Συνέντευξη με τη ΝΙΚΗ ΜΠΛΟΥΤΗ-ΚΑΡΑΤΖΑΛΗ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

κ. Νίκη Μπλούτη-Καράτζαλη

          Με αφορμή τη φετινή κυκλοφορία της νέας συλλογής διηγημάτων της κ. Νίκης Μπλούτη-Καράτζαλη με τίτλο «Άδεια Φωλιά», από τις εκδόσεις Φίλντισι, η αγαπητή συγγραφέας προθυμοποιήθηκε να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων της Λογοτεχνίας» για το συνολικό έργο της, καθώς και για τις απόψεις της για τη λογοτεχνία και όχι μόνο. Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που μου διέθεσε, της εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο της βιβλίο αλλά και στο συνολικό συγγραφικό της έργο και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις της, ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα την εξαίρετη κ. Καράτζαλη!

1) Αγαπητή κ. Καράτζαλη, τις θερμές μας ευχές για το νέο βιβλίο σας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φίλντισι, με τίτλο «ΑΔΕΙΑ ΦΩΛΙΑ». Ποιο ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Σας ευχαριστώ για τις όμορφες ευχές σας καθώς και για την ευκαιρία που μου δίνετε, μέσα από αυτή τη συνέντευξη, να μιλήσουμε για τα μαγικά μονοπάτια της λογοτεχνίας. Η αγάπη και το πάθος που έτρεφα από παιδί για το διάβασμα αποτέλεσε το εφαλτήριο για να αρχίσει αυτό το όμορφο ταξίδι της συγγραφής.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να σταχυολογήσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Η καθημερινότητα και ο άνθρωπος αποτελούν μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Σπουδαία διαχρονικά αριστουργήματα στο χώρο της λογοτεχνίας κατάφεραν να αντέξουν και να μας αγγίζουν μέχρι σήμερα επειδή μίλησαν για τον άνθρωπο, για τα όνειρά του, τις ελπίδες του, τις διαπροσωπικές σχέσεις του και τα προβλήματά του στην καθημερινότητα της κάθε εποχής που αναφέρθηκαν. Η αλήθεια είναι πως απαιτούνται ώρες δουλειάς και αφοσίωσης ώστε να συλλέξεις το απαραίτητο υλικό για να προχωρήσει ένα κείμενο. Ειδικά όταν θέλεις να χρωματίσεις και να αποδώσεις την ιστορία σου στην ντοπιολαλιά τού κάθε τόπου που αναφέρεσαι ή όταν χρειάζεσαι ιστορικά στοιχεία για να τα δέσεις με τη μυθοπλασία στην ιστορία που θέλεις να αφηγηθείς.

3) Στο τελευταίο βιβλίο σας, που αποτελεί συλλογή διηγημάτων, μας αφηγείστε καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες. Ποια θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, "πηγή ιδεών" για έναν συγγραφέα;

Τα πάντα γύρω μου μπορούν να μου δώσουν έμπνευση, από το πιο απλό μέχρι το πιο μεγάλο. Το έναυσμα το δίνει η ίδια η ζωή, οι σχέσεις μας, οι δυσκολίες που βιώνουμε καθημερινά, όλα είναι μια αφορμή για να τα καταθέσεις και να τα δουλέψεις σε μια ιστορία. Πιστεύω πως τα πιο απλά πράγματα είναι αυτά που μας συγκινούν περισσότερο.

4) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από τη συγγραφική τους ιδιότητα. Εάν αυτό ισχύει και στη δική σας περίπτωση, θα θέλατε να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Επαγγελματικά δεν ασχολούμαι με κάτι άλλο εκτός από τη συγγραφή. Η γραφή λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία για μένα. Σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζει τη ζωή μου αρνητικά, απεναντίας αποτελεί μια διέξοδο απ’ την καθημερινότητα και τις δυσκολίες της.

5) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου, ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Η συγγραφή είναι ένα έμφυτο χάρισμα, το οποίο σε συνδυασμό με τη φαντασία, τη γνώση της γλώσσας και το ταλέντο σε οδηγεί στα μαγικά της μονοπάτια. Στη λογοτεχνία αυτά τα τρία στοιχεία είναι αλληλένδετα, το ένα υποστηρίζει το άλλο και κανένα από αυτά δεν μπορεί να αποδώσει μόνο του. Η φαντασία σε βοηθάει να δραπετεύεις και να υφαίνεις ιστορίες όπως εσύ θέλεις να τις δομήσεις. Η γνώση της γλώσσας είναι απαραίτητη για να περιγράψεις συναισθήματα, σκέψεις, χαρακτήρες, ακόμα και τοπία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και το ταλέντο είναι αυτό που στηρίζει σαν θεμέλιος λίθος όλο αυτό το οικοδόμημα που προσπαθείς να διαμορφώσεις με τη φαντασία σου.

