«ΤΟ ΚΥΜΑ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΔΕΝ ΧΩΡΙΣΑΝ ΠΟΤΕ», της Σοφίας Παπαηλιάδου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΟ ΚΥΜΑ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΔΕΝ ΧΩΡΙΣΑΝ ΠΟΤΕ», της Σοφίας Παπαηλιάδου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Άνεμος

Σελίδες: 272

Τιμή: 12,87 €

          Το όνειρο κάθε πραγματικού βιβλιόφιλου υποθέτω, αν κρίνω από την δική μου περίπτωση, πως είναι να βρίσκει ολοένα και περισσότερους συγγραφείς με γραφή και έργα πρωτότυπα, ξεχωριστά, φρέσκα και ουσιώδη, που αφήνουν το δικό τους στίγμα στον κόσμο του βιβλίου. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό ως αναγνώστρια, διότι μέσα από τον κόσμο του διαδικτύου γνώρισα έναν εκδοτικό οίκο –από αυτούς που αντικειμενικά θεωρούνται μικροί και λιγότερο διαφημισμένοι, αλλά είναι καθόλα αξιόλογοι και ποιοτικοί– ο οποίος προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό, μέσα από τα εκδοτικά του πλάνα: να μας συστήσει νέους, λιγότερο γνωστούς, ταλαντούχους συγγραφείς που έχουν τον δικό τους μοναδικό τρόπο γραφής και καταπιάνονται με ποικίλα, λιγότερο τετριμμένα και περισσότερο ενδιαφέροντα θέματα. Μία τέτοια νέα και πολύ χαρισματική συγγραφέας είναι η Σοφία Παπαηλιάδου, την οποία η Άνεμος Εκδοτική μας συστήνει μέσα από το βιβλίο της «Το Κύμα Και Η Θάλασσα Δεν Χώρισαν Ποτέ». Αν και δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, αλλά περισσότερο για μία συλλογή μικρών αυτόνομων κειμένων, το συγκεκριμένο βιβλίο κρατά συνεχώς αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή έως το τέλος. Η γραφή της συγγραφέως είναι μοναδική, στακάτη και απέρριτη, χωρίς ανούσια φτιασίδια εντυπωσιασμού, αλλά με περισσή ουσία και πολλαπλά νοήματα. Πρόκειται για αληθινές, βαθιές σκέψεις, "επώδυνες" συνειδητοποιήσεις και ανεκτίμητα συμπεράσματα τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν ολόκληρο το βιβλίο ως μία πολύτιμη συλλογή άτυπων αποφθεγμάτων, μετά την ανάγνωση των οποίων ο αναγνώστης μονάχα κερδισμένος μπορεί να βγει.

          Η συγγραφέας με διάθεση εξομολογητική και διόλου διδακτική, "ξεγυμνώνει" την ψυχή της, μέσα από τα σύντομα σε έκταση αλλά τεράστια σε νόημα κείμενά της, τα οποία αφορούν κυρίως τον άνθρωπο, τις σχέσεις, την ψυχή και τα όνειρα του καθενός μας, τις απογοητεύσεις και τις χαρές μας, εν τέλει την ίδια την ζωή σε όλο το μεγαλείο και την μοναδικότητά της! Οι αλήθειες, ατόφιες και καθόλου εξωραϊσμένες ώστε να γίνουν περισσότερο εύπεπτες, ξεπηδούν από κάθε σελίδα, όπου μέσα από έναν πρωτότυπο και μεστό λόγο, η συγγραφέας εκφράζει και διατυπώνει ξεκάθαρα όλα όσα έχουμε και εμείς οι ίδιοι βιώσει, ακούσει ή παρατηρήσει κατά καιρούς, συνειδητά ή ασυνείδητα. Κάποιες φορές θα δούμε, σαν σε μεγεθυμένο καθρέφτη, τον ίδιο μας τον εαυτό, τις προσδοκίες και τις προαισθήσεις μας να επαληθεύονται ή να διαψεύδονται, τα όνειρά μας, αυτούσια ή παρόμοια, να κομματιάζονται ή να πραγματοποιούνται και τις σκέψεις μας για ανθρώπους που γνωρίσαμε και καταστάσεις που βιώσαμε, αλλά ίσως δεν συνειδητοποιήσαμε επακριβώς.

          Το εξαιρετικά πρωτότυπο βιβλίο «Το Κύμα Και Η Θάλασσα Δεν Χώρισαν Ποτέ» είναι ένας άτυπος "οδηγός ζωής", που μας παροτρύνει να ζήσουμε αληθινά, έντονα, παθιασμένα και μοναδικά, διώχνοντας από "πάνω" μας αβάσιμες ενοχές, ανυπόστατες τύψεις, άχρηστες επιφυλάξεις ή φοβίες και απραγματοποίητα όνειρα, καθώς η ζωή μας είναι μία και μοναδική, ο χρόνος μας πάνω σε αυτή την Γη είναι περιορισμένος και καθόλου εξασφαλισμένος και τα όνειρά μας αναρίθμητα και πολύτιμα για να τα αγνοούμε, να τα μασκαρεύουμε ή να τους κάνουμε εκπτώσεις. Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στην Σοφία Παπαηλιάδου για το εξαίρετο αυτό δείγμα γραφής της το οποίο και σας προτείνω να διαβάσετε, και να ξαναδιαβάσετε, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Αν ήμασταν σχήμα, θα ήμασταν κύκλος. Χωρίς γωνίες, μόνο καμπύλες. Η αρχή να ενώνεται με το τέλος και να δημιουργεί το πάντα. Με ένα μικρό πείραγμα να γινόμαστε από το μηδέν το άπειρο. Από το τίποτα τα πάντα.

Αν ήμασταν χρώμα, θα ήμασταν κόκκινο. Κόκκινο της φωτιάς όταν το πάθος μας θυμώνει και χάνουμε τον έλεγχο. Κόκκινο του δειλινού όταν χανόμαστε ο ένας μέσα στον έρωτα του άλλου. Κόκκινο του κρασιού όταν γαληνεύουμε και ωριμάζουμε μέσα στους εαυτούς μας τους ίδιους.

Αν ήμασταν μυρωδιά, θα ήμασταν της βροχής. Ναι, μην παραξενεύεσαι. Έχει μυρωδιά η βροχή. Κάθε σταγόνα της παίρνει τη μυρωδιά σου. Κάθε σταγόνα της με λούζει μ’ εσένα.

Αν ήμασταν τραγούδι, θα ήμασταν εκείνο που δεν γράφτηκε ακόμα. Θα ήμασταν εκείνο το τραγούδι που δεν θελήσαμε ποτέ να μοιραστούμε. Εκείνο που θα έγραφες για εμάς.

Αν ήμασταν γεύση, θα ήμασταν σανγκρία με τεκίλα. Αταίριαστοι, διαφορετικοί κι όμως τόσο ίδιοι. Γλυκό με πικρό που γίνονται ένα.

Αν ήμασταν ήχος, θα ήμασταν η θάλασσα που σκάει στα βράχια. Εσύ θάλασσα, εγώ αέρας. Κι όταν ενωνόμαστε, κάνουμε το πιο δυνατό κύμα. Κύμα κι οι δυο και σκάμε πάνω στα βράχια. Κύμα κι οι δυο και κανένας βράχος δεν μας σταμάτησε. Γιατί το κύμα και η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ.»