«Η
ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΙΝΙΩΝ», της Θάλειας Κουνούνη – Γράφει
η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις:
Λιβάνη
Σελίδες:
640
Τιμή:
17,01 €
Αυτό είναι το τρίτο βιβλίο της
Θάλειας Κουνούνη που διαβάζω και, ειλικρινά, κάθε φορά ενθουσιάζομαι και
περισσότερο με την εκπληκτική γραφή και θεματολογία της. Και μόνο από τον τίτλο
του τελευταίου μυθιστορήματός της, «Η
Παναγιά των Δελφινιών», κεντρίζεται
το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον προκαλεί να ‘ταξιδέψει’ μαζί του. Το ταξίδι
είμαι απόλυτα πεπεισμένη πως θα
αποδειχτεί και για εσάς μαγευτικό, απρόσμενο, μυστηριακό, συγκινητικό και
αξιομνημόνευτο.
Η συγγραφέας επιλέγει έναν μύθο, ή
θρύλο, πραγματικό ή όχι δεν έχει σημασία, πάνω στον οποίο οικοδομεί το
εξαιρετικό νέο μυθιστόρημά της. Σε μια χερσόνησο της Εύβοιας, την αποκαλούμενη
Νήσο, τρία παιδιά μεγαλώνουν μαζί, η Θεοδώρα, η Σαπφώ και ο Φίλιππος. Αν και
δεν προέρχονται από την ίδια οικογένεια αποκτούν την ίδια μάνα και οι ζωές τους
ενώνονται άρρηκτα για πάντα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν αυτά, κατά την τρυφερή
παιδική τους ηλικία. Φύλακας – άγγελός τους η μητέρα του Φιλίππου η Σωτηρία, η
οποία, αν και γέννησε έξι παιδιά, έχει την ευτυχία και ευλογία να αποκτήσει
δύο ακόμα τα οποία, παρόλο που δεν
συνδέεται εξ’ αίματος μαζί τους, θεωρεί κατάδικά της.
Το
κάθε παιδί ονειρεύεται αλλιώς το μέλλον του… Το ένα θέλει να γίνει διάσημος και
επιτυχημένος γιατρός, να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό της πολυμελούς
οικογένειάς του και να ζήσει ανεξάρτητο. Το άλλο θέλει να ταξιδέψει, να
ερωτευτεί, να ζήσει τη ζωή αποσπώντας κάθε ικμάδα της. Και το τρίτο νιώθει πως
τίποτα δεν έχει νόημα αν δεν βρίσκεται κοντά στο Θεό, ακολουθώντας τη βαθιά και
έμφυτη πίστη του στα Θεία. Όμως, όσο κι αν ονειρεύονται προς διαφορετικές
κατευθύνσεις, ποτέ δεν έχουν ονειρευτεί ένα μέλλον με διασπασμένη την αχώριστη
τριάδα τους. Εκείνοι θα είναι πάντα μαζί, τρία μέρη ενός αδιάσπαστου όλου! Τα
τρία παιδιά θεωρούν πως η φιλία τους είναι τόσο ισχυρός δεσμός που αφενός θα
διατηρηθεί για πάντα με την ίδια ένταση και μορφή και αφετέρου τίποτα δε θα σταθεί ικανό να τα απομακρύνει το
ένα από το άλλο. Ή μήπως όχι;
Το μέλλον όμως, όπως για όλους μας,
είναι και για τους ήρωές μας άδηλο και αβέβαιο και οι ζωές τους δεν θα
ακολουθήσουν την πορεία που έχουν ονειρευτεί. Θα αποκλίνουν και θα παρεκκλίνουν
από τον δρόμο που χάραξαν στην καρδιά τους και από τους στόχους τους που δεν
είναι απόλυτα συμβατοί μεταξύ τους. Η Μοίρα θα παίξει το δικό της ανεξιχνίαστο
ρόλο κινώντας τα νήματα των ζωών κάθε ήρωά μας όπως επιθυμεί εκείνη, χωρίς να
νοιάζεται αν γκρεμίζει τα όνειρα και τις προσδοκίες τους.