Όταν πρόκειται φυσικά για επιστημονική διατριβή, τότε σίγουρα είναι απαραίτητο το επιστημονικό υπόβαθρο.

6) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας "επισκέπτεται" η συγγραφική σας έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση ή τόπος, ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε ή είναι κάτι που "ρέει" αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Προτιμώ να γράφω πάντα τις πρωινές ώρες. Ωστόσο, πάντα μέσα στη διάρκεια της μέρας σημειώνω σκέψεις και ιδέες ώστε να τις χρησιμοποιήσω την κατάλληλη στιγμή.

7) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο βιβλίο σας αρκείστε μόνο στη δική σας γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Αναζητώ πάντα τη γνώμη κάποιου δικού μου προσώπου επειδή καταλαβαίνω πως αλλιώς αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης κάποια πράγματα. Αισθάνομαι τυχερή επειδή έχω ανθρώπους γύρω μου που εμπιστεύομαι την κρίση τους. Ένας απ’ αυτούς είναι ο σύντροφός μου ο οποίος είναι «αυστηρά» αντικειμενικός και ειλικρινής στην κρίση του κι αυτό με βοηθάει να δουλεύω περισσότερο πάνω σε ένα κείμενο και να κάνω αλλαγές, όπου χρειάζεται, ώσπου να γίνει απολύτως κατανοητό και προσιτό στον αναγνώστη.

8) Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία "πίσω από την ιστορία" κάποιων από αυτά;

Και τα τέσσερα βιβλία μου επικεντρώνονται στον άνθρωπο και στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Ωστόσο τα θέματα και οι εποχές στις οποίες αναφέρονται διαφέρουν μεταξύ τους.

Το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Όταν η σιωπή μιλάει στα όνειρα» κυκλοφόρησε το 2014 από τις Πρότυπες εκδόσεις Πηγή. Ένα από τα μηνύματα που θέλησα να περάσω μέσα απ’ την ιστορία του είναι πως τα ζευγάρια που αποφασίζουν να χωρίσουν, πρέπει να θυμούνται πάντα πως είναι ακόμα γονείς, γιατί «οι παιδικές ψυχές ζυγίζουν ακριβά τις πράξεις των μεγάλων». Είναι μια φράση απ’ το βιβλίο μου αυτή που δένει απόλυτα με όσα ανέφερα πιο πάνω. Το δεύτερο μήνυμα αφορά το αλκοόλ και τις συνέπειές του. Δυστυχώς, οι άνθρωποι αυτοί που υποφέρουν δεν κάνουν κακό μόνο στον εαυτό τους αλλά και στην οικογένειά τους. Κι είναι φοβερά οδυνηρό για ένα παιδί να βλέπει σπάνια τον γονιό του νηφάλιο. Η εικόνα αυτή θα το ακολουθεί όλη του τη ζωή. Είναι εικόνες που δυστυχώς δεν σβήνουν ποτέ από τη μνήμη μας, όταν τις βιώνουμε στην πιο τρυφερή μας ηλικία.

Το δεύτερο μυθιστόρημα είναι το «Κάποτε... στον Παράδεισο» κι εκδόθηκε το 2016. Είναι αφιερωμένο στους υπέροχους κι αυθεντικούς ανθρώπους του χωριού μου και ειδικά σ’ αυτούς που «φύγανε» για τον δικό τους παράδεισο! Αναφέρεται στα παιδικά μου χρόνια στο χωριό. Είναι μια τρυφερή ιστορία δυο μικρών ορφανών που μεγαλώνουν με τη γιαγιά τους στο χωριό τη δεκαετία του ’70. Τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μου ξαναζωντανεύουν μέσα στις σελίδες του κι όλες οι περιγραφές γίνονται μέσα απ’ την παρθενική ματιά του μικρού ήρωα, ο οποίος μας αφηγείται ένα κομμάτι απ’ την ιστορία της ζωής του. Μέσα απ’ αυτή την τρυφερή ιστορία των δυο μικρών ορφανών θέλησα να περάσω στις επόμενες γενιές το πόσο σημαντικό είναι να διατηρούμε τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις μας επειδή είναι οι ηθικές μας αξίες, οι οποίες παραδόθηκαν σε μας από τις προηγούμενες γενιές και διαμορφώνουν την ταυτότητα του λαού μας.

