«ΑΝΕΡΓΗ ΜΕ LOUIS VUITTON», της Αλέκας Ζωγράφου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΑΝΕΡΓΗ ΜΕ LOUIS VUITTON», της Αλέκας Ζωγράφου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Χάρτινη Πόλη

Σελίδες: 448

Τιμή με έκπτωση: 11,61€

          Την τελευταία δεκαετία της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, όλο και περισσότεροι συνάνθρωποί μας ένιωσαν στο «πετσί τους» τη μάστιγα της ανεργίας. Κάποιοι ίσως και πριν από την αρχή της κρίσης, τότε που τα οικονομικά –και της χώρας αλλά και τα δικά μας– ήταν πολύ πιο ανθηρά, τότε που αρκετοί από εμάς μπορούσαν να αγοράσουν μια επώνυμη τσάντα, σαν αυτήν του τίτλου του νέου βιβλίου της εξαίρετης Αλέκας Ζωγράφου, χωρίς να το πολυσκέφτονται και να μετανιώνουν για την υπέρογκη σπατάλη στην οποία ενέδωσαν. Ορισμένοι συμπολίτες μας πιθανότατα εξακολουθούν να έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν οποιοδήποτε πανάκριβο προϊόν τους αρέσει, όμως αυτοί είναι πλέον η μειοψηφία, η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το μυθιστόρημα «Άνεργη με Louis Vuitton», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη, δεν είναι για αυτούς αφού ειλικρινά αμφιβάλλω εάν άνθρωποι που δεν τους έχει αγγίξει όλη αυτή η δυσπραγία των τελευταίων χρόνων, θα μπορέσουν να συναισθανθούν έστω και για λίγο τα βιώματα της ηρωίδας Δάφνης. Αυτή είναι και μία από τις λίγες φορές που, όταν γράφω «ηρωίδα», δεν αναφέρομαι μόνο στον κεντρικό μυθιστορηματικό χαρακτήρα ενός βιβλίου, αλλά κυριολεκτώ συμπεριλαμβάνοντας στον χαρακτηρισμό αυτόν όλα εκείνα τα στοιχεία που διαθέτει μια χάρτινη ηρωίδα ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει πραγματικά «ηρωικά» όσα αναπάντεχα της συμβαίνουν.

          Η Δάφνη Αλεξάνδρου, λοιπόν, η ηρωίδα μας, ξαφνικά και αναπάντεχα –και εν μέσω της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας που βιώνουμε όλοι στη χώρα μας τα τελευταία δέκα και βάλε χρόνια– μετατρέπεται άθελά της από μία εφησυχασμένη εργαζόμενη χημικό, σε ένα εργοστάσιο με μαρμελάδες, σε μία απεγνωσμένη άνεργη. Πέρασε στην «άλλη πλευρά», στους πολυπληθείς ανέργους που στήνονται στις ουρές των κατά τόπους γραφείων του ΟΑΕΔ, με έναν ασήκωτο φάκελο με δικαιολογητικά στα χέρια για να βγάλουν κάρτα ανεργίας και να δικαιούνται για κάποιους μήνες το «αστρονομικό» επίδομα των 360 ευρώ. Μια νέα γυναίκα που έχει σπουδάσει και έχει ενταχθεί στο εργατικό δυναμικό της χώρας αμέσως μετά την αποφοίτησή της, μια γυναίκα που κατάγεται από την επαρχία αλλά ζει μόνη της στην Αθήνα και έχει μάθει για πολλά χρόνια στην οικονομική και προσωπική της ανεξαρτησία, ξαφνικά αναγκάζεται να ξεσυνηθίσει όλα τα παραπάνω που την προσδιορίζουν ως άτομο και να μείνει άπραγη στο σπίτι της, βλέποντας όλες τις υποχρεώσεις της να την κυκλώνουν απειλητικά και την αγωνία για το άγνωστο αύριο να τη ζώνει ασφυκτικά.

          Οι σοφοί πρόγονοί μας έλεγαν: «ουδέν κακόν αμιγές καλού» ή το αντίστροφο· το νόημα, πάντως, είναι πως όλα έχουν δύο όψεις και ίσως κάτι που μας φαντάζει ζοφερό και απελπιστικά δυσοίωνο, μπορεί να κρύβει μέσα του την ευκαιρία για κάτι διαφορετικό, για μια δεύτερη –ίσως και καλύτερη– ευκαιρία για να ορθοποδήσουμε στη ζωή μας. Η Δάφνη αποφασίζει να παλέψει με νύχια και με δόντια για να σταθεί ξανά ανεξάρτητη στα πόδια της. Η ανεργία που της χτυπάει απρόσμενα την πόρτα, θα γίνει αιτία για να ξεκαθαρίσει το τοπίο από τους δήθεν φίλους και τους δήθεν συντρόφους της, αφού συχνά οι άνθρωποι νομίζουν πως η κακοτυχία είναι κολλητική και άρα την αποφεύγουν όπως θα έκαναν με την ιλαρά… Δυστυχώς, η ανεργία –όπως γράφει πολύ παραστατικά και η ίδια η συγγραφέας– αν και δεν είναι μεταδοτική, είναι σαν την ανεμοβλογιά: όσο ελαφρά κι αν την περάσουμε, πάντοτε μας αφήνει ένα σημαδάκι για να το βλέπουμε και να μην την ξεχνάμε. Η ηρωίδα μας συνειδητοποιεί ότι η ζωή και οι συχνές αναποδιές της θέλουν πείσμα, αγώνα, ψυχραιμία και λογική για να αντιμετωπιστούν. Έτσι, αποφασίζει να αγωνιστεί μέχρις εσχάτων χρησιμοποιώντας το ευρηματικό μυαλό της και τα ταλέντα της, που μέχρι τότε υπολειτουργούσαν. Αρπάζει τις ευκαιρίες και τις βοήθειες από καλοπροαίρετους ανθρώπους, που της παρουσιάζονται αναπάντεχα, από τα «μαλλιά» και αποφασίζει να διεκδικήσει όλα όσα της χρωστάει η ζωή. Η τύχη μπορεί κάποιες φορές να κάνει τα στραβά μάτια, να επιμένει να κοιτάζει αλλού, αλλά αν βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας με πείσμα, κουράγιο και υπομονή, το πιθανότερο είναι να μας κάνει τη χάρη και να κοιτάξει προς το μέρος μας. Το έλεγαν, άλλωστε, και αυτό οι αρχαίοι ημών πρόγονοι…!

