Συνέντευξη με τον ΓΙΩΡΓΟ ΠΕΤΡΕΛΛΗ - Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

κ. Γιώργος Πετρέλλης

          Τον εξαίρετο κ. Πετρέλλη τον «γνώρισα» συγγραφικά για πρώτη φορά μέσα από ένα παλαιότερο έργο του, την εξαίρετη νουβέλα «Κάθε εφτά και πέντε μήνες» που κυκλοφορεί από τις αγαπημένες εκδόσεις Πάπυρος. Το μικρό αυτό βιβλίο –μικρό για τα δικά μου δεδομένα, αφού φτάνει μόλις τις 134 σελίδες– μου πρόσφερε μια μεγάλη αναγνωστική εμπειρία. Με καθήλωσε, με μάγεψε, με συγκίνησε και με ταξίδεψε στα παιδικά μου χρόνια, τότε που χωμένη μέσα στη ζεστή αγκαλιά της μητέρας μου την άκουγα συνεπαρμένη να μου αφηγείται τα πιο όμορφα παραμύθια. Ο συμπατριώτης μου, λοιπόν, κ. Γιώργος Πετρέλλης –μια και μοιραζόμαστε την ίδια καταγωγή από την όμορφη Λέσβο, έστω και κατά το ήμισυ από τη δική μου πλευρά– είναι όντως ένας ταλαντούχος «παραμυθάς», ένας χαρισματικός συγγραφέας που συνδυάζει με άνεση τον μαγικό ρεαλισμό με την αλληγορία, την πραγματική ζωή, ακόμα και την ίδια την Ιστορία, φτιάχνοντας τα ξεχωριστά, απαράμιλλα «παραμύθια» του για ενηλίκους. Με αφορμή την έκδοση του ολοκαίνουργιου μυθιστορήματός του από τις ίδιες εκδόσεις, με τίτλο «Ο πίνακας που γελά», ο αγαπητός συγγραφέας είχε την καλοσύνη να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο των «Φίλων της Λογοτεχνίας» με τον δικό του, μοναδικό και γλαφυρό τρόπο. Τον ευχαριστώ ολόψυχα για τον χρόνο που μου διέθεσε, του εύχομαι καλή επιτυχία στο νέο του βιβλίο, αλλά και στο σύνολο του συγγραφικού του έργου, και σας προσκαλώ να διαβάσετε τις απαντήσεις του ώστε να γνωρίσετε κι εσείς λίγο καλύτερα τον εξαίρετο Γιώργο Πετρέλλη!

1) Αγαπητέ κ. Πετρέλλη, τις θερμές μας ευχές για το νέο μυθιστόρημά σας που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πάπυρος, με τίτλο «Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΟΥ ΓΕΛΑ». Ποιο ήταν το έναυσμα για την ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας και το αντικείμενο της συγγραφής;

Σας ευχαριστώ θερμά για τις ευχές σας, κι εγώ με τη σειρά μου αντεύχομαι –λόγω των ημερών– για καλές γιορτές κι έναν ελπιδοφόρο και χαρούμενο καινούργιο χρόνο.

Ένας περίεργος πίνακας, ένας πόλεμος, η αγνοούμενη εθελόντρια και η αναζήτησή της, καθώς και η αμνησία της αγνοούμενης, αποτέλεσαν τον αρχικό καμβά για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Τώρα, σχετικά με τη γενική ενασχόλησή μου, τα εναύσματα έρχονται έτσι, από το τίποτα. Μια ανάμνηση, μια συμπεριφορά, ένα τυχαίο γεγονός ή η διάθεσή μου να ξεφύγω από την καθημερινή ρουτίνα, με οδηγούν μπροστά στον υπολογιστή μου, όπου περιγράφω τις εικόνες που ζωγραφίζει το μυαλό μου.

2) Από πού αντλείτε την έμπνευση για κάθε έργο σας και κάθε χαρακτήρα και πόσο δύσκολο είναι να σταχυολογήσετε τις απαραίτητες πληροφορίες, όταν αυτές απαιτούνται, ώστε να συνδυάσετε τυχόν ιστορικά γεγονότα, τόπους και μυθοπλασία στα βιβλία σας;

Η έμπνευση, όπως είπα και πιο πάνω, μπορεί να έλθει από οποιοδήποτε τυχαίο γεγονός ή σκέψη. Λειτουργεί δε σαν πυροτέχνημα που άλλες φορές σβήνει μαζί του, ενώ κάποιες άλλες φορές παραμένει στο μυαλό φωτίζοντάς το με τη λάμψη και τα χρώματά του. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τους χαρακτήρες που χρησιμοποιώ.