Στις
ζωές όλων των ηρώων του πολυπρόσωπου αυτού μυθιστορήματος κύριο λόγο έχουν τα αμπέλια
και το υπέροχο νέκταρ τους, το κρασί. Οι οικογένειες της Νήσου ως επί το
πλείστον ασχολούνται με την αμπελουργία και την οινοποιία και ελάχιστοι είναι
αυτοί που θα ξεφύγουν από την κλειστή κοινωνία της και θα ασχοληθούν με
κάτι άλλο. Όμως, η συγγραφέας ξεδιπλώνει
όλη την φαντασία και το ευρηματικό ταλέντο της και, μαζί με τις ζωές όλων των πολυάριθμων
και διαφορετικών ηρώων του βιβλίου της, συνυφαίνει και τον μύθο, το μεταφυσικό,
το ανεξερεύνητο, το ανεξιχνίαστο και ανεξάντλητο στοιχείο της πίστης των
ανθρώπων στο ανώτερο, στο υπερφυσικό, στο άγιο, στον ίδιο το Θεό. Ο βράχος της
Νήσου με τα δελφίνια που έρχονται να συνοδέψουν κάθε ψυχή που ‘αναχωρεί’ και το
μοναστήρι της Παναγιάς της Ψυχοκρατούσας λαξευμένο στην κορυφή του, προσδίδουν έναν
έντονα μυστηριακό τόνο σε ένα μυθιστόρημα όπου η μυθοπλασία συχνά ενώνεται με
την ιστορία, δημιουργώντας ένα μαγευτικό συνοθύλλευμα που μαγνητίζει τον αναγνώστη,
αποκρύπτοντάς του καίρια σημεία της πλοκής, ώστε τα μυστικά της ζωής των ηρώων
να μην αποκαλυφθούν παρά μόνο στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου.
Πολλά
συγχαρητήρια λοιπόν, στην αγαπημένη συγγραφέα για ένα μυθιστόρημα εξαιρετικό
που συγκλονίζει, σαγηνεύει, συγκινεί και συνταράσσει με τις πανανθρώπινες αλήθειες
και τους μύθους του, με τους έρωτες, τα πάθη, τα μίση και τις φιλίες των ηρώων
του και, πάνω απ’ όλους και όλα με την Ψυχοκρατούσα Παναγιά και τα αινιγματικά
δελφίνια της. Διαβάστε το Φίλοι μου!
Υπόθεση
Οπισθόφυλλου:
«Ο ήχος
των δελφινιών… ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε ακούσει στη ζωή της.
Από εκείνη τη μέρα, η Θεοδώρα ήξερε! Από εκείνη τη στιγμή που πρόσεξε το βλέμμα
μιας γυναίκας να τη σκεπάζει από ψηλά. Από την κορυφή του βράχου…
Λίγα χρόνια αργότερα, εκεί θα την οδηγούσαν τα βήματά της. Στο μοναστήρι της
Παναγιάς της Ψυχοκρατούσας.
Εκεί όπου θα έδινε μορφή στο μεγάλο της όραμα…
Τρεις χούφτες θάλασσα θα τη χώριζαν από την αμμουδιά που γέννησε τον θρύλο, από
τους αμπελώνες της Νήσου όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια, πλάι στα δύο πρόσωπα
που αγάπησε τόσο πολύ.
Το αχώριστο τρίγωνο. Έτσι τους έλεγαν όλοι.
Φίλιππος, οπαδός της αμφιβολίας και της αναζήτησης.
Σαπφώ, οπαδός της ζωής και του σήμερα. Εκείνη, οπαδός Του.
Μαζί γεύτηκαν τη ζεστασιά της φιλίας τους, τη δροσιά της αθωότητάς τους.
Μαζί έγιναν Θύματα Ενός Ονείρου Σιωπής και θα περνούσαν πολλά χρόνια μέχρι να
αισθανθούν πως, τι κι αν κάποτε οι δρόμοι τους χώρισαν, οι πλευρές του τριγώνου
που ζωγράφιζε η αγάπη τους θα ήταν για πάντα ενωμένες…
«Πόσες εικόνες να χωρέσει ένα δείλι; Ένας ψίθυρος είναι αρκετός για να σπάσει
τη σιγαλιά, μα πόσοι χρειάζονταν για να αναστήσουν τους ήχους από τις θύμησες
που έφερνε η αντηλιά τού τότε;
Ένα πέλαγος απλωνόταν μπροστά στα μάτια μας κι έφερνε μυρωδιές από σπασμένο
σταφύλι μπλέκοντας τη γλύκα του με την αλμύρα των νερών του.
Δάκρυα από κρασί θα θόλωναν τα μάτια μας.
Ας έβλεπα, λοιπόν, τις αλλαγές μας.
Το πώς ήμασταν τότε, το πώς συνεχίσαμε, το πώς περπατήσαμε την απόσταση που
άπλωσε ανάμεσά μας ο βράχος.
Ο γνωστός ήχος εξαφάνισε τη μορφή της Θεοδώρας τού σήμερα μεταφέροντάς με στην
πραγματικότητα. Τόσο γνωστός ήχος κι όμως ποτέ οι τρεις μας δεν καταφέραμε να
συμφωνήσουμε στη μίμησή του.
Πιου πρρρ πιου πρρρ, εγώ.
Πιπιπί κρρρρρρρ, η Σαπφώ.
Αού φςςςςςς, αού φςςςςς, η Θεοδώρα.
Τα δελφίνια άρχισαν να κάνουν κύκλους γύρω από τον απέναντι βράχο.
Αν ίσχυε αυτό που έλεγαν, ποιανού η ψυχή θα έφευγε σε λίγο;»
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ💕💕💕
ΑπάντησηΔιαγραφή