«Η ΕΥΧΗ», της Μαρίας Καραγιάννη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«Η ΕΥΧΗ», της Μαρίας Καραγιάννη – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 608
Τιμή με έκπτωση: 16,20€
 
          Πριν από λίγα χρόνια διάβασα το δεύτερο μυθιστόρημα της εξαίρετης Μαρίας Καραγιάννη με τίτλο «Το σπίτι των γλάρων», ένα βιβλίο συναρπαστικό που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου για πάντα. Αυτό το ένα και μόνο έργο της στάθηκε ικανό να με πείσει πως διαθέτει εκείνο το σπάνιο συγγραφικό ταλέντο και την εξίσου δυσεύρετη αφηγηματική ωριμότητα να καθηλώνει τον αναγνώστη κερδίζοντάς τον από την πρώτη κιόλας σελίδα και παρασύροντάς τον σε ασυνήθιστα αναγνωστικά ταξίδια, για τα ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον. Το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά της που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή με τίτλο «Η ευχή» –όπως και το πρώτο βιβλίο της με τίτλο «Στη σκιά της σιωπής»– ήρθε για να μου αποδείξει πως η πρώτη μου αυτή η εκτίμηση ήταν και η σωστή. Ακόμα πιο εξελιγμένη και ώριμη η γραφή της τώρα πια και με μια υπόθεση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη, η κ. Καραγιάννη μάς ταξιδεύει στη μακρινή Αργεντινή της λατινοαμερικάνικης κουλτούρας, του φλογερού τάνγκο, των έντονων κοινωνικών αντιθέσεων, των αμέτρητων αγνοούμενων-θυμάτων των στυγνών δικτατοριών και της σχετικά πρόσφατης οικονομικής πτώχευσης και εξαθλίωσης. Μια χώρα εντελώς διαφορετική από τη δική μας, παρά τις πολλές ομοιότητες, αφού οι εποχές εκεί κυλούν ανάποδα από ό,τι στο βόρειο ημισφαίριο – ή τουλάχιστον από αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα. Μια χώρα με άγρια τοπία, παθιασμένους ανθρώπους και πολλά ένοχα μυστικά, αφού αποτέλεσε ένα από τα πιο ιδανικά κρησφύγετα για πολλούς πρώην Ναζί, που κατέφυγαν εκεί για να μην πέσουν στα νύχια της μεταπολεμικής δικαιοσύνης και καταδικαστούν για τα απάνθρωπα εγκλήματά τους εναντίον της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια του αιματοβαμμένου Β΄ παγκοσμίου πολέμου.
          Η νεαρή Ισαβέλλα Μορένο, μεγαλωμένη μέσα σε ένα προστατευμένο και συντηρητικό περιβάλλον στην επαρχιακή κωμόπολη Σαν Μαρτίν, αποφασίζει να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει στην «πόλη των καλών ανέμων», το Μπουένος Άιρες, για να φοιτήσει στην Αστυνομική Ακαδημία, αφού ο αυστηρός πατέρας της δεν διανοείται καν να ακούσει πως το μοναχοπαίδι του ονειρεύεται να γίνει ζωγράφος. Εκεί πηγαίνει συστημένη στον παλιό και ισχυρό φίλο του πατέρα της, τον γερμανό φον Βέμπερ, που προθυμοποιήθηκε να αναλάβει την κηδεμονία και την επίβλεψή της κατά τη διάρκεια των σπουδών της. Παρόλο που εκείνος της προτείνει να διαμένει στην έπαυλή του, τη βίλα Μαριάννα, η ανεξάρτητη και ατίθαση Ισαβέλλα, μετά το πέρας των σπουδών της, αποφασίζει να νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα μέσα στην πολύβουη μεγαλούπολη, αποζητώντας έτσι την αυτονομία της. Ξεκινάει κατευθείαν να εργάζεται ως βοηθός του αστυνομικού επιθεωρητή Πέδρο Φον Βέμπερ, γιου του κηδεμόνα της, και είναι ενθουσιασμένη με την προοπτική πως δίπλα σε αυτόν τον πολύπειρο και αξιοσέβαστο αστυνόμο θα αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία. Παρά το γεγονός ότι ο προϊστάμενός της είναι ήδη αρραβωνιασμένος με την πλούσια δόνια Τερέσα, η Ισαβέλλα παραδόξως γοητεύεται από την πυγμή και το κύρος του δον Πέδρο και ανταποκρίνεται στο ενδιαφέρον που της δείχνει με κάθε τρόπο εκείνος. Σύντομα, οι δυο τους πέρα από επιτυχημένο δίδυμο στην επίλυση δύσκολων αστυνομικών υποθέσεων, γίνονται και ζευγάρι προχωρώντας σε μια παθιασμένη σχέση με απρόβλεπτη εξέλιξη και συνέπειες γι’ αυτούς. Η αδιανόητη περιπέτεια της Ισαβέλλα μόλις ξεκινάει και δεν μπορεί ούτε στον χειρότερο εφιάλτη της να φανταστεί τι της επιφυλάσσει το μέλλον. Οι εξελίξεις είναι αλυσιδωτές, η δράση καταιγιστική και οι αποκαλύψεις συγκλονιστικές, όχι μόνο για την ίδια αλλά και για όσους βρίσκονται στη ζωή της.