Στο θέμα της πληροφόρησης, ομολογώ πως ορισμένες φορές η έρευνα διαρκεί πολύ περισσότερο από τη συγγραφή, ενώ πολύ συχνά καταφεύγω στη βοήθεια ειδημόνων, π.χ. ιστορικών, γιατρών, νομικών κ.α.

3) Στο τελευταίο βιβλίο σας η μυθοπλασία σας υφαίνεται γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, την Ιστορία και τον μαγικό ρεαλισμό. Ποια θεωρείτε ως την πιο σημαντική, ίσως και ανεξάντλητη, «πηγή ιδεών» για έναν συγγραφέα;

Γίνονται θαύματα όταν η έμπνευση συναντά τη φαντασία. Στη δική μου περίπτωση δε, καλώς ή κακώς, η φαντασία οργιάζει καθημερινά.

Στο τελευταίο μυθιστόρημά μου η μυθοπλασία ξεκίνησε από τον πίνακα που γελά, καθώς και για τον λόγο που γελά. Έπειτα σιγά-σιγά δομήθηκε ο μύθος. Δυο αδελφές, η μια αγνοούμενη λόγω του πολέμου, η αγωνία, η ελπίδα, η αναζήτηση, κι όλα αυτά στη Σικελία –και όχι μόνο– με φόντο το πολεμικό σκηνικό του 1943.

4) Συνήθως, οι περισσότεροι συγγραφείς είτε έχουν σπουδάσει κάποιο αντικείμενο είτε ασκούν ως επάγγελμα κάτι εντελώς διαφορετικό από τη συγγραφική τους ιδιότητα. Εάν αυτό ισχύει και στη δική σας περίπτωση, θα θέλατε να μας πείτε πόσο αρμονικός είναι ο συνδυασμός όλων αυτών και κατά πόσο αλληλοεπηρεάζονται οι επιμέρους ιδιότητές σας;

Είναι γεγονός ότι ελάχιστοι συγγραφείς συντηρούνται αποκλειστικά από τα έσοδα των εκδοτικών δικαιωμάτων τους. Στη δική μου περίπτωση η συγγραφή είναι ένας τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας και όχι βιοπορισμός.

Σχετικά με τα επαγγελματικά μου έχω να πω το εξής: τα ταξίδια διεύρυναν τους ορίζοντές μου. Γνώρισα ανθρώπους με διαφορετικές κουλτούρες. Επισκέφθηκα 62 διαφορετικές χώρες –ορισμένες κατ’ επανάληψη– γέμισαν τα μάτια και τα αυτιά μου ήχους και χρώματα. Επισκέφτηκα μουσεία, αξιοθέατα, θέατρα. Είδα πολλές ενδιαφέρουσες θεατρικές παραστάσεις. Ήρθα πιο κοντά στην κλασική μουσική, την όπερα και όχι μόνο. Υπήρξαν μοναδικές στιγμές μέθεξης όχι μόνο σε επίσημες εκδηλώσεις αλλά και σε λαϊκές, ακόμα και σε γιορτές ή πανηγύρια, όπου η παράδοση συντηρεί και διαιωνίζει τον πολιτισμό και την κουλτούρα των τοπικών κοινωνιών.

5) Πιστεύετε πως το επιστημονικό υπόβαθρο είναι απαραίτητο για τη συγγραφή ενός βιβλίου ή αρκεί το έμφυτο συγγραφικό ταλέντο, η φαντασία και οι εμπειρίες του συγγραφέα;

Κοιτάξτε, ό,τι γνωρίζει-σπουδάζει κανείς, καλό είναι! Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ένας επιστήμονας, όπως π.χ. ένας αστροφυσικός ή πυρηνικός φυσικός μπορεί να γράψει μια ενδιαφέρουσα ερωτική ή κοινωνική ιστορία, λόγω της επιστημονικής κατάρτισής του.

Κατά τη γνώμη μου, το ταλέντο είναι το Άλφα και το Ωμέγα στη συγγραφή. Το ταλέντο, η φαντασία, η ευαισθησία και φυσικά οι εμπειρίες που διαθέτουμε. Τα πτυχία καταρτίζουν αλλά δεν καλλιεργούν απαραίτητα έναν άνθρωπο, ο οποίος αγνοεί, ας πούμε, το Ηρώδειο, την Επίδαυρο, τη Λυρική Σκηνή, μα και πολλά άλλα πολιτιστικά κέντρα και δρώμενα.