Ακολουθεί μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Το κίτρινο δάνειο», η οποία αποτελείται από ιστορίες καθημερινές που περιγράφουν γλαφυρά τη δύσκολη εποχή μας, σε μια χώρα που μαστίζεται από τη φτώχεια, την ανεργία και την κρίση. Άνθρωποι απλοί, που συναντάς κάθε μέρα στον δρόμο, περπατάνε και μιλάνε μέσα στις σελίδες του, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά τους για τις δυσκολίες και όσα βιώνουν τις μέρες της κρίσης. Ο καθένας αγωνίζεται με τον δικό του τρόπο να τιθασεύσει τους φόβους και τις αγωνίες του για το ζοφερό αύριο. Μέσα σε κάθε ιστορία αποτυπώνονται και ξετυλίγονται διάφορες πτυχές της οικονομικής κρίσης και οι επιπτώσεις που επιφέρει στη συμπεριφορά και στην ψυχολογία των ανθρώπων.

Το τελευταίο βιβλίο μου είναι μια ακόμα συλλογή διηγημάτων κι έχει τίτλο «Άδεια φωλιά». Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2019 από τις εκδόσεις Φίλντισι. Η «Άδεια φωλιά» απαρτίζεται από μικρές, καθημερινές ιστορίες που εστιάζουν στο συναίσθημα και στην ψυχολογία των ηρώων τους. Η αφήγηση ψηλαφίζει τις ψυχές τους και ιχνογραφεί τις ανθρώπινες σχέσεις. Στις ιστορίες του σκιαγραφούνται χαρακτήρες αληθινοί που δοκιμάζονται μέσα από τις σχέσεις τους σε οριακές καταστάσεις και μάχονται με το πρόσκαιρο.

9) Η συγγραφέας Νίκη Μπλούτη-Καράτζαλη βρίσκει τον χρόνο να διαβάζει για δική της ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο της; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιο είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;

Πάντα θα αφιερώσω χρόνο για να διαβάσω. Η μέρα μου κλείνει πάντα με ένα βιβλίο συντροφιά. Ταξιδεύω μαζί τους, ονειρεύομαι, προβληματίζομαι... είναι απόλαυση για μένα αυτό το ταξίδι. Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει αρκετά επιλεκτική. Αν ένα βιβλίο δεν με «κερδίσει» από τις πρώτες σελίδες του, τότε το αφήνω στην άκρη. Έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση στα βιβλία με κοινωνικό και ψυχολογικό περιεχόμενο.

10) Θυμάστε το πρώτο ανάγνωσμα το οποίο σάς "παρέσυρε" στον κόσμο της λογοτεχνίας; Ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Υπάρχει κάποιο απόφθεγμα από βιβλίο το οποίο να καθόρισε τη μετέπειτα ζωή σας; Έχετε δεχθεί κάποιες επιρροές από ομότεχνούς σας, έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς, στον δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Το πρώτο βιβλίο που θα έλεγα πως με παρέσυρε στον κόσμο της λογοτεχνίας είναι «Τα ψηλά βουνά», το αριστούργημα του Ζ. Παπαντωνίου, στο οποίο εξιστορούνται οι εμπειρίες μιας ομάδας συμμαθητών που περνούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές στο βουνό. Εκεί μαθαίνουν να λειτουργούν σαν μία κοινότητα και να προστατεύουν το δάσος. Η κοινωνικοποίηση και η οικολογική ευαισθησία είναι οι κεντρικές ιδέες της ιστορίας. Το διδαχθήκαμε ως αναγνωστικό στα σχολικά μας χρόνια. Θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα παιδικά βιβλία στην ελληνική γλώσσα και επανεκδόθηκε πολλές φορές.

