Προδημοσίευση: «ΤΡΕΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ», του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

«ΤΡΕΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ», του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου – Γράφει η Κλειώ
Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Άνεμος
Σελίδες: 304
Τιμή με έκπτωση: 13,80€
 
          Τον εξαίρετο Εμμανουήλ Μαύρο είχα τη χαρά να τον γνωρίσω συγγραφικά μέσα από τα δύο προηγούμενα μυθιστορήματά του, που κυκλοφορούν επίσης από την Άνεμος Εκδοτική με τίτλους «Ο υιός του Νείλου» και «Ανάσταση ψυχών». Και τα δύο αυτά βιβλία μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, αφού συνδυάζουν την Ιστορία με τη μυθοπλασία, το συναίσθημα με τους κινηματογραφικούς ρυθμούς στην πλοκή, την άφθονη τροφή για σκέψη και προβληματισμό του αναγνώστη με τη γνήσια και συνεχή ψυχαγωγία του. Κατά συνέπεια, όταν μου γνωστοποιήθηκε πως ο ευρηματικός συγγραφέας ετοιμάζει νέο μυθιστόρημα, η ανυπομονησία μου ήταν μεγάλη και η βεβαιότητά μου ακλόνητη πως και αυτήν τη φορά μας επιφύλασσε κάτι εξίσου ενδιαφέρον, ανατρεπτικό και καθηλωτικό.
           Το νέο συναρπαστικό μυθιστόρημα του κ. Μαύρου που κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες και πάλι από τις αγαπημένες εκδόσεις Άνεμος με τίτλο «Τρένα μεγάλων αποστάσεων», είναι ένα βιβλίο απολύτως επίκαιρο και αρκετά διαφορετικό από όσα μας έχει συνηθίσει έως τώρα. Εμπνευσμένος από την πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση που βιώνει ολόκληρη η ανθρωπότητα τον τελευταίο χρόνο, ο συγγραφέας μάς δίνει μία διαφορετική εκδοχή της πραγματικότητας σχετικά με τη χορήγηση των εμβολίων και όλου του παρασκηνίου πίσω από αυτά, ενώ ταυτόχρονα μας κάνει κοινωνούς σε έναν απρόσμενο, αταίριαστο όσο και σαρωτικό έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο κύριους ήρωές του.
    Με αφορμή, λοιπόν, την επερχόμενη κυκλοφορία του νέου αυτού, καθηλωτικού βιβλίου του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου, η Άνεμος Εκδοτική παραχώρησε στους «Φίλους της Λογοτεχνίας» την προδημοσίευση ενός πολύ αντιπροσωπευτικού αποσπάσματος. Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις για την παραχώρησή τους, εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στον αγαπητό συγγραφέα και σας προσκαλώ να διαβάσετε το ακόλουθο απόσπασμα, ώστε να πάρετε κι εσείς μια μικρή γεύση από τα «Τρένα μεγάλων αποστάσεων»!
 