6) Υπάρχει κάποιο μοτίβο ως προς το πότε σας «επισκέπτεται» η συγγραφική σας έμπνευση; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα, διάθεση ή τόπος, ίσως, που να σας προδιαθέτει να γράψετε ή είναι κάτι που «ρέει» αβίαστα από μέσα σας συνέχεια;

Φοβάμαι πως αν απαντήσω εκ βαθέων, θα με στείλετε σε ψυχίατρο, ωστόσο θα το τολμήσω. Ούτε τόπος ούτε ώρα. Ζω ταυτόχρονα στον «δικό σας» και στον δικό μου κόσμο. Ζω με τις εικόνες που παράγει το μυαλό μου, συναναστρέφομαι τα «ανθρωπάκια μου» καθημερινά, κι ίσως αυτός να είναι ο λόγος που ορισμένα από αυτά μεταπηδούν από βιβλίο σε βιβλίο. Ξέρετε κάτι; Νομίζω ότι δεν γράφω απλά λέξεις στη σειρά. Μάλλον μεταφράζω τις εικόνες του μυαλού μου σε λέξεις!

7) Όταν ολοκληρώνετε ένα νέο βιβλίο σας αρκείστε μόνο στη δική σας γνώμη και αξιολόγηση, πριν προχωρήσετε στην έκδοσή του, ή αναζητάτε πρώτα την άποψη κάποιου οικείου σας προσώπου την κρίση του οποίου εμπιστεύεστε;

Εννοείται ότι πάντα ζητώ γνώμες τρίτων. Στο περιβάλλον μου υπάρχουν αρκετοί/ές με βαρύνουσα άποψη και κάθε φορά στέλνω 3-4 αντίγραφα, πάντα σε διαφορετικά άτομα, για «αξιολόγηση». Όλο και κάτι προκύπτει από την ανταλλαγή των απόψεων και δεν σας κρύβω ότι ορισμένες φορές ευεργετήθηκα σε επιστημονικά ή άλλα θέματα, όπου οι γνώσεις μου ήταν κάπως περιορισμένες.

8) Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τα βιβλία σας και, γιατί όχι, την ιστορία «πίσω από την ιστορία» κάποιων από αυτά;

Στα δύο πρώτα βιβλία μου υπάρχουν ορισμένα βιωματικά στοιχεία. Βιωματικά όμως και όχι αυτοβιογραφικά· υπάρχει διαφορά μεταξύ αυτών των δύο εννοιών. Στα τρία επόμενα κυριαρχεί η μυθοπλασία κι από εκεί και μετά η φαντασία, συνυφασμένη με μαγικό ρεαλισμό αν και, μεταξύ μας, νομίζω ότι ο μαγικός ρεαλισμός ελλόχευε από τις πρώτες αράδες που έγραψα. Στο πρώτο μου μυθιστόρημα υπήρχε ένας αόρατος που κινούσε τα νήματα. Στη συνέχεια αναβαθμίστηκε και, ο αόρατός μου, μετουσιώθηκε σε συνείδηση, φύλακα άγγελο, μοίρα, μεταφυσική δύναμη, μαγεία και γιατί όχι, σε ελπίδα. Η ελπίδα μάς βοηθά στις δύσκολες στιγμές, διώχνοντας μακριά τη μιζέρια και κάθε αρνητική σκέψη. Η ελπίδα δίνει ζωή!

9) Ο συγγραφέας Γιώργος Πετρέλλης βρίσκει τον χρόνο να διαβάζει για δική του ευχαρίστηση και όχι μόνο για έρευνα πάνω σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο του; Εφόσον συμβαίνει αυτό, ποιο είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστης και γιατί;

Ομολογώ πως τώρα πια διαβάζω λιγότερο απ’ ότι παλιότερα. Αν το βιβλίο δεν με κρατήσει από τα πρώτα του κεφάλαια, το κλείνω. Υπάρχουν βέβαια κάποιες φορές που το παίρνω ξανά στα χέρια μου, αλλά είναι ελάχιστα αυτά που ολοκληρώνω.

Ένα βιβλίο πρέπει να μας κρατά καλή συντροφιά με την πλοκή του, να μαθαίνουμε από αυτό ή να προβληματιζόμαστε. Οι ανούσιες περιγραφές με κουράζουν, καθώς επίσης και εκείνα τα διδάγματα τύπου: «κάνε αυτό», «άκου εμένα», «μάθε από εμένα» κ.λ.π.