Τα αγαπημένα μου βιβλία είναι πολλά και βρίσκονται σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου έτσι ώστε να μπορώ να καταφύγω εύκολα σε μια δεύτερη ή τρίτη ανάγνωση. Ανάμεσά τους είναι οι μεγάλοι μας κλασσικοί συγγραφείς και ποιητές όπως ο Καζαντζάκης, ο Ελύτης, ο Παπαδιαμάντης, ο Σαμαράκης, ο Σεφέρης... Υπάρχουν βέβαια και οι αγαπημένοι συγγραφείς από τη σύγχρονη λογοτεχνία όπως ο Θ. Βαλτινός, ο Θέμελης, η Καρυστιάνη, η Μάρω Δούκα...

Οι επιρροές που δεχόμαστε οι συγγραφείς από κάποιους άλλους ομότεχνους είναι σίγουρα ασυνείδητες. Ποτέ δεν προσπαθείς να αντιγράψεις τη γραφή κάποιου άλλου όσο κι αν τον θαυμάζεις. Ο κάθε συγγραφέας ονειρεύεται να αποκτήσει τη δική του ταυτότητα στο χώρο της λογοτεχνίας και να έχει το δικό του ύφος γραφής που θα τον κάνει να ξεχωρίζει από οποιοδήποτε άλλον.

Όσο για το απόφθεγμα που αναφέρατε, θα έλεγα ανεπιφύλακτα πως αυτό που ταιριάζει περισσότερο στη φύση του χαρακτήρα μου είναι οι εξαίσιοι στίχοι του Ελύτη από το ποίημα «Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά»:

«Ὥσπου τέλος ἔνιωσα

κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ

πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος.»

11) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη, ιδιαίτερα στις μέρες μας, κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο, απλά και μόνο, για τη "διεύρυνση των οριζόντων" του;

Απαραίτητο όχι, αλλά σίγουρα βοηθάει στη διεύρυνση των οριζόντων του. Όταν στην ιστορία σου αναφέρεσαι σε κάποιον τόπο, το θεμιτό θα ήταν να έχεις περπατήσει στους δρόμους του και να έχεις αφουγκραστεί το καρδιοχτύπι του, να έχεις ατενίσει τα τοπία του από κοντά, να έχεις μάθει την ιστορία του μέσα απ’ την αφήγηση των ανθρώπων του... Κάποιες φορές, όμως, όλα αυτά δεν είναι εφικτά, ιδιαίτερα στις μέρες μας όπως αναφέρατε κι εσείς, οπότε πρέπει να ενημερωθείς μελετώντας, συλλέγοντας πληροφορίες και στοιχεία για να ολοκληρώσεις την ιστορία που θέλεις να αφηγηθείς. Όσο για τις περιγραφές των τοπίων του, εκεί βασίζεσαι αποκλειστικά στη φαντασία σου και στο ταλέντο σου για να τις διανθίσεις με τα κατάλληλα επίθετα και ουσιαστικά που θα κάνουν την περιγραφή ζωντανή, ταξιδεύοντας ευχάριστα τον αναγνώστη στα μονοπάτια τους.

12) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να "πειραματίζεται" θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Πιστεύω πως αυτό είναι επιλογή του ίδιου. Το να πειραματίζεσαι θεματολογικά και να προσφέρεις κάθε φορά κάτι διαφορετικό, σίγουρα είναι πιο ενδιαφέρον για το αναγνωστικό κοινό, αλλά συνάμα θα πρέπει ο συγγραφέας να κρατάει και το δικό του ύφος γραφής σε όποιο είδος κι αν επιλέξει να εντρυφήσει.

13) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες "αφυπνίζοντας" τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι απλά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποια μηνύματα επιδιώκετε να "περάσετε" στους αναγνώστες σας και σε ποιο είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Σαφώς και θα πρέπει να αφυπνίζουν τη σκέψη των αναγνωστών και μέσα από τα κείμενά τους να περνάνε μηνύματα. Κάθε συγγραφέας οφείλει να δίνει τα κίνητρα εκείνα που έχει ανάγκη η σκέψη μας και η συνείδησή μας να τα επεξεργαστεί. Η ελπίδα, η αλληλεγγύη, η φιλία, η αγάπη, ο ρατσισμός, η ενσυναίσθηση... Όλα αυτά είναι μηνύματα που επιθυμώ να σταθεί ο αναγνώστης. Το κοινό στο οποίο απευθύνομαι είναι οι άνθρωποι που τους απασχολούν τα κοινωνικά θέματα και δεν κλείνουν τα μάτια τους σε ό,τι συμβαίνει γύρω τους.

14) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η "φυγή" από αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα;

Σίγουρα όλοι μας αναζητάμε τρόπους για να ξεφύγουμε απ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Υπάρχουν βιβλία που θα σε ταξιδέψουν ευχάριστα σε ένα νοερό ταξίδι και υπάρχουν παράλληλα κι εκείνα που θα σου δείξουν το αληθινό πρόσωπο της ζωής. Αυτή είναι καθαρή επιλογή του αναγνώστη. Προσωπικά επιλέγω τα θέματά μου απ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Η ιδιοσυγκρασία μου δεν μ’ αφήνει να προσπεράσω τη θλιμμένη ματιά ενός πρόσφυγα, και την απογοήτευση της νέας γενιάς που καταφεύγει σε ξένες χώρες για να αξιοποιήσει τα πτυχία της ή την καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ωστόσο, πιστεύω πως οφείλουμε σαν άνθρωποι να συνεχίσουμε να παλεύουμε και να διατηρούμε το φως της ελπίδας αναμμένο μέσα σας ώστε να μπορούμε ακόμα να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας.

15) Στη σύγχρονη πραγματικότητα και στην εποχή της άκρατης τεχνολογίας ποια θεωρείτε πως είναι η θέση του λογοτεχνικού βιβλίου; Περνάει, τελικά, το βιβλίο κρίση στη χώρα μας ή διεθνώς και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να γίνει πιο προσιτό στο αναγνωστικό κοινό και, ιδιαίτερα, στους νέους;

Ο μνημονιακός και ψυχολογικός πόλεμος που βιώνει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια δεν είναι μόνο οικονομικός αλλά έχει βαθύτερες ρίζες. Πρόκειται για βαθιά κρίση, πνευματική, ηθική και πολιτισμική, η οποία έχει σαφώς  παρασύρει στη δίνη της και τον τομέα του βιβλίου.

Οι πωλήσεις των βιβλίων τα τελευταία χρόνια έχουν πληγεί βαριά, αφού υφίστανται τον αντίκτυπο της οικονομικής ύφεσης και παρουσιάζουν δραματική μείωση. Στις παρούσες συνθήκες έχει μεταβληθεί και η καταναλωτική συμπεριφορά των αναγνωστών. Δεδομένης της δυσπραγίας της αγοράς, το βιβλίο πια αποτελεί σχετικά ακριβό αγαθό. Το κλείσιμο του ιστορικού βιβλιοπωλείου της Εστίας, το οποίο υπήρξε ένα πνευματικό σύμβολο στο χώρο της λογοτεχνίας, αποτελεί ένα μεγάλο πλήγμα στον πολιτιστικό ιστό της χώρας μας κι απεικονίζει το πόσο βαριά έχει πληγεί η λογοτεχνία στην Ελλάδα του σήμερα.

Η οικογένεια και το σχολείο παίζουν καθοριστικό ρόλο στη σχέση των παιδιών με τα βιβλία κι είναι οι παράγοντες που οφείλουν να τους εμφυσήσουν από μικρή ηλικία την αγάπη για το διάβασμα και την ανάγνωση παιδικών λογοτεχνικών βιβλίων. Μέσα απ’ την ανάγνωση τα παιδιά μαθαίνουν και αναπτύσσουν τη φαντασία τους και τη δημιουργικότητά τους. Το μάθημα της λογοτεχνίας στα σχολεία έχει έναν ζωτικό ρόλο μέσα στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, αποτελεί μέσο για την καλλιέργεια του ήθους και των αξιών της κοινωνίας μας και δίνει τα κίνητρα στους μαθητές να παράγουν τον δικό τους λόγο.

16) Είχατε κάποιους "ενδοιασμούς" όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε αυτό από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Και βέβαια είχα ενδοιασμούς, ειδικά στο πρώτο μου βιβλίο. Όταν αποφασίζεις να εκδώσεις ένα βιβλίο, μοιραία εκτίθεσαι στην κρίση του αναγνωστικού κοινού και αγωνιάς για την απήχηση που θα έχει στον κόσμο. Η θεματολογία των βιβλίων πάντα έχει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή του αναγνώστη. Ακόμα κι ο τίτλος που θα αποφασίσεις να δώσεις στο βιβλίο σου παίζει σημαντικό ρόλο στην επιλογή του. Αυτός είναι πιστεύω που θα κεντρίσει αρχικά το ενδιαφέρον του κοινού. Ο καθένας μας όμως επιλέγει το τι θα διαβάσει σύμφωνα με τις προτιμήσεις του.