          Η «Ευχή» είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα αξιώσεων – κι εδώ θα επαναλάβω αυτό που έχω γράψει και στο παρελθόν για το προηγούμενο έργο της κ. Καραγιάννη: «είναι ένα από εκείνα τα σπάνια βιβλία που σε αιχμαλωτίζουν, σε καθηλώνουν και σε αφήνουν με μια επώδυνη λαχτάρα για περισσότερο». Πράγματι, η πρώτη ανάγνωση δεν μου ήταν αρκετή γι’ αυτό το υπέροχο βιβλίο, έτσι προχώρησα μετά από λίγο καιρό και σε δεύτερη ανάγνωσή του, οπότε πλέον μαγεύτηκα δικαίως από την καθηλωτική ατμόσφαιρά του, την ευρηματική πλοκή του και τους άρτιους χαρακτήρες του. Η συγγραφέας, με εντυπωσιακή μαεστρία και πηγαίο ταλέντο, μάς αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή, αφού στη συγκεκριμένη χώρα η αλήθεια και η πραγματική ζωή ξεπερνούν κατά πολύ την όποια ευρηματική φαντασία. Ταξιδεύουμε στη χώρα της Ισαμπέλ Περόν, της τρίτης συζύγου του Χουάν Περόν, που έμελλε μετά τον θάνατο του συζύγου της να γίνει Πρόεδρος της Αργεντινής, αλλά και στην χιονοσκέπαστη οροσειρά των Άνδεων όπου κατέπεσε το 1972 ένα αεροσκάφος με σαράντα αθλητές και από τους οποίους κάποιοι έμειναν στην Ιστορία ως οι «Επιζήσαντες», αφού κατάφεραν να επιβιώσουν προχωρώντας στον αδιανόητο κανιβαλισμό των νεκρών συνεπιβατών τους. Γινόμαστε αδιάψευστοι μάρτυρες μιας από τις σκληρότερες δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής, αυτής του στρατιωτικού πραξικοπήματος του Βιδέλα, που από το 1976 έως και το 1983 οδήγησε στην εξαφάνιση περισσότερων από τριάντα χιλιάδων ανθρώπων, οδηγώντας έτσι στη δημιουργία του κινήματος των «Μητέρων» και των «Γιαγιάδων της πλατείας του Μαΐου», με τις συγγενείς αυτών των αγνοούμενων να απαιτούν επιτέλους την αλήθεια για την τύχη των παιδιών και των εγγονιών τους.
          Πέρα όμως από την άφθονη Ιστορία που βρίσκεται παρούσα σε κάθε σημείο αυτού του εξαιρετικού μυθιστορήματος, γινόμαστε μάρτυρες της ταραχώδους ζωής της πανέμορφης αστυνομικού Ισαβέλλα Μορένο, που ευχόμενη να αγαπηθεί πολύ και όχι από πολλούς, είναι καταδικασμένη από τη Μοίρα να ζήσει αυτό που ευχήθηκε, αλλά με τον πιο αδιανόητο τρόπο. Η επιθυμία της να φτάσει στην αλήθεια, για την ίδια και για όσους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή και την πορεία της, γίνεται η αιτία να έρθει αντιμέτωπη με ένοχα μυστικά του παρελθόντος, να ανακαλύψει τις πραγματικές ρίζες της και να αναγκαστεί να ξεριζώσει από μέσα της αυτό που αποτελεί και τον σημαντικότερο λόγο της ύπαρξής της. Η Μαρία Καραγιάννη, με το μυθιστόρημά της «Η ευχή», μάς οδηγεί σε ένα αλησμόνητο και ξεχωριστό αναγνωστικό ταξίδι, αποκαλύπτοντάς μας το αστείρευτο ταλέντο της και αφήνοντάς μας να ανυπομονούμε με λαχτάρα για το επόμενο λογοτεχνικό της πόνημα, με τη βεβαιότητα πως θα ξεπεράσει για μία ακόμη φορά τον ίδιο της τον εαυτό, χαρίζοντάς μας ένα ακόμη αξιόλογο έργο της. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην εξαίρετη συγγραφέα για ένα βιβλίο που σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε, Φίλοι μου!
 
