, με πεποιθήσεις χουντικές, που ποτέ δεν είδε με καλό μάτι τη γυναικεία ανεξαρτησία, και μια μάνα άβουλο θύμα στα χέρια του. Η απροσδόκητη και ανεπιθύμητη για όλους, εκτός από την ίδια, εγκυμοσύνη τής κοπέλας θα την ωθήσει στο να σπάσει τα αόρατα δεσμά της οικογένειάς της, φεύγοντας στα κρυφά και αναζητώντας καταφύγιο στο πιο απρόσμενο άτομο. Η Ισμήνη είναι αποφασισμένη να κρατήσει το μωρό της, αγνοώντας τις προσταγές της κλειστής κοινωνίας όπου ζει και επιδιώκοντας να βρει ένα μέρος που θα της προσφέρει την ασφάλεια και την ηρεμία που χρειάζεται. Από την άλλη, η ήδη χειραφετημένη και ανεξάρτητη Πέρσα, έχοντας κιόλας ζήσει τον μεγάλο και μοναδικό έρωτα της ζωής της, έχοντας μεσουρανήσει ως μία καταξιωμένη καλλιτέχνιδα στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού και έχοντας βιώσει τραγικές απώλειες, παλεύει με τις μνήμες που την κατακλύζουν συνεχώς και με ένα μέλλον το οποίο δεν είναι σίγουρη πως θέλει να το ζήσει. Παρόλο που οι δύο γυναίκες ενώνονται με το ίδιο αίμα, αυτό που τελικά θα τις ενώσει πραγματικά είναι οι όμοιες ανυπότακτες ψυχές τους και το κυνήγι μιας εφήμερης αλλά τόσο ολοκληρωτικής ευτυχίας, μιας ευτυχίας που φτάνει για δέκα ζωές, όχι μόνο για μία.

          Ο συγγραφέας υφαίνει αριστοτεχνικά ένα κοινωνικό μυθιστόρημα από αυτά που χαράζουν την ψυχή μας, καθώς μιλούν απευθείας στην καρδιά και γι’ αυτό μας συγκινούν βαθιά. Μέσα από τις ιστορίες και την εξέλιξη της σχέσης των δύο κύριων ηρωίδων του, μας θέτει προαιώνια ερωτήματα για τη ζωή, την ανθρώπινη φύση, την ευτυχία, την εκπλήρωση πόθων και ονείρων, αλλά και την αντιμετώπιση του αναπόφευκτου τέλους, που άλλοτε έρχεται στην ώρα του και άλλοτε απρογραμμάτιστα και πρόωρα. Τι έχει μεγαλύτερη σημασία, το μήκος της ζωής μας ή ο τρόπος με τον οποίο την ξοδεύουμε; Ό,τι κι αν κάνουμε, όσο κι αν προσπαθήσουμε, μπορούμε άραγε να γνωρίζουμε πότε θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για εμάς ή μήπως θα πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα μας δίνοντας και παίρνοντας αγάπη και ζώντας εμπειρίες με μόνο γνώμονα την ευτυχία μας; Ο Γιάννης Φιλιππίδης στο νέο του μυθιστόρημα «Είχε Λιακάδα Σήμερα» μάς απαντά σε όλα τα παραπάνω, αλλά και σε πολλά περισσότερα. Μας θέτει καίρια ερωτήματα και κεντρίζει τη σκέψη μας, ώστε να αναλογιστούμε μήπως θα ήταν καλύτερα να ζήσουμε την, έτσι κι αλλιώς, πεπερασμένη ζωή μας εκμεταλλευόμενοι την κάθε στιγμή της σαν να ήταν η τελευταία. Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στον αγαπημένο συγγραφέα για το νέο του βιβλίο, το οποίο και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Μετριέται άραγε η ευτυχία; Αλλά γιατί; Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας; Έχουμε τη δύναμη να την προσδιορίσουμε χρονικά, να βάλουμε τις προϋποθέσεις ή μήπως είμαστε απλά πλατανόφυλλα, γεννημένοι στα κλαδιά ενός αρχαίου δέντρου, που ακολουθούν το πεπρωμένο μιας μοίρας αντίστοιχης με τη δική μας; Φύτρα, λαμπερό πράσινο φύλλο ως το προδιαγραμμένο κιτρίνισμα λίγο πριν την πτώση, ένα με το χώμα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε.

Δυο χειραφετημένες νεαρές γυναίκες θ’ αποδράσουν από τη λάσπη της ίδιας επαρχίας, που θα επέβαλλε σ’ αυτές τον μαρασμό. Δεν έχουν ξανασυναντηθεί, ωστόσο θα σμίξουν για πάντα στο παρόν και το κοινό τους μέλλον. Τις ενώνει το ίδιο αίμα, οι ανυπόταχτες ψυχές τους ένας ατσάλινος κρίκος ζωής. Έχουν πληρώσει και οι δύο το ίδιο τίμημα: την αβεβαιότητα του φόβου για τη φυγή τους, με φόντο τη σκοτεινή και δυσοίωνη πολιτικά εποχή των δεκαετιών του ’50-’70.

Ο χρόνος ωστόσο; Πότε και γιατί πρέπει να συμβαίνει οι ζωές των ανθρώπων να ρίχνουν τίτλους τέλους; Είναι αναγκαίο άραγε να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας με την πεποίθηση ότι θα ζήσουμε ως τα βαθιά μας γεράματα, κερδίζοντας τον θάνατο; Μα, το ζήτημα είναι να κερδίσουμε την ίδια μας τη ζωή. Όση και να 'ναι σε μετρήσιμη διάρκεια.

Ένα μυθιστόρημα-ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του Γιάννη Φιλιππίδη που σαγηνεύει, καθηλώνει, συγκινεί και κατακτά τον αναγνώστη, αφήνοντάς του μια ανεξίτηλη γλυκόπικρη γεύση.