17) Εσείς, με την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τι θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Θα τους παρότρυνα, κυρίως, να συνεχίζουν να διαβάζουν πολύ και να μη σταματήσουν σε καμιά περίπτωση να γράφουν, εφόσον αυτός ο τρόπος τους εκφράζει και φυσικά αγαπάνε τη λογοτεχνία. Επίσης, να μη σκέφτονται μονάχα τα αρνητικά στοιχεία της έκδοσης και τους «κινδύνους» που ίσως ελλοχεύουν πίσω απ’ αυτή, αλλά να βασίζονται περισσότερο στα θετικά, που είναι πιστεύω κι αυτά αρκετά, ώστε να τους ωθήσουν να εκτεθούν στο αναγνωστικό κοινό. Να σταθούν περισσότερο στο γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι θα θελήσουν να ταξιδέψουν μαζί τους μέσα απ’ τις σελίδες των βιβλίων τους κι ότι αυτό θα τους φορτίσει με μεγάλη ηθική ικανοποίηση για να συνεχίσουν με περίσσιο πάθος και αγάπη το όμορφο ταξίδι της συγγραφής.

18) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο βιβλίο σας «ΑΔΕΙΑ ΦΩΛΙΑ», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Ακολουθούν ακόμα δυο μυθιστορήματα με τίτλο «Ένα ποτήρι νερό... όταν διψάς» και το «Γράμματα σ’ έναν δραπέτη...», το οποίο  βρίσκεται ήδη στα μονοπάτια της έκδοσης. Υπάρχει επίσης μια ολοκληρωμένη συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Ένα τραγούδι για σένα», σε συνεργασία με τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», στην οποία έγινε κι η πρώτη δημοσίευση των κειμένων της.

Κι εγώ σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή που μου κάνατε να με φιλοξενήσετε στη σελίδα σας και μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω για το λογοτεχνικό μου έργο. Σας εύχομαι καλή δημιουργική συνέχεια!

Βιογραφικό σημείωμα Νίκης Μπλούτη-Καράτζαλη:

Η συγγραφέας Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Άγιο Γεώργιο Λιβαδειάς. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ζει μόνιμα με την οικογένειά της στη Λιβαδειά και ασχολείται με τη συγγραφή. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά (Λόγω Γραφής, vivlionet, Gulturagenta, Θεματοφύλακες βιβλίων κ.α.) και στην τοπική εφημερίδα «Διάβημα». Τελευταία, συνεργάζεται με τo ψηφιακό περιοδικό «Greek Affair», καθώς επίσης και τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής» στην οποία δημοσιεύει διηγήματα στη στήλη «Ένα τραγούδι για σένα». Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής και έχει συμμετάσχει σε εκδηλώσεις για παιδιά (ανάγνωση, εργαστήρια δημιουργικότητας) στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς. Διηγήματά της διακρίθηκαν σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν συμπεριληφθεί σε Ανθολογίες. Έχει εκδώσει δυο μυθιστορήματα, «Όταν η σιωπή μιλάει στα όνειρα» (Πρότυπες εκδόσεις Πηγή), Νοέμβριος 2014 και «Κάποτε… στον Παράδεισο» (Εκδόσεις Όστρια), Μάιος 2016. Το 2017 κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο «Το κίτρινο δάνειο». (Εκδόσεις Όστρια), Νοέμβριος 2017 Το διήγημα «Το κίτρινο δάνειο» πήρε το πρώτο βραβείο στον Πανελλήνιο διαγωνισμό της Εταιρίας ΕΤΕΠΚ το 2016, το τρίτο βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό του περιοδικού Κέφαλος και τιμητική διάκριση από τον ΕΠΟΚ, ενώ το διήγημα «Τα φιλαράκια» διακρίθηκε με έπαινο στον ίδιο διαγωνισμό το 2017. Το διήγημα «Σαν σήμερα» απέσπασε το δεύτερο βραβείο από τον ΕΠΟΚ και το «Αλησμονώ και χαίρομαι» διακρίθηκε με έπαινο στον διαγωνισμό του περιοδικού Κέφαλος. Το 2019 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων «Άδεια Φωλιά», από τις εκδόσεις Φίλντισι.

