«ΑΝΤΙΟ ΔΕΝ ΕΙΠΑ, ΑΚΟΜΗ ΖΩ», του Γεώργιου Ελ. Τζιτζικάκη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΝΤΙΟ ΔΕΝ ΕΙΠΑ, ΑΚΟΜΗ ΖΩ», του Γεώργιου Ελ. Τζιτζικάκη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Ωκεανίδα

Σελίδες: 368

Τιμή με έκπτωση: 9,90€

          Τον Γεώργιο Τζιτζικάκη είχα τη χαρά και την τιμή να τον συναντήσω διά ζώσης σε μία από τις παρουσιάσεις του βιβλίου του με τίτλο «Τ’ Αηδονιού Το Δάκρυ» και μου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Στη συνέχεια γνώρισα το συγγραφικό του έργο ξεκινώντας την ανάγνωση από το ίδιο αυτό μυθιστόρημα –το οποίο και δε θα λησμονήσω ποτέ–, οπότε και διαπίστωσα πως είναι ένας χαρισματικός συγγραφέας με σπάνιο ταλέντο, που δεν περιορίζεται ούτε μπαίνει σε καλούπια και «στεγανά». Το επόμενο βιβλίο του που διάβασα, με τον τίτλο «Ένα Δράμι Δύναμης», με εξέπληξε ακόμα περισσότερο καθώς ο συγγραφέας έκανε μια στροφή 180 μοιρών στο στυλ της γραφής και τη θεματολογία του, πράγμα που ειλικρινά θεωρούσα αδύνατο. Κι όμως, εκείνος όχι μόνο επιχείρησε να γράψει κάτι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα έργα του, αλλά αποτόλμησε να ασχοληθεί μ’ ένα αντικείμενο εντελώς πρωτότυπο για τα ελληνικά συγγραφικά δεδομένα, προσπάθεια που στέφθηκε με πλήρη επιτυχία. Έτσι παίρνοντας στα χέρια μου το νέο του πόνημα, πάλι από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, με τίτλο «Αντίο δεν είπα, Ακόμη Ζω», δεν περίμενα τίποτε λιγότερο. Ο Γεώργιος Τζιτζικάκης απέδειξε –και με αυτήν τη συναρπαστική συλλογή διηγημάτων του– ότι μπορεί να ασχοληθεί με οποιοδήποτε είδος λογοτεχνίας, και αυτό σας το προσυπογράφω με απόλυτη επίγνωση και ειλικρίνεια. Μέσα από έντεκα διαφορετικές ιστορίες, ο συγγραφέας μάς παρασύρει σ’ ένα μαγευτικό αναγνωστικό ταξίδι, από εκείνα που καρφώνονται στο μυαλό αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα τους.

          Παρά το γεγονός ότι, προσωπικά, είμαι περισσότερο οπαδός των μυθιστορημάτων –και μάλιστα των πολυσέλιδων–, ιδιαίτερα δε αυτών που αναφέρονται σε διαφορετικές εποχές από τη δική μας, υπάρχουν κατά καιρούς κάποια διηγήματα ή νουβέλες, όπως αυτά του κ. Τζιτζικάκη, τα οποία με έχουν καθηλώσει πραγματικά κι αισθάνομαι αληθινά ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να τα διαβάσω. Το διήγημα, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ένα πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό λογοτεχνικό είδος από το μυθιστόρημα, καθώς ο συγγραφέας καλείται να αναπτύξει μια ολοκληρωμένη ιστορία, με χαρακτήρες άρτια σκιαγραφημένους και πειστικούς, μέσα σ’ έναν περιορισμένο αριθμό σελίδων. Δεν έχει λοιπόν εκ των πραγμάτων την ευχέρεια ν’ αναπτύξει την ιστορία του όσο θα μπορούσε ή θα ήθελε, όμως πρέπει να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη επαρκώς και να μην αφήσει οποιοδήποτε κενό στη διήγησή του. Οι ιστορίες του Γεώργιου Τζιτζικάκη καταφέρνουν να ενσωματώσουν όλα τα παραπάνω, προσφέροντάς μας ένα ανάγνωσμα απολαυστικό που θα ικανοποιήσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη, αφού στην ουσία αυτές οι έντεκα ιστορίες καλύπτουν όλα τα γούστα, χωρίς ν’ αφήνουν κανέναν παραπονεμένο.

          Τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο συγγραφέας είναι πολλά και ενδιαφέροντα, ενώ έχουν πάντοτε ως κύριο άξονά τους τον άνθρωπο και όσα αυτός κρύβει βαθιά στην ψυχή του. Ένας τύπος από αυτούς που συναντούμε συχνά –και βιαζόμαστε να τους προσπεράσουμε– παρατηρεί την παρηκμασμένη Αθήνα γύρω του και σχολιάζει δυνατά όλα τα στραβά και τα παραστρατήματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, εκφράζοντας ταυτόχρονα ένα «μανιφέστο» ενάντια σε όλες τις παθογένειές της. Μια γυναίκα, επιτυχημένη και ανεξάρτητη, τολμάει να διεκδικήσει όλα όσα επιθυμούσε –παροτρύνοντας την ίδια στιγμή και τις υπόλοιπες να τολμήσουν να ζήσουν μια καλύτερη «ρόδινη ζωή», αφήνοντας όλα τα βαρίδια του παρελθόντος πίσω τους–, χωρίς όμως να υπολογίζει πως κάποιες φορές η πραγματική ευτυχία κρύβεται στα απλά, στα γήινα και στους ανθρώπους χαμηλών τόνων. Ένας γιος νοσταλγεί τη μητέρα του με τρόπο που μπορεί σε κάποιους να θυμίσει νοσηρά, οιδιπόδεια συμπλέγματα, ενώ στην πραγματικότητα κρύβει ένα τραγικό «υγρό στοιχείο» και μία από τις πιο συγκινητικές ιστορίες που έχω ποτέ διαβάσει. Ένας ντροπαλός επιβάτης αεροπλάνου, ταξιδεύοντας στους αιθέρες και πολεμώντας με τις δειλίες και τις φοβίες του όπως πάντα, θα παρασυρθεί από ένα «φρουτένιο άρωμα» που θα τον οδηγήσει στον παράδεισο, τον επίγειο, όχι εκείνον στα ουράνια. Ένα ταξίδι στο τότε και στο τώρα, που στην ουσία ξεκινά και τελειώνει στον ίδιο παρονομαστή, τον «φόβο» που είναι άρρηκτα δεμένος με την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Η αναπόληση του πρώτου άσβεστου έρωτα που ποτέ δεν ξεθωριάζει, απλά μένει να παραδέρνει στο κύμα της ζωής σαν ένα μικρό πύρινο «χοχλιδάκι». Η μάχη του ανθρώπου με τις «αναμνήσεις» του, ιδιαίτερα εκείνες που έχουν χαράξει ανεξίτηλα την ψυχή του, τόσο βαθιά σαν να προκλήθηκαν από τα κοφτερά νύχια ενός δαίμονα. Ο «εγωισμός» που πασχίζει να μας κλέψει την ευτυχία, κάθε φορά που πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε, να συμβιώνουμε και να υπάρχουμε με το άλλο μας μισό. Ο έρωτας που κάποιες φορές δεν ακολουθεί την πεπατημένη, ούτε τη «φυσιολογική» και αναμενόμενη πορεία του και εκδηλώνεται με τον πιο αναπάντεχο τρόπο, μοιάζοντας με μια απρόσμενη «εκδρομή». Η φιλία, η αλληλοκατανόηση και το ψυχικό δέσιμο που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μια γερασμένη πόρνη και έναν άγουρο φοιτητή, συναισθήματα που αποπνέουν τέτοια φρεσκάδα σαν τα «άνθη» και τα φύλλα της «λεμονιάς». Και, τέλος, μια αστυνομική ιστορία γεμάτη σασπένς, αγωνία και μυστήριο, μ’ έναν αστυνόμο που αγωνίζεται να διαλευκάνει ένα έγκλημα που μυρίζει «φρεσκοβαμμένο ξύλο» και που η σύλληψή του και μόνο παγώνει το αίμα. Αυτή η τελευταία ιστορία, ίσως, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί νουβέλα –αφού ξεπερνάει σε έκταση όλες τις υπόλοιπες συντομότερες ιστορίες του συγγραφέα–, ενώ είμαι βέβαιη πως αν έπαιρνε τη μορφή ολοκληρωμένου μυθιστορήματος δε θα είχε να ζηλέψει απολύτως τίποτα από αντίστοιχα έργα ξένων συγγραφέων διεθνούς αναγνώρισης.

          Για μία ακόμη φορά ο χαρισματικός Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης με μάγεψε με τη γραφή, τη φαντασία, την ευρηματικότητα, την ευαισθησία και τους γρήγορους ρυθμούς πλοκής σε κάθε μία από τις έντεκα ιστορίες του που περιλαμβάνονται στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Αντίο δεν είπα, ακόμη Ζω». Αλησμόνητη θα μου μείνει η αστυνομική ιστορία του –η τελευταία κατά σειρά–, ενώ απόλαυσα πραγματικά τη λύση του γρίφου που οδηγεί σ’ ένα μήνυμα του συγγραφέα προς τους αναγνώστες του, το οποίο αξίζει να αποκωδικοποιήσετε. Του οφείλω ειλικρινή και θερμά συγχαρητήρια, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε και περιμένω ανυπόμονα να απολαύσω το επόμενο πόνημά του!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Έντεκα ιστορίες, εμπνευσμένες όλες από ημέρες και νύχτες δύσκολες, σκοτεινές και μοναχικές. Ιστορίες για τον έρωτα και την αγάπη, τη νοσταλγία και την απώλεια, για τους θανάτους που βιώνεις στη ζωή και για τις φορές που βρέθηκες ένα βήμα πιο κοντά στην τρέλα.

Κάποιες πηγάζουν από γνωριμίες με αλλόκοτους ανθρώπους, άλλες είναι βαθιά εξομολογητικές και μερικές υπαγορευμένες εξ ολοκλήρου από τη φωνή που μιλάει μέσα στο κεφάλι κάθε ανθρώπου. Όπως και να έχει, σας κοιτάζουν κατάματα δίχως να επιχειρούν να σας αποδείξουν κάτι· θέλουν μονάχα να σας διηγηθούν μια ιστορία, ψιθυρίζοντάς σας πως υπάρχει και αυτή η εκδοχή της.

Υπάρχουν ιστορίες που προορίζονται να ολοκληρωθούν σε μονάχα μια σελίδα, άλλες που γίνονται ολόκληρο βιβλίο και ορισμένες που δεν συμβιβάζονται ποτέ με το αποτέλεσμά τους, λες και σκοπό τους έχουν κάθε φορά που τις διαβάζεις να σου φωνάξουν: «Θα μπορούσες να με έχεις γράψει και καλύτερα!»