Απόσπασμα από σελίδες: 41 έως 45
 
    Η Χριστίνα βρισκόταν στο γραφείο της και προσπαθούσε να συγκεντρωθεί μαζεύοντας όσες χρήσιμες σημειώσεις είχε κρατήσει για το υγειονομικό πρόγραμμα. Ευτυχώς, τα ευρήματα της έρευνάς της το προηγούμενο βράδυ είχαν παραμείνει στο σπίτι και δεν κινδύνευαν να γίνουν και αυτά θέα στα μάτια του Νίκου Παπά.
    Όσο η ώρα περνούσε κι εκείνη μελετούσε την εξέλιξη της βάσης δεδομένων στην εφαρμογή του υγειονομικού προγράμματος, τόσο συνειδητοποιούσε πως θα βρισκόταν συνένοχη σε μια εικονική δημοκρατία – σε μια πολιτεία, δηλαδή, που θα βασίζεται στη δύναμη της πληροφορικής αλλά και τη «δημοκρατία» της εικόνας, τουτέστιν στη μαζική δημιουργία κοινωνικού φόβου και τρόμου. Η εικόνα υποκαθιστά την πραγματικότητα· η λογική, η σκέψη και η αριθμητική εξαφανίζονται κάτω από «δυσοίωνες» ειδήσεις. Ο Κούρτης όλο αυτό το είχε δουλέψει άρτια με τους πολιτικούς του φίλους, με το αζημίωτο φυσικά. Αν κάποια διαφορετική φωνή εμφανιζόταν στο προσκήνιο, που θα κατηγορούσε την κυβέρνηση για ασυδοσία και εκμετάλλευση της παγκόσμιας επιδημίας, τότε αυτή θα προβαλλόταν ως φωνή «ψεκασμένων» και «συνωμοσιολόγων». Ο Κούρτης, μάλιστα, στην τελευταία σύσκεψη στελεχών στην «Data Health» το είχε αναφέρει ανενδοίαστα: «Μπορούμε όλους και όλα να τα ελέγξουμε». Και το κατάφερε!
    Χωρίς την τηλεόραση και την απόλυτη χειραγώγησή της, δεν θα μπορούσε να είχε επιβληθεί τίποτε, ούτε βέβαια κι αυτή η μεγάλη συμφωνία της «Data Health» με την ελληνική κυβέρνηση. Κάθε άλλη, λοιπόν, επιλογή εξοβελίζεται σαν να μην υπάρχει καμία εναλλακτική σε κάθε πολιτική και κοινωνική απόφαση. Αυτά αναλογιζόταν η Χριστίνα και τέτοιες σκέψεις δεν αποφέρουν έσοδα ούτε μονιμότητα στην εξουσία.
    Όσο όμως εκείνη ήταν βυθισμένη στη σκέψη της, δυο ορόφους πάνω από το γραφείο της, στον τελευταίο όροφο της «Data Health», παιζόταν μια παράσταση από το θέατρο του παραλόγου. Ο Γιάννης βρισκόταν μπροστά στο γραφείο του Γιώργου Κούρτη παραπονούμενος. Τα μαύρα φρύδια του είχαν σμίξει από τον θυμό του.
  «Πήγα στις τουαλέτες να κάνω αυτό που κάνουν οι πάντες και βρέθηκα κατηγορούμενος από την Πολίτη ότι την είχα προσβάλει λέγοντας πως ήταν σκύλος. Σας ρωτώ, κύριε Κούρτη, γιατί να το κάνω; Εγώ αγαπώ τα σκυλιά».
    Ο Γιώργος έγνεψε καταφατικά. Τι στα κομμάτια τού έλεγε αυτός ο άντρας εδώ πέρα; Του άρεσε ο Γιάννης, τον έκανε χάζι, αλλά τον Γιώργο τον απασχολούσαν σοβαρότερα πράγματα, όπως η παρουσίαση του προγράμματος που πλησίαζε και αν η εμπιστοσύνη που είχε δείξει στις ικανότητες του Νίκου Παπά δεν θα τον προδώσουν με το πάθος που έχει εκείνος για το αλκοόλ. Επίσης, τον απασχολούσε και η ίδια η Χριστίνα Πολίτη, καθώς προσπαθούσε να καταλάβει γιατί μια τόσο όμορφη γυναίκα είχε έναν τόσο απερίγραπτο χαρακτήρα κι είχε βαλθεί ν’ ανατρέψει τα σχέδιά του. Ήταν βέβαιος πως αυτό το λογισμικό θα τον έκανε πανίσχυρο. Οι απλοί πολίτες δεν τον ένοιαζαν, με αυτούς θα είχαν να κάνουν οι πολιτικοί του φίλοι· άλλωστε, οι πολίτες είναι αναλώσιμοι, καρφάκι δεν του καιγόταν. Αυτό που τον ένοιαζε ήταν οι επιχειρηματικοί αντίπαλοί του. Το πάθος όμως που είχε ο Νίκος Παπάς με το αλκοόλ τον έκανε να έχει μια μικρή αμφιβολία, αν δηλαδή θα έφτανε να ολοκληρώσει το πρόγραμμα στην ώρα του και σωστά. Και το «σωστά» θα ήταν το λογισμικό να λειτουργεί με τον ιό δίχως αυτός να είναι ανιχνεύσιμος.