Μπορεί η «διδακτική λογοτεχνία» να βοηθά ορισμένα νεαρά άτομα, αλλά προσωπικά δεν ανήκω σ’ αυτήν. Ούτε στη λογοτεχνία ούτε στη διδαχή. Αυτός άλλωστε είναι κι ο λόγος που συστήνομαι ως παραμυθάς. Ο λογοτέχνης καταξιώνεται από τους αναγνώστες του· δεν αυτοπροσδιορίζεται!

10) Θυμάστε το πρώτο σας ανάγνωσμα το οποίο σας «παρέσυρε» στον κόσμο της λογοτεχνίας; Ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία και συγγραφείς; Υπάρχει κάποιο απόφθεγμα από βιβλίο το οποίο να καθόρισε τη μετέπειτα ζωή σας; Έχετε δεχθεί κάποιες επιρροές από ομότεχνούς σας –Έλληνες ή ξένους, σύγχρονους ή κλασσικούς–, στον δικό σας τρόπο γραφής, ύφους ή θεματολογίας;

Δεν θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο από τα παιδικά, εφηβικά ή νεανικά μου χρόνια. Σίγουρα όμως πρέπει να είχα προετοιμαστεί κατά κάποιο τρόπο.

Το τρίτο στεφάνι, του Κώστα Ταχτσή, όλα τα μυθιστορήματα της Μαρίας Ιορδανίδου, η τριλογία του Στρατή Τσίρκα, τα βιβλία της Ζυράννας Ζατέλη, αλλά κυρίως η γνωριμία μου με το έργο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, πρέπει να έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο. Τίποτα δεν ζήλεψα τόσο πολύ όσο το συνολικό έργο του μεγάλου Κολομβιανού νομπελίστα.

Τώρα, στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας θα ανατρέξω σε σχόλια φίλων αναγνωστών. Έτυχε να ακούσω ότι κάποιος, μετά το τελείωμα ενός βιβλίου μου, ένιωσε την ανάγκη να διαβάσει Παπαδιαμάντη. Σε κάποιον θύμισα Καραγάτση, ενώ σε κάποιον άλλο Τσέζαρε Παβέζε. Προφανώς εδώ ισχύει ό,τι και με τους φίλους. Πες μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι. Άρα, πες ποιους διαβάζεις, να σου πω τι γράφεις…

11) Πιστεύετε πως ο συγγραφέας πρέπει να ταξιδεύει ώστε να έχει κάποια βιώματα από τις χώρες και τις τοποθεσίες τις οποίες, τυχόν, περιγράφει στα βιβλία του και πόσο εφικτό είναι αυτό στην πράξη, ιδιαίτερα στις μέρες μας, κατά τη γνώμη σας; Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο απλά και μόνο για τη «διεύρυνση των οριζόντων» του;

Ανήκω στους τυχερούς οι οποίοι ταξίδεψαν πολύ στη ζωή τους. Αν ισχύει ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, τότε θα πρέπει ένα ταξίδι να αξίζει όσο ένα ολόκληρο λεξικό.

12) Θεωρείτε ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να ασχολείται με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας και να «πειραματίζεται» θεματολογικά, ρισκάροντας το υπάρχον αναγνωστικό του κοινό, ή θα όφειλε να εμμένει στο είδος που τον έχει καθιερώσει;

Δεν μπορώ να απαντήσω υποθετικά ή για λογαριασμό άλλων. Προσωπικά (ως δίδυμος ζωδιακά) ανήκω σ’ αυτούς που πειραματίζονται, κι αυτό γιατί δεν φοβάμαι να τσαλακωθώ, ούτε βαυκαλίζομαι με σκέψεις μήπως κερδίσω ή χάσω αναγνώστες. Το έργο ενός συγγραφέα άλλωστε κρίνεται στο σύνολό του κι ίσως κάποτε φτάσει στην «αναγνώριση» ή όχι. Μα εγώ δεν γράφω για την αναγνώριση, αλλά για την ικανοποίηση της δημιουργικής απασχόλησης. Αν ποτέ με θυμηθεί η «αναγνώριση» έχει καλώς, διαφορετικά καλή καρδιά και πάμε παρακάτω…

13) Πιστεύετε πως οι συγγραφείς οφείλουν να προβληματίζουν τους αναγνώστες «αφυπνίζοντας» τη σκέψη τους, ή ο σκοπός των βιβλίων τους θα έπρεπε να είναι απλά και μόνο ψυχαγωγικός; Εσείς, ποια μηνύματα επιδιώκετε να «περάσετε» στους αναγνώστες σας και σε ποιο είδος αναγνωστικού κοινού, συνήθως, απευθύνεστε μέσα από το συγγραφικό έργο σας;