Εργογραφία Νίκης Μπλούτη-Καράτζαλη:

«ΑΔΕΙΑ ΦΩΛΙΑ», της Νίκης Μπλούτη-Καράτζαλη

Εκδόσεις: Φίλντισι (2019)

Σελίδες: 244

Τιμή με έκπτωση: 12,40€

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Η συλλογή διηγημάτων «Άδεια φωλιά» είναι μικρές, καθημερινές ιστορίες που εστιάζουν στο συναίσθημα και στην ψυχολογία των ανθρώπων. Τα θεματικά μοτίβα των ιστοριών είναι η αγάπη που λειτουργεί σαν καταλύτης σε κάθε δυσκολία, η ελπίδα που αποτελεί το μοναδικό εφαλτήριο για ένα καλύτερο αύριο, η νοσταλγία, η αλληλεγγύη και το μεγαλείο της προσφοράς στους συνανθρώπους μας, αλλά κι η μοναξιά, ο φόβος, η φτώχεια, το άχθος της ύπαρξης, ο τρόμος του πολέμου, η προσφυγιά, η βαριά σκιά του χρόνου που παρήλθε, η φθορά στις σχέσεις μας, η αδυσώπητη μνήμη, η οικονομική και ηθική κρίση που βάζουν τροχοπέδη στα όνειρά μας, η απουσία, ο θάνατος που καραδοκεί σε κάθε μας βήμα. Τα λάθη και τα πάθη που καταλήγουν σε ακραίες συμπεριφορές και οδηγούν τους ήρωες σε δύσβατα μονοπάτια.

Η αφήγηση ψηλαφίζει τις ψυχές των ηρώων και ιχνογραφεί τις ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις φιλικές, οικογενειακές, ερωτικές, κοινωνικές, άλλοτε ελλειματικές και άλλοτε γεμάτες αγάπη που υπάρχουν στη ζωή τού καθένα μας και την επηρεάζουν συναισθηματικά.

Στις ιστορίες σκιαγραφούνται χαρακτήρες αληθινοί που δοκιμάζονται σε οριακές καταστάσεις και μάχονται με το πρόσκαιρο. Στη συλλογή αυτή διηγημάτων υφαίνεται ένας κοινωνικός ιστός από καθημερινούς, οικείους ανθρώπους που ενίοτε αναμετρώνται με κάθε είδους απώλεια.

«ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΔΑΝΕΙΟ», της Νίκης Μπλούτη-Καράτζαλη

Εκδόσεις: Όστρια (2017)

Σελίδες: 212

Τιμή με έκπτωση: 11,45€

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Το κίτρινο δάνειο» αποτελείται από ιστορίες καθημερινές, που περιγράφουν γλαφυρά τη δύσκολη εποχή μας κι όσα βιώνουν οι άνθρωποι τις μέρες της κρίσης. Άνθρωποι απλοί, που συναντάς κάθε μέρα στον δρόμο, περπατάνε και μιλάνε μέσα στις σελίδες του, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά τους για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα τελευταία χρόνια.

Η θλίψη που φωλιάζει στα παιδικά βλέμματα όταν αντικρίζουν σκληρές εικόνες της ζοφερής πραγματικότητας, κι αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή και στη μνήμη, ο φόβος ως αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, η φθορά που συνοδεύει τα βήματα του χρόνου, η απόγνωση, η νοσταλγία, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, η μοναξιά που δεν είναι επιλογή, ο θάνατος που εμφανίζεται απρόσμενα και μας στερεί αγαπημένα μας πρόσωπα… βασανίζουν και προβληματίζουν τους ήρωες αυτού του βιβλίου. Ο καθένας αγωνίζεται με τον δικό του τρόπο, να τιθασεύσει τους φόβους και τις αγωνίες του για το  αύριο.

Όλες οι ιστορίες, διαδραματίζονται στη συννεφιασμένη Ελλάδα του σήμερα, της ανασφάλειας, της εξαθλίωσης και της ψυχικής κατάρρευσης. Διανθισμένες με διαλόγους, πλεγμένους με χιούμορ και σαρκασμό, απεικονίζουν το κλίμα της χώρας μας στους χαλεπούς καιρούς των μνημονίων, των μεταναστών και των προσφύγων.

«ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ», της Νίκης Μπλούτη-Καράτζαλη

Εκδόσεις: Όστρια (2016)

Σελίδες: 684

Τιμή: 15€

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Κάποτε... στον Παράδεισο. Πέρα απ’ την πλοκή αυτής της ιστορίας και τα πρόσωπα που την ύφαναν, θα ’θελα να εξομολογηθώ πως αυτό το ταξίδι ήταν για μένα ένας γλυκός γυρισμός στα περασμένα, μια νοσταλγία για τα παιδικά και τα σχολικά μας χρόνια… που είναι για όλους αλησμόνητα, αλλά και όλα εκείνα τα καθημερινά κι “ασήμαντα” που ζήσαμε κάποτε και στην πορεία συνειδητοποιήσαμε πόσο καθοριστικό ρόλο έπαιξαν στις μετέπειτα επιλογές μας. Όταν το έγραφα, πέρασα όμορφα με τους μικρούς μου ήρωες. Γέλασα πολύ, συγκινήθηκα πολύ και νοστάλγησα φοβερά εκείνα τα ξέγνοιαστα χρόνια. Τώρα, που το βιβλίο τέλειωσε, νιώθω μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη κι αυτό το περίεργο συναίσθημα που οι ψυχολόγοι το λένε χαρμολύπη. Μου λείπει ο μικρός Δημοσθένης κι όλα αυτά τα πρόσωπα που τον αγκάλιασαν, τον αγάπησαν και στάθηκαν δίπλα του στις δυσκολίες. Μου λείπει το χωριό μου και τα σοκάκια του. Οι πρωινοί κυριακάτικοι εκκλησιασμοί. Το πέτρινο κάποτε σχολειό μας. Τα πανηγύρια του, ο τρύγος, το μάζεμα των ελιών… Μέσα στις σελίδες του περπάτησαν άνθρωποι αγαπημένοι, που οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι πια… όπως ήδη ανέφερα, στον δικό τους “παράδεισο”. Οι πιο πολλές από τις ιστορίες του είναι αληθινές, όπως αυτές που περιγράφουν τις γιορτές και τα έθιμά μας. Κι αυτές που περιγράφουν τη χαρά μας όταν μας έφεραν για πρώτη φορά το τηλέφωνο ή το σινεμά στο χωριό μας! Ελπίζω πως θα περάσετε κι εσείς το ίδιο καλά σεργιανώντας με τον Δημοσθένη και τους φίλους του στα μονοπάτια του χωριού μου και ότι θα διασκεδάσετε το ίδιο όπως κι εγώ με την όμορφη και δύσκολη γλώσσα μας… Καλό ταξίδι σας εύχομαι!

«ΟΤΑΝ Η ΣΙΩΠΗ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ», της Νίκης Μπλούτη-Καράτζαλη

Εκδόσεις: Πηγή (2016)

Σελίδες: 458

Τιμή: 18€

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Όταν η σιωπή μιλάει στα όνειρα».... Είκοσι χρόνια σιωπής, πώς χώρεσαν ανάμεσα σε δυο τόσο αγαπημένα πρόσωπα; Είκοσι ολόκληρα χρόνια πλήρωσε σαν αντίτιμο η Ελένη στην κόρη της, γιατί τόλμησε κάποτε να δώσει το χέρι στον έρωτά της. Τόσα χρέωσε η Όλγα στη μάνα της και στον εαυτό της, μέχρι που βρέθηκε κι εκείνη μοιραία μια μέρα στη θέση της κι ήρθε αντιμέτωπη με τα δικά της διλήμματα. Πώς μπορεί ένας έρωτας να κλονίσει σχέσεις ζωής, στοργής κι αγάπης; Όταν οι δεσμοί αίματος είναι οι πιο δυνατοί κρίκοι στην αλυσίδα της ζωής; Η Όλγα κι ο Γιώργος, ο Γρηγόρης κι η Μαρίνα, η Ελένη, η Ασημίνα, ο Λευτέρης, υφαίνουν τη δική τους ιστορία, με αγάπη, υπομονή, ελπίδες, όνειρα, αντοχές και ανοχές… Όπλα, απέναντι στις ανατροπές που μας επιφυλάσσει η ζωή καθημερινά. Άλλοι ακολουθούν χωρίς ενδοιασμούς τα «θέλω» τους κι άλλοι υποτάσσονται στα «πρέπει», μένοντας με πείσμα μακριά απ’ τα όνειρά τους. Ώσπου, το ρολόι της καρδιάς αρχίζει μια μέρα να χτυπά σαν ξυπνητήρι για να τους βγάλει απ’ το λήθαργο της μονοτονίας, της μοναξιάς και των συμβιβασμών.