    Τι θα γινόταν όμως με τη Χριστίνα Πολίτη; Συνοφρυώθηκε. Γιατί έχανε τον καιρό του μαζί της; Εντάξει, ήταν όμορφη, αλλά ήταν και βάσανο. Αν παραδεχόταν ότι δεν τα ήξερε όλα, κι έκανε αυτό που της έλεγαν, τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα. Όχι, φυσικά, ότι υπήρχε τέτοια πιθανότητα. Η «τέλεια κυρία Πολίτη» να δέχεται εντολές από έναν άντρα; Παραλίγο να βάλει τα γέλια. Κι όμως, κάποιος έπρεπε να υπάρχει που θα μπορούσε να τη δαμάσει. Δεν θα ήταν εύκολο, αλλά θα είχε πολύ ενδιαφέρον όλη αυτή η αποφασιστικότητα κι ο θυμός να μετατραπούν σε πάθος.
    «...απλά το μόνο που είπα ήταν πως και οι δυο τους ήταν όμορφες. Βάζω στοίχημα ότι κι ο σκύλος της το ίδιο όμορφος θα ’ναι», συνέχιζε τα παράπονά του ο Γιάννης.
  Ο Γιώργος έστρεψε ξανά την προσοχή του σ’ εκείνον. Εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει τι του λέει, όπως και πριν από πέντε λεπτά, προτού χαθεί στις σκέψεις του. Ο Γιάννης είχε απαιτήσει ακρόαση και είχε μπει αποφασιστικά στο γραφείο του, με τη δεσποινίδα Τζούλια να τον ακολουθεί έξαλλη από θυμό, αποφασισμένη να φυλάει το γραφείο του αφεντικού της σαν κέρβερος, παρά την υπενθύμισή του ότι οι υπάλληλοι της «Data Health» μπορούσαν να τον βλέπουν οποιαδήποτε ώρα.
    Ο Γιώργος ξερόβηξε. «Όλα αυτά που μου λες, αγαπητέ Γιάννη, τα ακούω με προσοχή αν και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πως έχω εντοπίσει το πρόβλημα ακόμα...»
    «Να σας πω, κύριε Κούρτη. Η κυρία Πολίτη θεώρησε ότι την πρόσβαλα, εκείνη και το σκυλάκι της ίσως, πράγμα που εγώ δεν έκανα». Ο Γιώργος έτριψε με τα χέρια το μέτωπό του ενόσω ο Γιάννης συνέχιζε απτόητος. «Ποιος ξέρει τι θα κάνει; Ίσως έρθει να σας παραπονεθεί, για όλες αυτές τις ανοησίες που έχω διαβάσει τελευταία για σεξουαλική παρενόχληση...» Ο Γιάννης πλέον έδειχνε αναστατωμένος. «Είχε μια οργή μέσα στα πράσινα μάτια της που ήταν σαν πάγος».
    «Μπα; Έχει και πράσινα μάτια;» ρώτησε ο Γιώργος.
    «Μάλιστα, κύριε. Έτοιμος ήμουν να της πω πως έμοιαζαν με σμαράγδια· ευτυχώς που δεν το είπα. Τέλος πάντων, σκέφτηκα ότι θα ήταν προτιμότερο να έρθω και να σας μιλήσω, για να λύσω την οποιαδήποτε παρεξήγηση».
    Ο Γιώργος σηκώθηκε χαμογελώντας, δείχνοντας τη βιασύνη του πως όλο αυτό τον είχε κουράσει και ο χρόνος του Γιάννη είχε τελειώσει, κι άπλωσε το χέρι του φιλικά στην πλάτη του καθησυχάζοντάς τον.
   «Ελπίζω να έκανα καλά που ήρθα σ’ εσάς, κύριε Κούρτη. Δεν θέλω να δημιουργήσω κανένα πρόβλημα στο κορίτσι... στη γυναίκα ήθελα να πω», είπε ο Γιάννης.
   «Ξέχασέ το, αγαπητέ. Η παρεξήγηση θα λυθεί με τη Χριστίνα Πολίτη. Nα είσαι σίγουρος πως θα της μιλήσω προσωπικά».
    Ναι, ο Γιώργος Κούρτης θα μιλούσε στη Χριστίνα Πολίτη· είχε να της πει μερικά πράγματα. Πρώτα είχε προσπαθήσει να διαβάλει τον Νίκο Παπά, μετά είχε σχεδόν απαιτήσει να αλλάξει όλη η φιλοσοφία του λογισμικού αγνοώντας τις δικές του κατευθύνσεις και τώρα είχε αναστατώσει έναν συνεργάτη της εταιρείας. Ήταν πρόβλημα αυτή η γυναίκα και η λύση των προβλημάτων ήταν η ειδικότητά του.
    Σφυρίζοντας σιγανά, ξαναγύρισε στο γραφείο του. Η Χριστίνα Πολίτη ήταν μια γυναίκα που θα δυσκόλευε τη ζωή του αλλά και τη δουλειά του. Η θέση της ήταν στο σπίτι, στην κουζίνα ή έστω στο γραφείο, κάνοντας τη δουλειά μιας γραμματέως. Δεν είχε καμιά θέση στον επιχειρηματικό κόσμο, όπου έτσι όπως το πήγαινε θα δημιουργούσε σίγουρα χάος. Κι αν δεν μπορούσε να δεχτεί τη σωστή της θέση, τότε ας πήγαινε να βρει μερικές ακόμα φεμινίστριες από τη δεκαετία του ’70 για να κάψουν μαζί τα σουτιέν τους…
 
✒📖 Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
 
    Η υφήλιος κλυδωνίζεται από μία πρωτοφανή υγειονομική κρίση, που έχει χαρακτηριστεί επίσημα ως πανδημία. Η χορήγηση ενός εμβολίου κατά της φονικής αυτής γρίπης επιβάλλει τη δημιουργία ενός ηλεκτρονικού προγράμματος μέσω του οποίου θα καταχωρούνται όσοι πολίτες προβούν σε εμβολιασμό. Είναι εφικτή, όμως, η προστασία των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων ή θα αποτελέσει αφορμή για την καταστρατήγηση αναφαίρετων ανθρώπινων δικαιωμάτων;
    Η Χριστίνα Πολίτη είναι μία γοητευτική, ταλαντούχα, νέα επιστήμονας, που αναλαμβάνει τη δημιουργία ενός τέτοιου προγράμματος. Η παιδεία, οι προοδευτικές αντιλήψεις και οι οικογενειακές της καταβολές δεν της επιτρέπουν να αγνοήσει και να υποβαθμίσει τον παράγοντα άνθρωπο, όμως η εργασία της σε μία ελληνική πολυεθνική τη φέρνει αντιμέτωπη με την ιδεολογία και τα «πιστεύω» της.
    Ο Γιώργος Κούρτης είναι ένας αδίστακτος, επιτυχημένος, νέος επιχειρηματίας με αμέτρητες επιτυχίες, τόσο στον χώρο των πολυεθνικών όσο και στο πεδίο των σχέσεων με όμορφες και διάσημες γυναίκες. Έως τώρα, δεν έχει γνωρίσει ποτέ την αποτυχία, την απόρριψη ή την αντίσταση απ’ οποιονδήποτε αντιμετωπίζει, μέχρι που η πορεία του διασταυρώνεται αναγκαστικά μ’ εκείνη της Χριστίνας.
    Ο Εμμανουήλ Γ. Μαύρος, εμπνευσμένος από τη σύγχρονη πραγματικότητα, μας δίνει μία διαφορετική εκδοχή της, θέτοντας εύλογους προβληματισμούς και παρασύροντάς μας στη διαδρομή ενός δυνατού όσο και αταίριαστου έρωτα.
 
📖 Απόσπασμα Β΄ αυτάκι:
 
   Το ερώτημα που εύλογα βασάνιζε πολλούς δεν ήταν η ύπαρξη ή μη ενός νέου, φονικού ιού της γρίπης –αυτό δεν μπορούσε κανείς να το αμφισβητήσει, όπως και τις χιλιάδες θύματά του–, αλλά η σκόπιμη υπερβολή προς όφελος της πολιτικής εξουσίας και των λίγων που αποκαλούσαν επιχειρηματική ή οικονομική ελίτ.
    Η Χριστίνα καταλάβαινε πως πάνε να την εμπλέξουν σε μια πλεκτάνη, σε περίπτωση που το υγειονομικό πρόγραμμα της «Data Health» έπιανε πάτο. Άξιζε να θυσιάσει διακόσιους υπαλλήλους για το καλό εκατομμυρίων άλλων πολιτών; Ήταν ένα σοβαρό δίλημμα. Για τη Χριστίνα όμως, που ο λογισμός της έτρεχε με την ταχύτητα φωτός, υπήρχε εναλλακτική: να παζαρέψει ένα διαφορετικό πρόγραμμα και μια συμφωνία που ίσως ικανοποιούσε την ιδεολογική υπόστασή της από τη μία και την ηθική της απέναντι στους συναδέλφους της από την άλλη. Γνώριζε καλά πως τα άτομα της υφιστάμενης πολιτικής σκηνής αποζητούσαν τη διατήρηση της εξουσίας και των θέσεών τους, αλλά και του μαύρου χρήματος στην τσέπη τους.
    Θα μπορούσε η Χριστίνα να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά; Μήπως αυτή η πρωτοφανής υγειονομική αποσταθεροποίηση και η συνεπακόλουθη εκμετάλλευσή της αποτελεί τελικά την αφορμή για επανεξέταση και σταδιακή «εξυγίανση» και «θεραπεία» όλων των παθογενειών της σύγχρονης κοινωνίας;
 
Βιογραφικό σημείωμα συγγραφέα:

 
Ο Εμμανουήλ Γ. Μαύρος είναι σκηνοθέτης. Ξεκίνησε να γράφει βιβλία για να μεταφέρει ιστορίες που ξεπερνούν τα όρια της Ελλάδας γεωγραφικά, ιστορικά και θεματικά.
Έχει κάνει σπουδές κινηματογράφου, τηλεόρασης και επικοινωνίας. Από το 1998 έως το 2014 εργαζόταν ως σκηνοθέτης στην τηλεόραση, σε γνωστές για το ευρύ κοινό εκπομπές, δελτία ειδήσεων, αλλά και τηλεοπτικές σειρές. Τέσσερις ταινίες του μικρού μήκους έχουν βραβευτεί σε διεθνή και εγχώρια φεστιβάλ. Για το θέατρο έχει ανεβάσει παραστάσεις με πειραματικές ομάδες.
Δίδαξε σκηνοθεσία, σενάριο και ιστορία κινηματογράφου σε ΙΕΚ και σε κολέγια. Η αρχή του 2012 τον βρίσκει στην πρωτεύουσα της Ιορδανίας το Αμμάν και στο πρακτορείο IYQ ως Διευθυντή Δημιουργικού ξένου τηλεοπτικού προγράμματος. Συνεργάστηκε με πολλά αραβικά τηλεοπτικά δίκτυα όπως το «Al Arabiya» και το «MBC». Το 2013 μετοικίζει στο Ηράκλειο της Κρήτης για να συνεργαστεί με το ΚΡΗΤΗ TV ως Διευθυντής Δημιουργικού του καναλιού και ως σύμβουλος προγράμματος.
Το 2019 ολοκληρώνει το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «317» σε παραγωγή της Earthview, με την ταινία στο 14ο Φεστιβάλ της Χαλκίδας να λαμβάνει το 2ο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους. Σήμερα είναι συνιδρυτής της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας ΜΗΔΕΙΑ: ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, καλλιτεχνικός διευθυντής και συνιδιοκτήτης του θεάτρου ΔΡΟΜΟΣ στην Κυψέλη.
 
Εργογραφία:
«Ο υιός του Νείλου», μυθιστόρημα, Άνεμος εκδοτική, 2015.
«Αναζητώντας την Αρετούσα», ποίηση, ebook στο emmanuelmavros.com, 2016.
«Ανάσταση ψυχών», μυθιστόρημα, Άνεμος εκδοτική, 2017.plarte, 2011).