Οι συγγραφείς οφείλουν να γράφουν σε σωστή γλώσσα, χρησιμοποιώντας σαφείς έννοιες. Διάβασα κάπου ότι το σαράκι έτρωγε την παλιά δερμάτινη βαλίτσα και απόρησα. Μα δεν το είδε κανείς; Κανένας εκδότης ή επιμελητής κειμένου δεν γνώριζε ότι το σαράκι προσβάλει μόνο το ξύλο και όχι το δέρμα; Τι νόημα είχε αυτή η αναφορά;

Τώρα, σχετικά με το είδος ή μάλλον με την κατηγορία συγκεκριμένου αναγνωστικού κοινού, έχω να πω ότι ποτέ δεν είδα το κοινό σαν στόχο. Αντίθετα, το κοινό διαβάζει, ικανοποιείται ή όχι, αποδέχεται ή απορρίπτει, οπότε ο συγγραφέας γίνεται στόχος της κριτικής του.

14) Θεωρείτε πως η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για έναν συγγραφέα και, ειδικότερα, οι τόσο δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε τελευταία στην πατρίδα μας; Ή μήπως το ζητούμενο από τους αναγνώστες είναι ακριβώς η «φυγή» από αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα;

Φυσικά! Οι συγγραφείς ζουν σε έναν υπαρκτό κόσμο και μοιραία επηρεάζονται από γεγονότα και καταστάσεις. Στο βιβλίο μου «Ζωή στα δυο» η πλοκή εξελίσσεται στην Ελλάδα και στην Αργεντινή, στα δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης.

Επειδή όμως αυτή η κρίση είχε/έχει μεγάλη διάρκεια, εγώ προσωπικά δραπέτευσα μέσα από την ευφάνταστη λύση του μαγικού ρεαλισμού. Έτσι, βρε παιδί μου, για το τίποτα, ή αν προτιμάτε για να στείλω μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας στον αναγνώστη.

15) Στη σύγχρονη καθημερινότητα και στην εποχή της άκρατης τεχνολογίας ποια θεωρείτε πως είναι η θέση του λογοτεχνικού βιβλίου; Περνάει, τελικά, το βιβλίο κρίση στη χώρα μας ή διεθνώς και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να γίνει πιο προσιτό στο αναγνωστικό κοινό και, ιδιαίτερα, στους νέους;

Χμμμ… Ρωτάτε έναν σύγχρονο παραμυθά την άποψή του για τη θέση του λογοτεχνικού  βιβλίου σήμερα! Τι να σας πω; Νομίζω ότι εδώ στην πατρίδα μας η λογοτεχνία βάλλεται από την πληθώρα Ελλήνων συγγραφέων –οι οποίοι χρίζονται λογοτέχνες από την πρώτη αράδα που γράφουν– και όχι από την τεχνολογία ή την οικονομική κρίση.

Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα κάποτε με μια ομότεχνή μου, η οποία σε κάποια αποστροφή του λόγου της είπε:

«Εμείς ο λογοτέχνες, Γιώργο μου…»

«Όπα, Μ…α» αποκρίθηκα. «Ποιοι, εμείς οι λογοτέχνες; Γιατί εγώ με τρία βιβλία» τόσα είχα εκδώσει τότε, «δεν θεωρώ τον εαυτό μου λογοτέχνη. Συγγραφέας, ναι. Λογοτέχνης, όχι ακόμα!»

«Και ποιον δηλαδή θεωρείς λογοτέχνη;» επέμενε εκείνη.

«Τη Ζυράννα Ζατέλη» αποκρίθηκα αβίαστα.

«Ωραία! Αυτή, λογοτέχνις στον βαθμό που της αναλογεί κι εγώ στον δικό μου!»

Εννοείται πως δεν απάντησα. Τι να πεις όταν η έπαρση βρίσκεται στην κορύφωσή της; Σχετικά με το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, θεωρώ ότι η Πολιτεία και ειδικότερα το αρμόδιο υπουργείο, θα πρέπει να πράξουν τα δέοντα, ώστε οι μαθητές να έρχονται σε άμεση επαφή με τους δημιουργούς. Και όχι μόνο συγγραφείς, αλλά εικαστικούς κ.α. Είχα κάποιες παρόμοιες εμπειρίες σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο και τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά. Τα παιδιά είναι σφουγγάρια και απορροφούν τα πάντα. Δεν είναι απαραίτητο να απορροφούν μόνο από τα τηλεοπτικά παιχνίδια και τις ανόητες ψυχαγωγικές εκπομπές.