          Η Αλέκα Ζωγράφου, μετά το εκπληκτικό πρώτο της μυθιστόρημα που πραγματικά λάτρεψα, το «Αγάπη όπως… Αλμύρα», επανέρχεται δριμύτερη με ένα νέο, συναρπαστικό και απολύτως επίκαιρο μυθιστόρημα που θα σας καθηλώσει. Ίσως κάποιοι δείτε αυτούσια κομμάτια και εμπειρίες της δικής σας ζωής, ίσως κάποιοι σκεφτείτε και την άλλη πλευρά, τη λιγότερο προνομιούχα, αυτή των ανέργων, ίσως κάποιοι απλά σταθείτε στο σατυρικό κομμάτι και απολαύσετε το καυστικό χιούμορ που είναι διάχυτο σε κάθε σελίδα. Προσωπικά, το αγάπησα από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα, ταυτίστηκα απόλυτα με όσα διαδραματίζονται, γοητεύτηκα από  τους ολοζώντανους ήρωες, γέλασα και ενθουσιάστηκα με όσα ευτράπελα συμβαίνουν, ενώ αναγνώρισα πως ο άνθρωπος έχει αστείρευτη δύναμη μέσα του και ίσως –αν το αποφασίσει πραγματικά, αν προσαρμοστεί στις αναπάντεχες αλλαγές που τον βρίσκουν απρόσκλητες και αγωνιστεί με όρεξη και θετική διάθεση– να μπορέσει να ανατρέψει τις δυσοίωνες πιθανότητες και να φτιάξει το μέλλον του όπως ο ίδιος το ονειρεύεται. Το «Άνεργη με Louis Vuitton» είναι ένα βιβλίο που δε θα θέλετε να αφήσετε από τα χέρια σας, όχι μόνο γιατί θα αγαπήσετε τους ήρωες, την πλοκή και το σπαρταριστό χιούμορ του, αλλά γιατί πιθανότατα θα σας χρειαστεί και για τις πεντανόστιμες και οικονομικές συνταγές που κρύβει επιμελώς μέσα στις σελίδες του, ως ένα έξτρα δωράκι για τους αναγνώστες του! Πολλά και θερμά συγχαρητήρια στην αγαπητή Αλέκα Ζωγράφου για το υπέροχο νέο μυθιστόρημά της, και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε, Φίλοι μου!

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Νομίζω ότι κάπου εδώ θα πρέπει να σας συστηθώ, να σας πω κι εγώ με τη σειρά μου, με χιούμορ και ειλικρίνεια, τη δική μου ιστορία. Δακρύβρεχτη δεν τη λες, γιατί μισώ την υγρασία, χαρούμενη πάλι δεν τη λες, γιατί, όπως στη ζωή του καθενός, έτσι και στη δική μου, υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω, τα εύκολα και τα δύσκολα, η τύχη και η ατυχία… Εγώ, πάντως, θα τη χαρακτήριζα απλώς αληθινή και αισιόδοξη! Στη ζωή, λένε, πρέπει τα πράγματα να τα παίρνεις όπως σου έρχονται. Aλλά αν δεν σου αρέσει έτσι όπως σου ήρθαν, τότε άλλαξέ τα!» Όλα στη ζωή της Δάφνης μοιάζει να έχουν μια γερή δόση ηρεμίας και σιγουριάς, όταν, ξαφνικά, η ανεργία εισβάλλει στη ζωή της και απότομα της τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια… Τότε όλα ανατρέπονται… Η ηρεμία μετατρέπεται σε μια δυνατή τρικυμία και τα μέχρι τότε δεδομένα βρίσκονται παραδομένα στα κύματα, που πλέον χτυπούν αλύπητα τη ζωή της. Η Δάφνη αγωνίζεται, ερωτεύεται, απογοητεύεται, πέφτει… Όμως, παραμένει αλώβητη όταν όλα γύρω της στερούνται λογικής και ισορροπίας, όταν δεν υπάρχει πουθενά μια σανίδα σωτηρίας. Δεν είναι βέβαιη ότι μπορεί να κάνει πολλά, δεν είναι σίγουρη αν ξέρει να κολυμπάει στα βαθιά… Όμως, πιστεύει ότι η στεριά δεν βρίσκεται μακριά, και εκεί είναι που ξεκινούν τα θαύματα! «Μην τα παρατάς!» είναι η φράση που τη χαρακτηρίζει και «κλειδώνει» με έναν ανατρεπτικό τρόπο όλα όσα κατακλύζουν τη ζωή της. Μια ιστορία γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι η ζωή τούς ανήκει, για αυτούς που μπορεί να μην το πιστεύουν, αλλά έχουν τη δύναμη να τα αλλάξουν όλα…κι αυτά τα «όλα» θα είναι καλύτερα! Για όσους τολμούν, παρά τον φόβο τους, και με θάρρος βαδίζουν μπροστά!