«ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΕΤΑΓΜΑ», της Τζίνας Ψάρρη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΕΤΑΓΜΑ», της Τζίνας Ψάρρη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Άνεμος

Σελίδες: 384

Τιμή με έκπτωση: 14,27€

          Την εξαίρετη Τζίνα Ψάρρη τη γνώρισα συγγραφικά μέσα από το παλαιότερο βιβλίο της που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική, το υπέροχο, συγκινητικό «Οι κόρες της Ανάγκης». Με κέρδισε από τις πρώτες κιόλας αράδες του, καθώς διέκρινα μια γραφή γλαφυρή, παραστατικότατη και άκρως λογοτεχνική χωρίς να γίνεται κουραστική ή δυσνόητη. Η συγγραφέας, με λόγο μεστό και περιεκτικό, καθηλώνει τον αναγνώστη και τον παρασύρει μέσα στην ιστορία του βιβλίου, αναγκάζοντάς τον να νιώσει όλα όσα βιώνουν οι ήρωές της. Όταν, λοιπόν, ήρθε στα χέρια μου το νέο μυθιστόρημά της με τίτλο «Αριστερό πέταγμα» ήμουν βέβαιη πως θα διάβαζα κάτι εξίσου αξιόλογο με το προηγούμενο βιβλίο της. Το γεγονός ότι ανέλαβα ως επιμελήτρια τη διόρθωση του χειρογράφου της, ήταν μια επιπλέον τιμή και χαρά, αφού είχα τη δυνατότητα να το διαβάσω νωρίτερα από τους υπόλοιπους αναγνώστες και να διαπιστώσω το πηγαίο συγγραφικό ταλέντο της κ. Ψάρρη εν τη γενέσει του. Το «Αριστερό πέταγμα», που κυκλοφορεί και πάλι από τις ίδιες εκδόσεις, είναι ένα πραγματικά ξεχωριστό βιβλίο από εκείνα που διαβάζεις μία φορά και τα θυμάσαι για πάντα, καθώς έχουν την ικανότητα να διεισδύουν στο μυαλό και την καρδιά των αναγνωστών και να αφήνουν ανεξίτηλες εντυπώσεις. Όπως συνηθίζω να κάνω στις κριτικές των βιβλίων των οποίων με ενθουσιάζει ιδιαίτερα η γραφή τους και όχι μόνο η πλοκή και οι χαρακτήρες, έτσι και εδώ θα σας παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα το οποίο είναι ικανό να σας παρουσιάσει τον ξεχωριστό, μοναδικό τρόπο γραφής της συγγραφέως, μια γραφή που εξυψώνει μια απλή μυθοπλασία σε λογοτεχνία, και το οποίο αξίζει να διαβάσετε πριν συνεχίσουμε στην υπόλοιπη κριτική του μυθιστορήματος:

Απόσπασμα από το β΄ αυτάκι:

Αλήθεια μεγάλη είναι, το τραύμα δεν εξαφανίζεται αν το αγνοείς. Σαν οχιά στέκεται ασάλευτο στη σκιά, περιμένοντας την ευκαιρία να επιτεθεί. Μια αρχέγονη δικαιοσύνη ήταν αυτό που με καλούσε συνεχώς. Όσο δεν απαντούσα, τόσο εκείνη επέμενε. Δήθεν ζωή, μολυσματική ανειλικρίνεια, συμφέρον, αξίες ξεχασμένες. Άνθρωποι-σερπαντίνες που πετάνε μακριά σαν χαρταετοί, μόλις περάσουν οι μέρες του γλεντιού. Η οργή καταβρόχθιζε με μικρές μπουκιές όση ζωή είχαμε προλάβει να ζήσουμε μαζί. Η οικειότητα, η αγάπη, η συνήθεια έστω, απογοητεύτηκαν κι άρχισαν να δακρύζουν καθημερινά. Η εναλλαγή από την Κόλαση στον Παράδεισο έγινε η αναπόσπαστη συνήθεια της δικής μας καθημερινότητας. Κερδισμένη λήθη, ηττημένη συνείδηση. Δεν ήμουν παρά μια ασήμαντη γυναίκα ανίκανη να μεγαλώσει και να ανεξαρτητοποιηθεί. Και τώρα, είχε έρθει η στιγμή να αναλάβω τις ευθύνες μου απέναντι στη ζωή. Και στον θάνατο.

          Έχοντας πλέον πάρει μια μικρή γεύση από το μεγάλο αυτό μυθιστόρημα, μπορούμε να προχωρήσουμε στην περαιτέρω ανάλυσή του. Ξεκινώντας από τον τίτλο και μόνο, καταλαβαίνει κανείς το πόσο εμβαθύνει η συγγραφέας στο έργο της, αφού ποτέ δε μένει στην επιφάνεια των γεγονότων και των χαρακτήρων των ηρώων της. Η ζωή της ηρωίδας της, της Χριστίνας, είναι ένα «αριστερό πέταγμα», ένας κακός οιωνός σύμφωνα με τους ιερείς της αρχαίας Ρώμης. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά από τη στιγμή που η ίδια ομολογεί στην κόρη της, από την αρχή κιόλας της ιστορίας, πως διέπραξε έναν φόνο, στην ουσία το τέλειο έγκλημα. Επαφίεται στα χέρια της λοιπόν εάν θα καταδώσει τη μητέρα της, ώστε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του νόμου, ή όχι. Η Χριστίνα ανοίγει τους κρουνούς της ψυχής της και διηγείται όλα τα γεγονότα, τις χαίνουσες πληγές, τις αναμνήσεις που τη στοιχειώνουν και τις συναισθηματικές εκρήξεις και μεταπτώσεις που την οδήγησαν στο να διαπράξει το έγκλημα αυτό, του οποίου αγνοούμε το θύμα αφού αυτό θα μας αποκαλυφθεί μονάχα στο τέλος του βιβλίου.

Μέσα από τη διήγηση της ηρωίδας μας ζούμε κομμάτια από τη ζωή της που άλλοτε έχει το άρωμα της συναισθηματικής πληρότητας και του ασίγαστου έρωτα και άλλοτε τη δυσωδία της προδοσίας, του ανεκπλήρωτου και της απογοήτευσης. Έχοντας έναν αποτυχημένο γάμο στο ενεργητικό της, μια δύσκολη παιδική ηλικία στιγματισμένη από τραυματικές εμπειρίες που υποχρεώθηκε να κρατήσει επτασφράγιστα μυστικά και μία συναισθηματικά απόμακρη κόρη την οποία πρέπει να ξανακερδίσει σιγά σιγά, η Χριστίνα αγωνίζεται να νιώσει την αγάπη, την ηρεμία και την πληρότητα δίπλα στον ιδανικό για εκείνη σύντροφο, έχοντας πλέον φτάσει σε μια ηλικία ωριμότητας και συνειδητοποίησης. Πόσα όμως μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος συναισθηματικός, δοτικός και γενναιόδωρος, όταν η μοίρα ή «οι ζαριές ενός θεού χωρίς όνομα» θέλουν να «διασκεδάσουν την ανία τους» ανατρέποντας τα πάντα;

Η Τζίνα Ψάρρη, μέσα από τη μοναδική λυρική γραφή της, μας παρασύρει σε ένα λογοτεχνικό ταξίδι καθηλωτικό και αλησμόνητο. Θα παρασυρθούμε διαβάζοντας μια ερωτική ιστορία σκοτεινή και οργισμένη, που θα μπορούσε να είναι και αστυνομική, από αυτές που στιγματίζουν τους ήρωές της, αναγνωρίζοντας ίσως κάποια δικά μας βιώματα και γνωρίζοντας εξ αρχής ποιος είναι ο δολοφόνος, αλλά αγνοώντας ποιος είναι ο νεκρός. Θα περιπλανηθούμε στους ψυχισμούς των ηρώων της άλλοτε νιώθοντας συμπάθεια και κατανόηση και άλλοτε οργή, απογοήτευση και απόρριψη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το «Αριστερό πέταγμα» είναι ένα ψυχογραφικό ερωτικό μυθιστόρημα που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη μας, για το οποίο οφείλω θερμά συγχαρητήρια στη συγγραφέα του και που σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Σύμφωνα με τους ιερείς της αρχαίας Ρώμης, το πέταγμα των πουλιών από τα αριστερά προς τα δεξιά ήταν κακός οιωνός.

Ένα αριστερό πέταγμα από την πρώτη κιόλας σελίδα, η ζωή της Χριστίνας. Ομολογεί στην κόρη της τον φόνο που διέπραξε και αφήνει στα χέρια της τη συνέχεια της ζωής τους, την αποκάλυψη ή όχι του τέλειου εγκλήματος. Ιστός αράχνης τα γεγονότα που διηγείται, αιχμαλωτίζουν μέσα τους έναν ποταμό αλήθειες, μια θάλασσα ενόχους.

Με λέξεις-λεπίδες, κατακρεουργεί τα ίδια της τα συναισθήματα αλλά και όλων εκείνων των ανθρώπων που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αναπόδραστη δολοφονία την ανεξιχνίαστη, παραδεχόμενη πως, αν και πάσχει από εκ γενετής προσήλωση, κατάφερε να δραπετεύσει ακριβώς τη στιγμή που η μοιραία αρρώστια θα σκότωνε την ίδια.

Η συγκλονιστική συνέχεια του πρώτου βιβλίου της συγγραφέως «Μέχρι το πέμπτο σκαλοπάτι», στην οποία ο καθένας θα αναγνωρίσει κομμάτια της ψυχής του. Γιατί, όπως η κεντρική ηρωίδα αναφέρει, «στην αλλοπρόσαλλη πορεία του καθενός από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, ρίχτηκε μια ζαριά από έναν θεό χωρίς όνομα, ο οποίος μάλλον ήθελε να διασκεδάσει την ανία του».

Με γραφή λυρικά ερωτική και ταυτόχρονα σκοτεινά οργισμένη, διαβάζεται σαν αστυνομικό μυθιστόρημα ενώ δεν είναι, αναζητώντας τον νεκρό και όχι τον δολοφόνο.