16) Είχατε κάποιους «ενδοιασμούς» όταν αποφασίσατε να δώσετε το πρώτο σας βιβλίο προς έκδοση; Αγωνιούσατε ως προς την αποδοχή που θα τύχαινε αυτό από το αναγνωστικό κοινό; Η θεματολογία των βιβλίων σας, πιστεύετε πως παίζει τον δικό της ρόλο στην αποδοχή αυτή;

Τότε είχα πλήρη άγνοια και κανέναν ενδοιασμό. Με πίεσαν φίλοι και φίλες μου να στείλω σε εκδότες. Το έκανα και πριν προλάβω να ζωστώ με φίδια, έλαβα την πρώτη καταφατική απάντηση. Όταν υπογράψαμε το σχετικό συμφωνητικό, έλαβα και δεύτερη απάντηση, αλλά είχα ήδη δεσμευτεί.

Μετά άρχισαν τα δύσκολα…

Όσο για τη θεματολογία μου, υπάρχει μεγάλη ποικιλία η οποία μπορεί να ικανοποιεί, αλλά μπορεί και όχι. Αποκλείεται να αρέσουν σε όλους τα βιβλία μου. Ωστόσο υπάρχουν κι αυτοί! Ναι, μπορεί να είναι λίγοι/ες, μα είναι φανατικοί/ές. Ε, λοιπόν, γι’ αυτό το κοινό γράφω. Για το απαιτητικό και ειλικρινές αναγνωστικό κοινό, που δεν διστάζει να πει ευθέως ότι λάτρεψε κάποιο βιβλίο μου, αλλά κι ότι δεν ικανοποιήθηκε απόλυτα από κάποιο άλλο.

17) Εσείς, με την έως τώρα πείρα σας στον χώρο της συγγραφής, τι θα συμβουλεύατε όλους τους νέους επίδοξους συγγραφείς, που ονειρεύονται να δουν κάποτε ένα βιβλίο τους στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και, ιδιαίτερα, εν μέσω αυτής της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας;

Το μόνο που μπορώ να πω, ως άποψη και όχι ως συμβουλή, είναι το εξής: Γράψτε ό,τι θέλετε, δεν κοστίζει τίποτα. Αν σας το απορρίψουν οι εκδοτικοί, βρείτε κάποιον τρόπο και «αυτοεκδοθείτε». Αυτό έχει κάποιο οικονομικό κόστος βέβαια, αλλά θα έχετε τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι προσπαθήσατε. Από κει και μετά ο Θεός βοηθός. Ή θα αναγνωριστεί το έργο σας ή θα πάτε για πολτοποίηση τα αντίτυπα που θα σας περισσέψουν. Προς Θεού όμως, μην πάρετε κατάκαρδα την ενδεχόμενη αποτυχία, και κυρίως μη σαλτάρετε με την επίσης ενδεχόμενη επιτυχία σας. Ψυχραιμία και στις δυο περιπτώσεις. Τέλος, δεν χρειάζεται να γράψετε υπερβολές ή ψέματα στο βιογραφικό σας. Κάποια στιγμή γίνεται μπούμερανγκ και επιστρέφει πάλι σε σας με δύναμη!

18) Κλείνοντας και, αφού σας ευχαριστήσω θερμά για την τιμή της παραχώρησης αυτής της συνέντευξης, θα ήθελα να σας ευχηθώ ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο μυθιστόρημά σας «Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΟΥ ΓΕΛΑ», και να σας ρωτήσω για τα άμεσα συγγραφικά σας σχέδια. Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Εγώ σας ευχαριστώ για την τιμή, και με την ευκαιρία να ευχηθώ ό,τι καλύτερο για τον καθέναν.

«Ο πίνακας που γελά», ο οποίος κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οργανισμό Πάπυρος, ελπίζω να ικανοποιήσει περισσότερους αναγνώστες, γιατί συνδυάζει ρεαλισμό και μαγεία σε ιδανικές αναλογίες. Πρόκειται δηλαδή για ένα βιβλίο για όλα τα γούστα.