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
Μερικές φορές δυσκολεύομαι να το πιστέψω, αλλά κάποτε υπήρξα νέα. Στη ζωή μου δεν κατάφερα τίποτα σπουδαίο. Ήμουν απλώς μια γυναίκα που ήθελε να αγαπηθεί πολύ, κι όχι από πολλούς. Αυτό ήταν το έγκλημά μου. Όμως, η μοίρα μου, παρά τις μάταιες προσδοκίες μου, είχε γραφτεί με το πρώτο μου κλάμα χρόνια πριν, κι όπως πάντα το μέλλον είχε κριθεί και αποφασιστεί πριν καν ξεκινήσει εκείνη η ιστορία – η ωραιότερη και φρικτότερη ιστορία που θα μπορούσε κανείς να ευχηθεί, κι όταν πια ξεκίνησε ήταν ήδη πολύ αργά…
 
Έτσι ξεκινά την αφήγησή της η Ισαβέλλα Μορένο, η οποία εγκατέλειψε για πάντα τη χώρα όπου γεννήθηκε, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγει από οδυνηρές αναμνήσεις, πεπεισμένη πως, αν έβαζε ανάμεσα σ’ εκείνη και στο παρελθόν έναν ολόκληρο ωκεανό, η φωτιά που έκαιγε μέσα της σιγά-σιγά θα κόπαζε. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα τα φαντάσματα που στοίχειωσαν τη νιότη της επιστρέφουν και τότε αρχίζει να θυμάται…
 
Η Μαρία Καραγιάννη έχει δηλώσει πως για τα βιβλία της επιλέγει χώρες που η ιστορία τους τις βαραίνει. Μετά τα Στη σκιά της σιωπής και Το σπίτι των γλάρων, επιστρέφει με την Ευχή, για να μεταφέρει αυτή τη φορά τον αναγνώστη στο σύγχρονο Μπουένος Άιρες, όπου κάτω από τις φωτεινές μαρκίζες των λεωφόρων του, απλώνεται ένα ολόκληρο θέατρο σκιών βαθιά ριζωμένο στα χρόνια της πιο απάνθρωπης δικτατορίας. Γιατί στην Αργεντινή αν δεν ξέρεις τα πάντα για τον άλλον, είναι σαν να μην ξέρεις τίποτα.
 
Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα ρεαλισμού, άλλοτε άγριο κι άλλοτε βαθιά συγκινητικό που θέτει ηθικά διλήμματα, κι εστιάζει στα γονεϊκά πρότυπα, στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη θυσία της υπέρτατης αγάπης.