Σχετικά με τα συγγραφικά μου, ήδη υπάρχει ένα έτοιμο παραμύθι για μεγάλους, σε παρόμοιο στιλ του «Κάθε εφτά και πέντε μήνες», το οποίο τόσο εύστοχα παρουσιάσατε και σχολιάσατε στο παρελθόν. Υπάρχει όμως άλλο ένα έτοιμο μυθιστόρημα, που ενδεχομένως να κλείσει και τον συγγραφικό μου κύκλο. Είναι η συνέχεια του πρώτου βιβλίου μου, με την επόμενη γενιά, 40 χρόνια μετά. Άλλο στιλ, άλλο θέμα, άλλη γλώσσα, άλλος Πετρέλλης. Ευχής έργο θα ήταν αυτό το μυθιστόρημα να κυκλοφορήσει με ταυτόχρονη επανέκδοση του πρώτου βιβλίου μου.

Επειδή όμως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελά, επιτρέψτε μου προς το παρόν να χαρώ την κυκλοφορία του «Πίνακα που γελά».

Θέλω να κάνω υπερήφανους τους ανθρώπους του εκδοτικού οργανισμού ΠΑΠΥΡΟΣ, για την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους για τα κείμενά μου.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς και σας χαιρετώ με την ευχή για έναν νέο και πολύ δημιουργικό χρόνο.

Βιογραφικό σημείωμα Γιώργου Πετρέλλη:

Ο Γιώργος Πετρέλλης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1949. Φτάνοντας στην Αθήνα ξεκίνησε σπουδές στη δραματική σχολή του Π. Κατσέλη, αλλά στην πορεία τον κέρδισε ο τουρισμός. Εργάστηκε σε τουριστικές επιχειρήσεις, στην έρευνα και ανάπτυξη –στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια– για λογαριασμό μεγάλης διεθνούς ξενοδοχειακής αλυσίδας και, τέλος, στην Ολυμπιακή Αεροπορία, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε. Πεζογραφεί από το 1999 και έχει εκδώσει τα εξής:

«Βορειοανατολικά στον αιώνα» (Διόπτρα 2003)

«Το όνομα» (Οδός Πανός 2010)

«Φωνές από μέσα» (Οδός Πανός 2011)

«Ζωή στα δύο» (Λεξίτυπον 2013)

«Κάθε εφτά και πέντε μήνες» (Πάπυρος 2015)

«Ο Θεόφιλος της Τάκλα Μακάν» (24 γράμματα 2017)

«Το μυστικό της βίλας Φραντζιπάνι» (24 γράμματα 2017)

«Λαθρόψυχοι» (συμμετοχή με το διήγημα Σεργκέι, 24γράμματα 2017)

«Οι χήρες της Βερμπάνια» (Πάπυρος 2018)

Επιλεγμένη εργογραφία Γιώργου Πετρέλλη:

«Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΟΥ ΓΕΛΑ»

Εκδόσεις: Πάπυρος (2019)

Σελίδες: 328

Τιμή: 14,50€

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

[...]

Αγαπημένοι μου, θα έγραφα τη σημερινή ημερομηνία, αλλά δεν τη γνωρίζω, όπως δεν γνωρίζω αν θα ολοκληρώσω το γράμμα μου σήμερα, αύριο ή κάποια άλλη μέρα. Όλα τώρα είναι τόσο ρευστά, που δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για τίποτα. Βρίσκομαι στη Σικελία και είμαι καλά, αν και στο μεταξύ πέρασα μια μεγάλη περιπέτεια, η οποία ευτυχώς με δίδαξε πάρα πολλά. Μου έμαθε κυρίως, ότι οι αξίες της ζωής δεν διδάσκονται ούτε στην οικογένεια, ούτε στο σχολείο, πολύ περισσότερο δε, δεν διδάσκονται στην καλά τακτοποιημένη κοινωνία της πατρίδας μας. Δεν θα ήθελα φυσικά να παρεξηγηθώ ή να θεωρηθώ αγνώμων για όσα μου προσφέρατε. Δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο από εσάς. Θα ήθελα όμως να επισημάνω ότι αυτά που έμαθα εδώ, στη Σικελία, είναι πολυτιμότερα από αυτά που διδάχτηκα στην πατρίδα μου, γι’ αυτό και αποφάσισα να μην επιστρέψω. Η πραγματική ζωή δεν είναι αυτή που ζείτε. Η πραγματική ζωή βρίσκεται εδώ...

Ο πίνακας που γελά, το νέο μυθιστόρημα του Γιώργου Πετρέλλη, μας ταξιδεύει με τρόπο μοναδικά μαγικό ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ξεδιπλώνεται μια ιστορία με έντονα συναισθήματα, δεμένη όμως και με την ίδια την Ιστορία όπως και με το παρελθόν, σαν σε κινηματογραφική ταινία εποχής! Ένα μυθιστόρημα που έχει ως κεντρικό άξονα τις ανθρώπινες σχέσεις.

«ΟΙ ΧΗΡΕΣ ΤΗΣ ΒΕΡΜΠΑΝΙΑ»

Εκδόσεις: Πάπυρος (2018)

Σελίδες: 444

Τιμή: 16,50€

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Μια σέρα με λευκά παγόνια, οι δίδυμες που ζουν η μία μέσα στην άλλη –σοπράνο η Ντίβα, μέτζο η Νουράνια– δύο φωνές από το ίδιο λαρύγγι, ένα ντουέτο από το ίδιο άτομο. Μία επιτυχημένη καριέρα στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα της μπελ επόκ, ένας Λευκίτης φύλακας-άγγελος και μια μαγική σπηλιά με αόρατη ορχήστρα που ξεδιπλώνει το ταλέντο της πρωταγωνίστριας. Ένας γάμος διεκπεραιωτικός και μια διπλή προδοσία…

Ένα μελωδικό ταξίδι υπό τη συγγραφική μπαγκέτα του Γιώργου Πετρέλλη που ξεκινά από το Παρίσι του 19ου αιώνα κι απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, από το Τορίνο και το Σάλτσμπουργκ ως την Αγία Πετρούπολη της Ρωσικής Επανάστασης και του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Ένα συναρπαστικό δείγμα μαγικού ρεαλισμού, ίσως πιο ρεαλιστικού από ποτέ.

«ΚΑΘΕ ΕΦΤΑ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΜΗΝΕΣ»

Εκδόσεις: Πάπυρος (2015)

Σελίδες: 134

Τιμή: 10€

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για το βιβλίο, όπως αυτή αναρτήθηκε στους «Φίλους της Λογοτεχνίας», στον ακόλουθο σύνδεσμο:

http://filoithslogotexnias.blogspot.com/2015/12/blog-post_15.html

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

Το χωριό της κυρα-Γεσθημανής, της αδελφής της τής Φιγιλιάνας, των θυγατέρων της, της Βικτωρίας και της Αρετής, της ζητιάνας Μπέλκας, των Αλλόκοτων, είναι ένας τόπος παραδείσιος· μια παράξενη Ατλαντίδα, όπου ο χρόνος κινείται για εφτά χρόνια και πέντε μήνες, κι ύστερα ξαναγυρνάει πίσω. Δεν υπάρχει χρήμα, δεν υπάρχει κτητικότητα, αλλά μια ισορροπία που την εξασφαλίζει η αποδοχή των πρωτογενών στοιχείων της ζωής. Και πάρε δώσε με τον έξω κόσμο δεν έχουν· ένα πανύψηλο βουνό, πέρα απ’ το οποίο μαίνεται ένας αιώνιος πόλεμος, κρατάει το χωριό απομονωμένο. Μόνος ξένος, μόνος επισκέπτης, είναι ένας πραματευτής που περνάει μέσα από ένα μυστικό πέρασμα και φέρνει την πραμάτεια του, την οποία ανταλλάσσει με ό,τι διαθέτουν οι κάτοικοι. Αυτός ο ξένος θα κερδίσει με το ερωτικό τραγούδι του την καρδιά της Αρετής, που θα γίνει η πρώτη που θα φύγει απ’ το χωριό. Η ευτυχία αυτού του τόπου φαντάζει παντοτινή, μα δεν είναι. Πρώτα εμφανίζεται ένα σεντούκι που γεννάει χρυσά φλουριά, κι όταν οι κάτοικοι αντιλαμβάνονται, από τη στάση του πραματευτή, ότι είναι πολύτιμα, αρχίζουν να τα σωρεύουν, και να παραμελούν τις δουλειές τους. Συνάμα, ο κόσμος τους αρχίζει να απειλείται: το ηφαίστειο ψηλά στο βουνό βρυχάται, η θάλασσα κοχλάζει, ο τόπος, το περιβάλλον καταστρέφεται, η ζωή γίνεται αβίωτη. Δεν έχουν άλλη επιλογή: πρέπει να φύγουν…

Το μυθιστόρημα του Γιώργου Πετρέλλη είναι ένα σύγχρονο «παραμύθι», μια γοητευτική αλληγορία για τη ζωή, τον έρωτα, τα πρωτογενή στοιχεία που συνέχουν τις κοινωνίες μα κι εκείνα που λειτουργούν διαλυτικά και τις ανατρέπουν. Μιλάει με την αβίαστη, αλληγορική γλώσσα της φαντασίας για τα μεγάλα και τα διαχρονικά, δημιουργώντας ένα αφήγημα που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη.